Faxi - 01.10.1986, Blaðsíða 18

Matthías Hallmannsson
Örbyrgð en ekki auður
Það var oft hart á dalnum á ár-
unum ’30—’40, á kreppuárunum
svokölluðu. Maður reyndi ýmsar
leiðir, en flest gaf það litla eða
enga raun.
Haustið 1931 lét ég í félagi við
annan mann smíða trillubát 2'A
tonn. Það endaði með því að félagi
minn seldi bátinn, án þess að láta
mig vita, fyrir hálft verð af því sem
hann kostaði nýr. Svo fór um sjó-
ferð þá.
Og þá var að reyna eitthvað nýtt.
Ég hafði gert eitthvað að því að
gera við gúmmístígvél fyrir kunn-
ingjana, en aldrei kom greiðsla
fyrir, enda aldrei krafist greiðslu.
Og þá var að taka auglýsinga-
tæknina í sína þjónustu, og á vegg
í búðinni hjá Sveini Magnússyni,
var einn morgun komin auglýsing
Veitið athygli!
Tfek að mér hvers konar við-
gerðir í gúmmí-
skófatnaði.
Vönduð vinna og ódýr.
Undirskrift
Strax daginn eftir, fóru að berast
verkefni, og að kveldi fyrsta dag-
inn, var komið í fullan kassa. Þá
setti ég stopparann á. Nú tók ég
til, og vann eins og bersekur fram
á kveld. Ég hafði búið til spólu-
rokk, sem kallaður var, úr gömlu
hjólhesta-stelli og jók það stórum
afköstin. Kom svo nú að því að
fólk fór að sækja, það sem það
hafði lagt inn til viðgerðar. En þá
kom babb í bátinn. Fyrsti við-
skiptavinurinn sem kom var
kona, sem átti hjá mér tvö pör af
bamastígvélum sem ég sólaði, og
lét auk þess 8 bætur, sumar nokk-
uð stórar. En verðið sem ég setti
upp var þetta: Fyrir sólningu 2 kr.
á parið, og 25 aura fyrir litlar bæt-
ur, en 50 aura fyrir stærri bætur,
en nú voru þessar bætur allar í
stærri flokknum þess vegna
reiknaði ég konunni að borga 8 kr.
fyrir þetta. Henni þótti þetta of
dýrt, en spurði mig um leið, hvort
ég vildi lána sér þetta fram yfir
nýár. Ég sagði henni að þetta verð
væri miðað við staðgreiðslu, en
auðvitað lét ég þetta af hendi við
konuna, en hvaða nýár hún hefur
haft í huga veit ég ekki, nema það
nýár er ekki komið enn, og kemur
varla héðan af. Ég vil taka það
fram að þessi kona og hennar
maður vom ekki neinir fátækling-
Atvinna í boöi
Lausar stöður
Nokkrar stööur lögreglumanna eru laus-
ar til umsóknar.
Umsóknareyöublöð íást hjá yfirlögreglu-
þjónum og lögreglustjórum um land allt.
Umsóknir ásamt tUskyldum fylgiskjölum
skulu hafa borist skrifstofu minni eigi
síðar en 15. september nk.
20. dgúst 1986
Lögreglustjórinn
á Keflavíkurflugvelli
ar, síður en svo. Er svo ekki að
orðlengja það, að þetta fór út um
þúfur. Eg lauk því sem mér barst,
fyrstu vikuna, og var öll upphæð-
in frá mér 93,50, af því fékk ég
borgaðar 27,50, það var ekki fyrir
lími og bótum, hvað þá meir, það
mætti kalla þetta tilraun nr. 2. En
nú vendi ég mínu kvæði í kross,
og sný mér að sjónum.
Það bar til tíðinda haustið 1931
að nokkrir menn, með Kristinn
Árnason í fararbroddi, tóku á
leigu TFausta frá ,,Gerðum“ 12
tonna bát sem þeir Gerðafeðgar
áttu. 'IVausti var fræg fleyta á
sinni tíð, þegar ,,Marían“ málið
var í sviðsljósinu. Að vertíðarlok-
um 1932 var 'IVausti útbúinn á
skötulóð eða haukalóð, og var
Finnbogi Guðmundsson skip-
stjóri. Það endaði allt í skötulíki
sem kallað er, eftir viku voru veið-
arfærin að mestu töpuð, af 600
krókum voru 200 eftir, og þá bauð
Finnbogi okkur 3. bátinn á leigu,
með þeim lóðum sem eftir voru,
og olíu sem á tönkum var.
Leigusamningur var gerður og
engin leiga greidd, enda var af
litlu að taka, þó úthaldið væri
mun betra en hjá Finnboga. Við
náðum að sníkja 400 króka,
gamla og ryðgaða, sem við hreins-
uðum svo þeir urðu sem nýir. TVö
bjóð af línu gátum við náð í, á
hana urðum við að veiða í beitu á
skötulóðina. Nú var úthaldið orð-
ið allgott, 600 krókar og færi og
belgir tilsvarandi, og var nú hald-
ið úr höfn, en áður fórum við til
verkstjórans hjá Haraldi Böðvars-
syni, og báðum hann að gefa okk-
ur eina eða tvær pönnur af fros-
inni síld. Þessi maður hét Björn
Hallgrímsson, hann kvað það vel-
komið, en við ættum að koma
með poka undir hana, því hún
væri sundurlaus. Björn var ágæt-
ur og virtist skilja vel þessa til-
raun okkar til sjálfsbjargar. Um
hádegisbilið á laugardegi lögðum
við af stað. Við vorum mátulega
hjátrúarfullir og treystum á laug-
ardaginn til lukku.
Eftir klukkutíma ferð, lögðum
við 2 bjóð sem við ætluðum að
fiska á í beitu á skötulóðina, og
eftir tvo tíma drógum við þau. Og
þá brá okkur í brún, það mátti
heita fiskur á hverju járni á fyrra
bjóðinu, en mun tregara á því
seinna. En rúmlega 200 fiskar
voru á bæði bjóðin, af þorski og
eitthvað af öðru dóti svo nóg var af
beitu.
Ekki höfðum við látið salt í lest-
ina, og einn hnífur var um borð,
og ekki þesslegur að fletja mætti
með honum fisk. Nú var stímað 1
klst. í vestur, þar lögðum við 400
króka. Á meðan línan lá gerðum
við að fiskinum sem við fengum.
Við létum skötulóðina liggja í 10
klst. Heldur var nú dauft yfir,
þegar við fórum að draga, á fyrsta
stubbinn fengum við fáeinar sköt-
ur og eina litla lúðu 40-50 pund,
en öllu líflegra var yfir næsta
stubb, og er ekki að orðlengja það,
á alla stubbana fengum við 9 lúð-
ur og 30-40 skötur sumar mjög
stórar. Ég verð að segja að það lifn-
aði yfir okkur, en nú kom upp
vandamál. Hvað eigum við að
gera við þennan feng? Með sköt-
una var allt í lagi en lúðan var
mikið vandamál. Við urðum ásátt-
ir með það að beita skötulóðuna
og leggja 1 kast, þessa 400 króka.
Síðan ákváðum við að fara til
Sandgerðis, og reyna að selja lúð-
una þar, einnig fórum við með
þorskinn og komum honum í salt.
Ég hef ekki munað eftir því að
geta þess hverjir þessir 3 menn
voru, fyrsta skal telja Agúst Snæ-
bjömsson og Þorstein Þórðarson
og loks mig, sem segi frá þessu
eftir 53 ár. Ágúst var skipstjóri,
Þorsteinn var vélstjóri og ég var
kokkur. Báðir urðu þeir þekktir
skipstjórar og aflamenn Ágúst og
Þorsteinn, en þeir eru báðir látnir.
Þegar til Sandgerðis kom, hitt-
um við Björn Hallgrímsson, hann
sagðist ekki hafa heimild til að
kaupa af okkur lúðuna, en ég skal
lofa ykkur að láta hana inn í klef-
ann þar helst hún óskemmd
nokkuð lengi. Við vomm sárfegn-
ir þessu boði Bjöms og fannst
okkur nú rætast úr erfiðleikunum
í bili. Ekki man ég hvaðan við
fengum þá frétt, að góð lúðumið
væm við svonefndar Hvalseyjar, í
222 FAXI