Faxi - 01.01.1987, Blaðsíða 30

MINNING
A
Ami Guðjón Magnússon
vélstjóri, Ttmgu Grindavík
FÆDDUR 3. NOVEMBER 1914
DÁINN 18. JANÚAR 1987
Sunnudaginn 18. janúar barst
mér sú sorgarfregn að æskuvin-
ur minn Arni G. Magnússon
hefði orðið bráðkvaddur þá um
nóttina.
Kransæðarnar voru búnar að
hrjá hann í mörg ár. Andlátið
kom því vandamönnum og vin-
um vart að óvörum, en þegar
umskiptin verða með svo skjót-
um hætti, sem hér var raun á, þá
verða menn fyrst agndofa.
Áma og Guðrúnu konu hans
hafði verið boðið til þátttöku í
sameiginlegum fundi björgun-
arsveita Slysavarnafélags Is-
lands á Suðurnesjum, er björg-
unarsveit Þorbjamar stóð fyrir í
samkomuhúsinu Festi í Grinda-
vík. Þar voru þau hjónin heiðruð
fyrir mikið og gott starf í þágu
slysavama. Hann var félagi í
þeirri sveit frá unglingsárum.
Gjaldkeri hennar í 40 ár og álíka
lengi skytta björgunarsveitar-
innar. Hann var því oft í sviðs-
Ijósinu þegar sveitin vann sín
landskunnu afrek.
Meðan að samkvæmið stóð
magnaðist veður, en veðurofsi er
eitt það erfiðasta sem kransæða-
sjúkir þurfa að ganga gegn. Að
vísu var ekki langt í bílinn, sem
stóð við húsvegginn og þangað
komust þau hjónin, en það varð
Áma um megn, stormur nætur-
innar hafði yfirbugað lífsþrótt
hans, hann var varla sestur und-
ir stýri er dauðann bar að.
Hvemig má það vera að svo
stutt sé milli fagnaðar og frá-
falls? Spurningar um eilífðar-
mál og vegi almættisins em
margar sem seint verður að fullu
svarað.
Ámi var fæddur 3. nóvember
1914 að Húsatóftum í Grinda-
vík, sonur hjónanna Kristínar
Gísladóttur, ættaðri af Álftanesi
og Magnúsar Ámasonar, for-
manns í Grindavík, en hann
dmkknaði ásamt tveimur
bræðmm sínum og átta öðmm
skipverjum í aprfl 1915, tæpu
hálfu ári eftir að Ámi fæddist.
Ámi Jónsson á Vindheimum
stóð á íjörukambinum og horfði
á bát sona sinna hlekkjast á út af
Gerðistöngum og hverfa í djúp-
ið. Karlmennið þjóðkunna,
bændáhöfðinginn frá Krísuvík,
þá búsettur í Grindavík, var
ekki að flíka hugarkvöl sinni þótt
hann ætti ,,þann aprfldag þrjá
syni í sjó“. En kannske hefur
brimið út af Gerðistöngum og
það djúpa hvollvekjandi brim-
hljóð, sem þaðan barst stöðugt
að eyrum gamla mannsins átt
drjúgan þátt í því að hann flutti
þremur ámm síðar á Gríms-
staðaholtið við Reykjavík, átti
þar eldsmiðju og hrognkelsa-
veiðiútgerð, sem sonarsonurinn
og nafninn fékk að taka þátt í
meðan hann var enn í bernsku.
Hann var nokkur sumur hjá afa
sínum og átti þaðan góðar minn-
ingar.
Kristín móðir Árna hélt áfram
búskap, réði til sín ráðsmann,
Guðmund yngri Jónsson frá
Hópi og giftist honum eftir
nokkur ár. Hann gekk Áma í
föðurstað og eignaðist tvö börn
með Kristínu, þau Magnús og
Guðfmnu. Guðmundur dó úr
lungnabólgu eftir fárra ára sam-
búð. Kristín hélt þó áfram bú-
skap af miklum dugnaði, við
erfiðar aðstæður, í nokkur ár.
Þegar Ámi var 12 ára flutti hún
með bömin austur í Járngerða-
staðahverfi. Bæði var það vegna
skólagöngu barnanna og svo var
þar meiri von um vinnu, sem
hentaði hennar aðstæðum. Árni
var þá farinn að geta unnið við
fiskverkun og línuvinnu, sem
var eitt af fyrstu verkefnum
drengja í sjávarplássum á þeim
ámm. Af ómældu vinnuálagi,
dugnaði og hagsýni tókst Krist-
ínu að koma upp litlu húsi, er
hún nefndi Hellur.
Árni var traustur og tápmikill
drengur. Skömmu eftir ferm-
ingu var hann því kominn í gott
skipsrúm hjá Guðjóni Klemens-
syni og var með honum í nokkr-
ar vertíðir. Á öðmm árstímum
var hann við sjómennsku á ýms-
um stöðum á landinu. TVítugur
fór hann í mótorvélstjóranám,
sem Fiskifélag íslands stóð fyrir
í Reykjavík. Eftir það var hann
vélstjóri á fiskiskipum þar til að
hann réðst til Hraðfrystihúss
Grindavíkur. Þar var hann fyrsti
vélstjóri í 42 ár.
Af kynnum mínum við Áma er
mér ljóst, að þessu starfi hafi
hann ætíð sinnt af öryggi og trú-
mennsku. Þá skoðun staðfesti
Þórhallur Einarsson, samstarfs-
maður hans við vélgæslu í 13 ár.
Þórhallur taldi hann „úrvals
vélstjóra og úrvalsmann“. Undir
þessi ummæli trúi ég að allir geti
tekið sem einhver samskipti
höfðu við Árna. Hvað er betra
leiðarljós um ókunna stigu til
æðra tilverusviðs?
Ámi hóf búskap í Keflavík
1942 með Guðrúnu Jónsdóttur,
ágætri konu ættaðri norðan frá
Steingrímsfirði. Þau giftu sig
svo 18. desember 1943 og fluttu
þá inn í nýtt hús er þau höfðu
byggt í Grindavík og nefndu það
Túngu og hafa æ síðan verið
kennd við TUngu.
Guðrún var áður gift Guð-
mundi Guðmundssyni, skip-
stjóra, sem dmkknaði í mars
1938, er Fossnes fórst við Fær-
eyjar. Þau höfðu eignast eina
dóttur, Ernu, og gekk Árni
henni í föðurstað og varð afar
kært milli þeirra, en ekki eign-
uðust þau Guðrún bam saman.
Það varð því sár söknuðu á
heimili þeirra er Erna féll frá
aðeins þrátíu og eins árs gömul.
Hjónaband Guðrúnar og Árna
hefur alla tíð verið með ágæt-
um. Þau áttu svo margt sam-
eiginlegt — áttu margar
ánægjustundir við friðsælar lax-
veiðislóðir. Fegurstu staðir
landsins skoðaðir og ljósmynd-
aðir af smekkvísi, en sennilega
var sameiginlegur áhugi þeirra á
slysavarnamálum þyngstur á
metum hjá þeim, en að þeim
málum unnu þau bæði í forystu-
sveitum í marga áratugi, í
slysavarnadeildunum Þorbirni
og Þorkötlu. Heimili þeirra —
TUnga - bar því einnig vott,
bæði úti og inni, að þar vom
samtaka, smekkvísir húsráð-
endur að verki.
Árna þakka ég tryggð og vin-
áttu allt frá æskudögum og ótal
ánægjulegar samverustundir
sem aldrei brá skugga á. Hann
setti svip á fæðingarbæ okkar —
Grindavík - og mun lengi verða
minnst og saknað af samstarfs-
mönnum. Guðrúnu verður ljúf
minning styrkur í sorg. Henni,
systkinum hans og öðrum ætt-
ingjum sendum við hjónin inni-
legar samúðarkveðjur.
Ragna og Jón Tómasson.
30 FAXI