Borgin - 01.11.1932, Blaðsíða 19

stokkana í kafi, því að þilfariíS
er hlaðið af síld. Verkstjórinn og
aðrir sildarsjerfræðingar konia
Síldarstöð.
niður að bryggjunni, spyrja hvar
síldin sje veidd, skoða farminn
með fagmenskulegum áhuga og
tilsvarandi hroka og ákveða,
hvorl síldina skuli salta eða ekki.
hegar ákveðið hefir verið að
salta skuli, kemur til kasta „ræs-
isins“, sem sendur er i'it i bæinn
til að „ræsa iit“ þær stúlkur,. sem
ekki búa í „brakkanum" nilðri
við bryggjuna.
— — — „Síld hjá Halldóri.
— Það á að liausskera og krydda
-“ og að vörmu spori streyma
hópar af söltunarstúlkum niður
að bryggjunni. Þær eru allar
líkt klæddar — yst fata. Á liöfð-
inu mislitan skýluklút, í rauðri
eða blárri treyju með gula, olíu-
borna svuntu. í hendi lítinn disk
til að strá með salti í tunnurnar,
ofan á hvert lag síldar, sem jiær
leggja í, og með honum kverk-
unarklippur, eða hníf, þegar
hausskera þarf. Þær raða sjer i
góðri reglu að kössunum, sem
sildin er borin i af skipinu, og
híða þess þolinmóðar að verk-
stjóranlun Jióknist að gefa merki
til að byrja megi, því að lijer er
um ákvæðisvinnu að ræða, og
má því engin liafa bvrjað á und-
an öðrum, til jæss að allir hai'l
jafnan skerf af því, sem salta á
En þegar bvrjað er, hverfur
deyfðin, þvi að þá keppast allár
við og brátt gjalla við ópin:
„Vantar sild, vantar salt (eða
krydd), vantar tóma tunnu!“
og karlmennirnir, sem
standa eiga stúlkunum skil a
þessu, keppast við til að sleppa
við hnútur og viðeigandi lýsing-
arorð. ----
Síldin er siiltuð.
Og söltuninni lýkur i þetta
skifti og alt liggur í dvala, j)ang-