Ármann - 01.04.1959, Qupperneq 34

að æfa sig undir víðavangshlaup Í.R., sem far-
ið hefur frá byrjun fram á sumardeginum
fyrsta. Ég var þennan vetur í fvrri bekk Vél-
skóla íslands og hafði takmarkaðan tíma til
æfinga, en stundaði þó glímuæfingar við lítinn
orðstír cins og fyrr er sagt. En um io dögum
fyrir sumardaginn fyrsta átti Ágúst Jóhannes-
son uppástungu að því að ég kæmi með þeim
á æfingar í víðavangshlaupinu. Þá kom í ljós,
að ég hafði úthald og hraða til að fylgja þeim
fremstu, og sú varð raunin á þær fjórar æfing-
ar sem ég fór þá með þeim. Það var þá ákveð-
ið að ég skyldi verða í þeirri sveit sem Ármann
sendi til þátttöku. En þá fór svo að mér bauðst
starf á strandfcrðaskipinu Sterling, sem ég
hafði ckki ástæður til að láta mér ganga úr
greipum. Ég varð því að fara í burtu fjórum
dögum fyrir keppnina. Ekki ætla ég að greina
frá tilfinningum mínum yfir því að fá ekki að
þreyta hlaupið. En ég strengdi þess þá heit að
næsta vetur þegar ég yrði í síðari deild Vél-
skólans skyldi ég undirbúa mig undir það að
velgja keppinautunum undir uggum í víða-
vangshlaupinu og fleiri hlaupum. Víðavangs-
hlaupið fór svo fram í þetta sinn án minnar
þátttöku og varð Þorgils Guðmundsson frá
Valdastöðum í Kjós fyrstur, annar varð Kon-
ráð Kristjánsson frá Í.R. og þriðji Ingimar
Jónsson úr Ármanni. Hans var sérstaklega get-
ið fyrir fagurt hlaupalag og sýndi hann það
ennþá betur á 17. júní mótinu það sama sumar.
Hann vann þá bæði 1500 metra hlaupið og
5000 metra hlaupið á betri tíma en áður hafði
þekkzt hjá okkur. En ég var á sjónum það
sumar og hafði aðeins spurnir af því scm þá
fór fram.
En sumarið Icið að hausti, ég byrjaði aftur
í vélskólanum. En nú hugsaði ég mér til hreif-
ings og byrjaði æfingar strax og hélt þeim
áfram allan veturinn, alla sunnudagsmorgna
án tillits til þess hvernig veðrið var. Aðallega
fóru æfingarnar fram á gamla íþróttavellinum.
Ég hafði búizt við að verða þarna að mestu
lcyti einn, cn ég lenti þarna í góðum félags-
skap með hinum ungu og áhugasömu K.R.-ing-
um, sem þá voru að hefja sína þrautseigu bar-
áttu fyrir því að gera félag sitt að því íþrótta-
stórveldi, sem það átti eftir að verða og er í
dag. Úr þeim hópi minnist ég sérstaklega
þeirra ágætu manna Kristjáns L. Gestssonar og
Guðmundar Ólafssonar. Þegar líða fór á vct-
urinn fór ég að finna árangur hinna reglu-
bundnu æfinga. Hraði og úthald tók smátt og
smátt að aukast. Ég fór að finna til kitlandi
eftirvæntingar um hugsanlega sigra í hlaupum
á komandi sumri. Ég hét því að ef nokkur tök
yrðu á, skyldi ég fá mér atvinnu í landi yfir
sumartímann.
Eins og ég gat um áður var Ágúst Jóhann-
csson formaður Ármanns. Ég minnist eins
fundar, sem haldinn var í Goodtemplarahús-
inu. Þar hélt hann hvatningarræðu til félags-
manna um þessi mál. Hann sagði til dæmis,
að enginn vafi væri á því að við gætum vel
tekið upp keppni í Maraþonhlaupi, en lagði
til að við byrjuðum á því að hlaupa frá Ála-
fossi og út á íþróttavöllinn. Sigurjón Pétursson
var á þessum fundi og var viðbragðsfljótur
eins og hann átti vanda til, og sagðist skyldi
gefa verðlaunabikar til keppninnar, ef úr
henni gæti orðið. Við vorum þrír til að bvrja
með, sem hugsuðum okkur til hreyfings með
komandi sumri. En það var ég og Ingimar
Jónsson, báðir úr Ármanni og Ágúst Ólafsson
úr Í.R.
En nú víkur sögunni aftur að Víðavangs-
hlaupinu. Eftir því sem leið að sumarmálunum
fór að fjölga þeim sem tóku þátt í æfingunum.
Farið var að æfa á þeirri Icið scm hlaupa
skyldi, en hún lá úr Kirkjustræti vestan við
Alþingishúsið, suður Laufásveginn og yfir á
Norðurmýrartúnin hjá býlinu Hlíð, svo norður
túnin yfir skurðina með gaddavírsgirðingum á
brúnum þeirra, sem þá voru oftast fullir af
vatni og á Laugaveginn, þar sem Snorrabraut-
in kemur á hann nú, síðan lá leiðin niður
Laugaveginn og endaði í Austurstræti hjá ísa-
foldarprentsmiðju. Ég var nú alveg orðinn laus
við einn versta óvin langhlauparans, hlaupa-
stinginn, svo mér fannst orðið allvænlegt útlit
um árangur í hlaupinu. Þá voru einnig komnar
upplýsingar um það að Ungmcnnafélögin
Drengur og Afturelding í Kjós og Mosfells-
sveitinni mundu senda allmarga mer.r. í hlaup-
ið og að þau ættu marga mjög þolgóða hlaup-
ara. Einn nýr maður var þá kominn í hópinn
og hafði farið nokkrar æfingar. Mér var strax
Ijóst á tilburðum hans að hann mundi setja sér
markið hátt. Eftir nokkrar æfingar tók hann
mig tali og sagði mér að hann væri tvisvar
búinn að taka þátt í hlaupinu. Hann hefði
orðið þriðji í fyrsta sinn, annar í annað sinn
og nú í þriðja sinn ætlaði hann sér að verða
fyrstur. Ég svaraði því ekki beint, en sagði þó
að hann mundi að sjálfsögðu verða fyrstur ef
hann gæti, cn fleiri mundu nú ætla sér það og
gæti víst enginn sagt um það fyrr en að leiks-
lokum. En hér var kominn Konráð Kristjáns-
son sem varð annar árið áður.
Mig minnir að þátttakendur í víðavangs-
hlaupinu hafi orðið citthvað á milli 40 og 50
frá Ármanni, Í.R., K.R. og svo frá Ungmenna-
félögunum Dreng og Afturcldingu, scm sendu
fjölmenna sveit og áttu marga ágæta lang-
hlaupara, sem bæði ég og fleiri áttum eftir að
þreyta við marga ánægjulega en erfiða þol-
raun síðar.
Svo rann upp hinn mikli dagur, þegar úr því
skyldi skorið hvaða félagsflokkur gengi með
sigur af hólmi og hvaða einstaklingar kæmu
með sigurlaunin úr hlaupinu. Það var milt
veður en bleytufærð á öllum götum. Túnin og
mýrin blaut og allir skurðir fullir af vatni.
Hlaupið hófst á þeim stað, sem áður er lýst
og var byrjað allgeyst. Konráð, Þorkell og
Ingimar lciddu hlaupið suður Laufásveginn.
Ég var ákvcðinn í því að gefa Konráði ekki
neitt forskot. Á túnunum fórum við að vinna
okkur fram úr hinum. Einnig var þá kominn
nýr aðili framarlcga, sem virtist vera í sínu
rétta umhverfi þegar hann fór að hlaupa vfir
skurðina og girðingarnar. Hann var grann-
holda þá, sem hefur allmjög breytzt með ár-
unum, og léttbyggður. Konráði tókst að stíga
fyrstur á Laugaveginn, ég var alveg á hælunum
á honum og hljóp fljótt fram úr honum og
hélt því úr því að mestu leyti, nema tvisvar
sinnum tókst honum að komast á hlið við mig,
en dróst svo fljótlega aftur úr. Við byrjun
Bankastrætis var ég að byrja að telja mér trú
um að líklcga ætlaði mér að takast að ná
sigurlaununum, en sú hugsun hafði tæplega
komizt í gegnum huga minn þegar ég hcyrði
allmikla skelli fyrir aftan mig, slabb . . . slabb,
með löngu millibili. Þar var þá kominn hinn
léttbyggði utanbæjarmaður, sem virtist vcra í
s/nu rétta umhverfi þegar hann var að hlaupa
yfir girðingarnar á túnunum. Hann rann þarna
fram úr mér og virtist tæplega snerta jörðina,
mér virtist hann taka þrjá til fjóra metra í
hverju skrcfi. Mér tókst ekki að ná honum
alveg þótt litlu munaði, cn undi samt vel inín-
um hlut. En þessi maður var Guðjón Júlíusson,
sem átti eftir að koma út mörgum svitadrop-
um á mér og fleirum það sumar, og þau næstu
á eftir. Annað sem í frásögur er færandi frá
hlaupinu cr það að nokkrum sekúndum cftir
að ég stoppaði er þriðji maður að ná marki
að við héldum, cn þá kemur á hæla hans
Magnús okkar Guðbjörnsson og skellti sér
flötum fram fyrir hann á marklínunni og náði
3. vcrðlaununum frá honum. Þar mun ,,írlend-
ingurinn", sem hann segir að sé svo áhrifarík-
ur í blóði sínu hafa verið að vcrki, enda varð
Jóni Þorsteinssyni, sem stóð þar við hlið mina
að orði: „Vcl gert hjá þér Magnús minn“. Úr-
slitin í hlaupinu urðu svo þau að flokkakcppn-
ina unnu Mosfcllssveitar- og Kjósarmcnn og
áttu að auki i. mann og 4. mann. Ármann var
með svipaða útkomu og átti 2. og 3. mann.
Eftir þctta tók við mjög fjörugt félagslíf í
félaginu fram eftir sumrinu. Á fyrsta íslands-
mótinu í frjálsum íþróttum, 1921, scm hét þá
34
ÁRMANN