Faxi - 01.10.1986, Blaðsíða 38

••
Orbyrgð en ekki auður
FRAMHALD AF BLS. 223
Reykjavík. Við tókum eftir því
þegar við komum í fjöruna að
mikið var þar af mori í flæðarmál-
inu, fórum við nú í land, og báð-
um um leyfi að tína morið. Það var
velkomið, en helst vildi bóndinn
láta okkur hafa mó í pokann, en
við neituðum því með öllu. Þarna
fengum við ágætan eldivið sem
entist okkur marga daga, eða
þangað til við komum næst til
Reykjavíkur, og jafnvel lengur.
Við fengum ís hjá ,,sænska“ í
ijóra poka og vorum við hólpnir
hvað það snerti. En nú kom til
umræðu hvort fara skyldi strax
vestur að , ,Oddbjamarskeri“ eða
leggja 2 legur hér og fara svo til
Reykjavíkur og enda úthaldið
með túr í , ,Oddbjamarsker“ og
það varð að ráði. Ekki man ég
hvað margar lúðurnar vom sem
við fómm með frá ,,Hvaleyjum“
síðasta túrinn. En mig minnir að
þær væm eitthvað yfir 10 talsins.
Um ferðina til Reykjavíkur og vest-
ur aftur að , ,Oddbjarnaskeri“ er
fátt að segja, en þar gerðust þeir
atburðir sem settu sinn svip á út-
haldið. Og enn þann dag í dag á ég
bágt með að trúa að þetta hafi
gerst, en sannleikur er það eigi að
síður.
Við byrjuðum á því að leggja 4
stubba og drógum það eftir nótt-
ina, veiðin var treg, og lúðan smá
umfram venju. Að því búnu lögð-
um við 2 stubba og síðan ákváð-
um við að stíma upp að byggðri
eyju sem var þarna í mílu fjarlægð
eða svo. Efir að hafa kastað kveðju
á eyjaskeggja og sagt erindi okkar
á þær slóðir, spurðum við hvort til
væri mjólk á 2 flöskur eða svo. Því
miður, ekki var það hægt. En
hvað með harðfiskinn? Enginn
harðfiskur var til, sem sagt allar
bjargir bannaðar. Nú, þá var ekki
um annað að gera en að koma sér
burt, kvöddum við því næst
heimamenn og héldum burt.
Gústa kom þá allt í einu í hug að
leyta frétta af lúðuafla og hvar
væru mið þau er best væru. Þá
ráku eyjaskeggjar upp hlátur
tröllslegan, svo undir tók í björg-
um og hömrum, svo auðheyrt var
að þeir voru ekki til viðtals um sín
lúðumið. Nú lögðum við 2 stubba
skammt frá eynni, og héldum svo
nokkru lengra frá og lögðum bjóð
af fiskilínu. Kvöldið eftir um 7
leytið komum við þangað sem 2
stubbarnir voru lagðir nær eynni.
En nú voru engir stubbar og engir
belgir sjáanlegir. Okkur datt öll-
um það sama í hug. Stubbunum
hefur verið stolið., ,Það getur ekki
verið,“ sagði Steini. Hann gat ekki
ætlað mönnum svo ljótt. , ,Við för-
um í land og leitum,“ Sagði Gústi,
hann var kjarkmaður mikill. Við
afréðum það að fara í land, þó það
væri í sjálfu sér ábyrgðarhlutur,
því við vorum með því að leita
þjófaleit hjá þessum mönnum á
eynni án heimildar. Við höfðum
verið órétti beittir, og okkur svall
móður í brjósti. Við þorðum ekki
að spyrja hvort þeir hefðu stolið
lóðinni. Þeir spurðu hvaða erindi
við ættum í land í þetta sinn, við
þögðum. Ekki fundum við neitt
og fórum um borð við svo búið.
Við leituðum enn um stund en án
árangurs. Nú kemur sá þáttur
þessarar sögu sem er hvorttveggja
í senn ótrúlegur og ævintýri lík-
astur, en sannur.
Það er upphaf þessa þáttar að
um miðjan júní mánuð 1965 var
ég staddur í Reykjavík, nánar til-
tekið í Austurstræti, á móts við
Hressingarskálann. Éghafði tekið
um hurðarhúninn og ætlaði inn að
fá mér kaffi, enda því alvanur, en
þá verður mér litið til vinstri útá
gangstéttina, og þá sá ég mann
sem mér fannst ég þekkja, og við
nánari athugun reyndist þetta
vera gamall kunningi, en 20 ár eða
meira voru liðin síðan við sáumst
síðast. Við höfðum verið vinir og
félagar í Sandgerði á árunum
kringum 1930. Ég bauð honum
straxuppákaffi, enda veitingahús
á næstu grösum. Okkur dvaldist í
eina klst. yfir sopanum, því um
margt var að ræða, meðal annars
barst í tal hvað við hefðum unnið
undanfarin ár. Þá kom uppúr kaf-
inu að við höfðum unnið við sama
starfið, við múrverk. Hann að öllu
leyti, en ég að hálfu á móti fisk-
vinnu. Hann sagði mér að nú væri
hann að fara heim vestur á Bfldu-
dal, og taka þar til við að múrhúða
bamaskólahús sem búið væri að
standa í nokkur ár fokhelt, vegna
fjárskorts. En nú hafði raknað úr
því, hann spurði hvort ég væri til
í að koma og leggja hönd að þessu
verki, sem hann taldi að taka
mundi um 3 mánuði. Auðvitað
var ég til í það, en ég varð að hafa
þann fyrirvara að afturkalla það
sem ég hafði lofað.
Nú skildu leiðir í bili, en í end-
aðan júní sendi ég boð, að ég
kæmi 2. júlí. Þá hafði Pálmi
Magnússon ferðir úr Reykjavík og
vestur á Patreksfjörð og Bfldudal
með alls konar vaming, og með
honum fékk ég far.
Klukkan 2 e.h. þann 1. júlí lögð-
um við af stað. Klukkan 9 f.h.
þann 2. júlí komum við á Patró.
Við Pálmi vorum kunningjar,
búnir að vera 3 vertíðir saman í
Sandgerði og þola þar sætt og
súrt. Pálmi var karlmenni og
drengur góður. Mér varð mikið
um þegar ég heyrði látið hans.
Þegar ég hafði komið mér fyrir,
fór ég að spranga um plássið og
skoða mig um. Ég þekkti þarna
mann sem ég hafði verið með á
vetrarvertíð á Suðurlandi, og var
nú að huga að honum. Þá mæti ég
yfirmúraranum, oghann tilkynn-
ir mér að ég sé boðinn í afmælis-
veislu hjá einum vinnufélaganna,
en hann ætti 60 ára afmæli þenn-
an dag. Ég færðist undan þessu
boði, þar sem ég var öllum
ókunnugur, og þar að auki hafði
ég aldrei verið neinn samkvæmis-
maður, en mótmæli mín voru
ekki tekin til greina. Nokkru eftir
mat um kvöldið kom yfirmaður-
inn og sagði mál að ganga til veisl-
unnar, sem haldin skyldi í húsi
þar spölkorn frá. En er þangað
kom var mér tekið með kostum og
kynjum. Svo að ég fór hjá mér.
Mín gamla fylgikona, feimnin,
sagði til sín, eins og fyrri daginn.
Þarna voru hlaðin borð af mun-
gát, bæði fast og fljótandi. Fljótt
var mér fært glas fullt á barma og
boðið að drekka mína lyst. Ég
spurði um innihald. ,,Kók og
Vodka,“ var svarað. ,,Nei, takk,“
svaraði ég, ,,en ef þú ættir kók
myndi ég þiggja það.“. Konan sem
færði mér drykkinn, var um miðj-
an aldur, fögur og fyrirmannleg,
en mikið var hún hissa þegar ég
afþakkaði blönduna. Við vorum 2
sem ekki drukkum áfengi, kona
um sjötugt og ég. Tóku nú veislu-
gestir að þyrpast að mér og taka
mig tali. Var auðheyrt að losna tók
um málbeinið á mönnum eftir því
sem lengra leið á kvöldið. Menn
voru ákveðnir í því að fara að
ráðum Jónasar og láta vínið
andann hressa og gleðja, minnug-
ir þess að: sú stund sem líður
kemur aldrei aftur. Og leið nú
tíminn í ljúfum glaumi. Þegar
komið var lágnætti fóru menn að
syngja, sumir heimtuðu að fá að
syngja einsöng. Einn vildi t.d. fá
að syngja Ökuljóð, sagðist syngja
betur en ,, Stefán íslandi". Þá er
menn tóku að slá slöku við söng-
inn, var farið að segja sögur, og þá
tók ég að leggja við hlustir. Af-
mælisbarnið, sá 60 ára gamli,
hafði búið í Breiðafjarðareyjunum
á sínum duggarabrandsárum, og
einmitt í þeirri eyju sem við fórum
í land í, þegar við töpuðum veið-
arfærunum okkar, og nú kom
ráðningin alveg eins og á færi-
bandi. Þeim eyjaskeggjum hafði
blætt það í augum, þegar við
veiddum sæmilega, og engin ráð
átt betri, en að taka lóðina í land,
því enginn fæst í landi. Við þessir
3 vissum strax, að ekki var um
annað að ræða en lóðinni hefði
verið stolið, en tæplega telst það
drengilegt, því einhvers staðar
stendur: Allir eiga sjófang saman.
En ég lét kyrrt liggja í bili. Svo var
M.S. HARPARE342
kom í síðustu viku ágústmánaðar
með fullfermi af loðnu, 640 tonn, til
Njarðvíkur. Aflanum er landað hjá
Valfóður h/f og fór í meltu. Öll
meltuframleiðsla Valfóðurs fer til
Danmerkur og er tahn kjörfóður
fyrir svín og önnur alidýr.
Jón Eyfjörð er skipstjóri á m.s.
Hörpu, en Miðnes h/f gerir skipið
út.
Mynd: Ljósmyndastofa Suðurnesja —
Óskar.
242 FAXI