Borgin - 01.11.1932, Blaðsíða 49

inni í eldhúsinu að láta liæn-
unni blæða út, fanst lienni ein-
hver anda fyrir aftan sig. Hún
snjeri sjer við og sá hvar fá-
bjánarnir stóðu hlið við hlið og
gláptu undrandi á aðfarir henn-
ar. Rautt, rautt ....
Iieyrið þjer,- frú! Dreng-
irnir eru hjerna i eldliúsinu.
Berta koni strax. Henni var
ekki um að þeir færu þangað
inn. Nú var henni nóg boðið.
Einmitt á þessari hamingustund,
þegar alt var gleymt og fyrir-
gefið, varð hún að sjá þessa
sjón, sem henni hrylti altaf við.
Því heitara sem hún unni manni
sínum og sjerstaklega dóttur
sinni, þvi meiri viðbjóð og fæð
lagði hún á syni sína, fábjánana.
— Út með þá, María! Rektu
þá út. Rektu þá út, segi jeg!
Og þeim var stjakað og spark-
að út eins og skepnum, án nokk-
urrar miskunnar, og loks settust
þeir á bekkinn sinn aftur.
Eftir morgunverð fóru allir
út. Vinnukonan fór til Buenos
Aires, en hjónin ætluðu að l'á
sjer skemtigöngu út um sveil-
ina. Þegar sólin tók að lækka á
lofti, snjeru þau lieimleiðis.
Bertu langaði til að heilsa upp
á konurnar í húsinu á móti, og
meðan lnin var að rabba við
þær, stökk dóttir hennar heim.
Fábjánarnir sátu enn á bekkn-
um sínum og höfðu ekki hreyft
sig þaðan allan daginn. Sólin var
nú horfin bak við leirsteina-
hlaðann og það var skamt til
sólarlags, en þeir hjeldu áfrarn
að einblína á leirsteinana, án
þess að hafast nokkuð að.
Alt í einu sáu þeir einhverju
bregða fyrir og skyggja á lilað-
ann. Það var sj’stir þeirra, sem
var orðin leið á að vera með
foreldrum sínum og vildi nú
linna sjer eitthvað til skemtun-
ar. Hún staðnæmdist við lilað-
ann og mældi liann með aug-
unum. Hún vildi klifrast upp á
hann, það var auðsjeð. Hún steig
upp á setulausan stól, en náði
samt ekki nógu hátt með hömb
unum. Þá þreil' hún steinolíu-
dúnk, reisti hann upp á endann,
og þá var gátan ráðin.
Hið starandi, tómlega augna-
ráð fábjánanna fylgdi telpunni
eftir meðan hún var að ná jafn-
væginu; liún tylti sjer á tá, greip
báðum höndum í veggbrúnina og
náði þangað með liökuna; síð-
an leitaði bún að íspyrnu með
fætinum til að lyfta sjer hærra.
Nú virtisl sem hefði skyndi-
lega hfnað vfir fábjánunum,
sami óþægilegi glampinn skein
úr augum þeirra allra. Þeir litu
ekki af systur sinni og vaxandi
tilfinning dýrslegrar græðgi
breytti á svipstundu hverjum
drætti í andliti þeirra. Eins og
í draumi stóðu þeir upp allir í
senn og gengu í liægðum sin-
um að hlaðanum. Litla telpan
liafði náð í íspvrnu, var kom-
in með annan fótinn upp á
vegginn og ætlaði svo að láta
fallast niður hinumegin. En í
47