Borgin - 01.11.1932, Blaðsíða 44

Fábjánarnir
Eftir Horacio Quirogá.
Höfundur þessarar sögu er frá
Uruguay i Su'ður-Ameríku og er tal-
inn með snjöllustu rithöfundum á
spænska tungu, þeirra, sem nú eru
uppi. Hafa áður birst nokkrar smá-
sögur eftir hann i íslenskri þýð-
ingu, svo sem „Skógar hunang“,
„Hitaslagið“ o. fl. Saga sú, sem hjer
fer á eftir, er þýdd úr einni af sið-
ari bókum höfundarins, smásögu-
safni, seni hann nefnir Cuentos de
Amor, de Locura y de Muerte (Sög-
ur um ástir, brjálsemi og dauða),
Buenos Aires 1925.
Allan liðlangan daginn sátu fá-
bjánarnir saman á bekk í húsa-
garðinum. Það voru fjórir synir
hjónanna Mazzini-Ferraz; augu
þeirra voru sljó og starandi,
munnurinn galopinn og tungan
lafði út úr þeim.
Húsagarðurinn var ekki ann-
að en moldarflag, sem að vest-
anverðunni var í skjóli undir
leirsteinablaða. Bekkurinn var
lionum samsíða í fimm metra
fjarlægð, og þar sátu fábján-
arnir, án þess að hreyfa sig vit-
undar ögn, og einblíndu á leir-
steinana. En á kvöldin þegar
sólin var að bverfa bak við íeir-
steinahlaðann, var eins og liln-
aði yfir þeim. Ofbirtan vakti
fyrst athygli þeirra. Augnaráð
þeirra varð skarpara, ákveðn-
ara, uns þeir að síðustu skellu
allir upp úr, engdust sundur og
saman af krampakendum hlátri
og störðu með dýrslegri áfergju
i sólina, eins og hún væri matur.
Stundum röðuðu þeir sjer á
bekkinn og ískruðu tímunum
saman, eins og þeir væru að
líkja eftir hljóðinu i sporvagn-
inum. Við mikið hark og liá-
reysti vöknuðu þeir af mókinu.
Þá hlupu þeir öskrandi um húsa
garðinn og bitu sig í tunguna.
Annars lniktu þeir jafnan á bekk
sinum allan daginn í drunga-
legu sljóleikadái, ljetu fæturna
lianga og ötuðu föt sín i slím-
kendri froðu, sem lak út úr
vitum þeirra.
Sá elsti var tólf ára, en átta
ára sá yngsti. Hið vesæla og
sóðalega útlit þeirra bar þess
vott, að þá skorti alla móður-
lega umhyggju.
Þótt ótrúlegt mætti virðast,
þá höfðu þessir hálfvitar eitt
sinn verið eftiríæti foreldra
sinna. Mazzini og Berta höfðu
ekki verið gift nema þrjá mán-
uði, er þeim báðum fanst, að
ástin þeirra hvors til annars var
ekki einhlít til að gera sælu
þeirra varanlega; þau vildu eign-
ast barn. Þau höfðu verið fjór-
tán mánuði í hjónabandi, er
þeim fæddist sonur. Hugðusl
þau ])á Iiafa fengið allar óskir
sinar uppfyltar. Barnið dafnaði
vel og var bæði hraust og fallei I.
En þegar það var rúmlega átján
42