Ármann - 01.04.1959, Blaðsíða 35

Þessar urjgu blómarósir sýndn ballett, tindir stjórn frú Guðrúnar Nielsen á 65 ára afmœli Ármanns árið 195$.
„Lcikmót íslands“, fékk Ármann tvöfalda
stigatölu á við næsta félag, og einn maður.
Tryggvi Gunnarsson, fékk um helming stig-
anna sem félaginu hlotnaðist þá. Mesti sprctt-
hlauparinn annar en Tryggvi Gunnarsson, sem
að auki var frcmstur í flestum köstum og stökk-
um, var þá Þorkell Þorkelsson og fékk aukncfn-
ið Ármannsflugan, einnig Björn Rögnvaldsson
og Sveinn Gunnarsson. Ég átti þar í harðri bar-
áttu á löngu hlaupunum við Guðjón Júlíusson,
sem hremmdi frá mér 1. verðlaunin, en ég
varð að láta mér nægja 2. vcrðlaunin. Þá þykir
mér ástæða til að greina frá fyrsta Álafoss-
hlaupinu. En það fór fram þegar Kristján tí-
undi konungur íslands hciðraði íþróttasam-
band íslands mcð nærveru sinni á íþróttavell-
inum. Við vorum 7 þátttakendur í því: Ingimar
Jónsson, Ágúst Ólafsson, Ámundínus Ámund-
ínusson, Bjarni Jónsson beikir, Tómas Guð-
mundsson, Björn Símonarson og ég. Sigurjón
Pétursson hafði áður stutt okkur á margan
hátt, með því að flytja okkur til æfinga og
með margskonar fyrirgreiðslu. Keppnisdagur-
inn rann upp sólbjartur og fagur eins og júlí-
dagar geta verið unaðslegastir. En mjög heitt
var í veðri. Ingimar og ég byrjuðum með
álíka hraða og við værum að fara í 100 metra
hlaup, ætlaði Ingimar sér greinilcga að láta
mig komast að því fullkeyptu strax í byrjun,
en ég slakaði ekki á mínum hlut og héldum
við þcssari ferð samhliða allt á móts við Lága-
fcll, en þá byrjaði Ingimar heldur að þokast
aftur fyrir mig. Ágúst var svo nokkru aftar og
svo Ámundínus. Ekki fann ég til þess að neitt
máttleysi ásækti mig, en hélt sömu ferð jafnt
og þétt. Ég hafði ágætan fylgdarmann á reið-
hjóli sem rétti mér hressingu öðru hvoru. En
hann var Magnús Guðbjörnsson og virtist
,,írska“ blóðið hans virka á mig í hvert sinn
cr hann rétti mér hressingu. í Smálöndunum
bættust og tveir fylgdarmenn í hópinn ríðandi
á gæðingum, en annar var Ágúst Jóhannesson
formaður Ármanns, en ekki man ég hver hinn
var. Þetta var því viðburður á þeim árum, sem
eftir var tekið, enda fyrsta sinn sem keppt var
í svo löngu hlaupi hér, og átti að verða áfangi
að því, að við færum að verða þátttakendur í
Maraþonhlaupum. Hlaupinu lauk ég svo á 1
klst. og 6 mínútum, næstur varð Ingimar á 1
klst. og 8 mínútum og 3. Ágúst Ólafsson á
1 klst. og 10 mínútum. Allslappur varð ég
snöggvast í lok hlaupsins, en ég jafnaði mig
strax. Kristján konungur afhenti okkur verð-
launin og hélt svo hvcr til síns heima í sælu-
vímu, mcð mcðvitundinni um að hafa lokið
miklu afreki, scm þcir einir geta gcrt sér grein
fyrir sem komnir eru í trausta og örugga
þjálfun. Æfingar héldu svo áfram fram eftir
sumrinu. Haldið var svokallað ágústmót Í.R.
Þá var mættur til leiks hinn þekkti hlaupari á
þeim árum, Jón Kaldal, sem þá hafði vcrið um
árabil næstum ósigrandi á 3ja til 10 km. vega-
lengdum í Damörku. Við hugsuðum gott til
þeirrar þolraunar að reyna við hann. Mótið
byrjaði á laugardagskvöldi í norðvestan kalsa,
eins og stundum verður hér á kvöldin þcgar
sumri hallar. Ég og Ingimar tókum báðir þátt
í 1500 metra hlaupinu fyrst. Ég hafði hugsað
mér að snúa á Ingimar og rífa mig fram úr
honum á seinustu metrunum. Hlaupið gekk
eftir áætlun, ég náði mér alveg á hlið við
hann, en honum var dæmdur sigurinn með
1/10 sckúndu mismun, mig minnir 4.28 og ég
með 4.28 1/10, en það var bezti tími sem 1500
mctrar höfðu þá vcrið hlaupnii hér. Vegna
kuldans í veðrinu stirðnaði ég mjög upp eftir
hlaupið, en 4 eða 5 mínútum síðar varð ég að
byrja í 5000 mctra hlaupinu. Ég var því illa til
ÁRMANN
35