Ármann - 01.04.1959, Síða 54

HANNES HALL:
Þcir (Éuðu Sumlljollinni
Haustið 1956 kom til tals innan
handknattleiksdeildarinnar að gaman
væri að reyna að leika sundknattleik
og athuga hvort okkar ágætu skyttur,
eins og Snorri Ólafsson og Jón Er-
lendsson væru ekki jafnvígir á láði og
í lcgi og ákvað deildin því að skora á
sunddeild Ármanns, sem verið hafði
Islandsmeistari í þeirri grein í samfellt
16 ár, að keppa við sig. Jafnframt
ákváðum við að bjóða þeim í hand-
knattleikskeppni og ætluðum að at-
huga, hvort ekki væri hægt að nota
einhvern af þeirra mönnum í mótum,
t. d. í I. flokki, og til þess að gera úr
þessu reglulega keppni, þá skyldi fara
fram knattspyrnuleikur, og skyldi
hann gera út um úrslitin, og ef stig
væru jöfn eftir þann leik, þá réði
markatalan, þó að keppnisgreinar
væru ólíkar.
Var þessi áskorun send til sund-
deildarinnar, en hún var nú ekki sér-
lega ginkeypt fyrir svona keppni á
þeim tíma, þar sem úrvalsflokkur frá
félaginu var þá nýkominn úr velheppn-
aðri utanlandsför, í hverri þeir gerðu
1 eða 2 mörk, en ekki er oss enn kunn-
ugt um að búið sé að staðfesta hve
mörg þeir fengu á sig. En eitt sinn á
félagsráðsfundi er formaður sund-
deildarinnar hafði haldið þrumandi
ræðu um starf og sigra sunddeildar-
innar, skoruðum við á þá einu sinni
enn til keppninnar, og þá var vígamóð-
urinn orðinn það mikill í formannin-
um, að áskoruninni var tekið sam-
stundis.
Fyrsti leikurinn fór fram stuttu síð-
ar og var það sundknattleikurinn.
54
Mætti sunddeildin þar með sitt sterk-
asta lið, flesta tífalda íslandsmeistara
og því allir vel syndir. Það mættu und-
arlega fáir af okkar hálfu, rétt í eitt lið
og vantaði alla þá er við höfðum
bundið mestar vonir við. Þeir sem
mættu undruðust þetta, en héldu þó
að runnið hefði af þeim vígamóðurinn
er á átti að herða og hétum því að gera
okkar bezta. Við lékum ágætlega og
náðum nokkrum hættulegum upp-
hlaupum eða uppsundum, hvað sem
það er nú kallað á sundmáli, en þeim
tókst þó að halda hreinu og unnu
naumlega 6:0. Er við vorum komnir í
fötin aftur og vorum að fara heim,
kom í ljós hvers vegna fleiri höfðu
ekki mætt. Sunddeildin hafði látið
loka Sundhöllinni, svo að þeir sem
áttu að leika, en höfðu komið aðeins
of seint, þcirra á meðal Snorri, komust
alls ekki inn.
Aftur hafði sunddeildin aðstæðurn-
ar með sér er keppt var í handknatt-
leiknum, því að völlurinn var allur á
floti. En nú vorum við flestir orðnir
svo vanir vatninu að við létum það
ekkcrt á okkur fá og unnum með 7:0,
eftir að hafa lánað þeim markmann,
sem varði flest skotin frá okkur. Okk-
ur nægði því jafntefli í knattspyrn-
unni, en unnum 3:2.
1 þessari keppni kom í ljós að marg-
ir efnilegir handknattleiksmenn voru í
sunddeildinni og buðum við þeim að
mæta á æfingum hjá okkur. Notuðu
margir þetta tækifæri og æfðu um
haustið og léku bæði í Reykjavíkur- og
íslandsmótinu. En ekki hefur þeim lit-
izt jafn gæfulega á okkur, að minnsta
kosti hafa þeir ekki boðið neinum okk-
ar að leika með þeirra liðum.
Það gekk öllu betur að fá þá til
keppni á síðastliðnu ári, enda hafði
ekkert pólólið farið utan til keppni, og
margir þeirra höfðu æft handknattleik
um veturinn. Einnig höfðu þeir endur-
heimt Guðjón Ólafsson, en hann hafði
legið sjúkur árið áður er kcppnin fór
fram.
Var nú byrjað á handknattleiknum
og kom strax í ljós hve mikið þeim
hafði farið fram um veturinn. Stóðu
þeir sig mjög vel og töpuðu aðeins með
1:12. Við ákváðum fyrir sundknattleik-
inn að hittast allir góðan tíma fyrir
leikinn svo að annaðhvort yrðu allir
lokaðir úti eða enginn. En allir fengu
nú að komast inn og stóðum við okkur
með mikilli prýði. Leikurinn var harð-
ur og jafn og léku þeir okkur ýmsum
brögðum, kaffæringum o. fl. Eitt sinn
er Haukur Bjarnason var kaffærður og
var búinn að vera lengi niðri, heyrðist
einn áhorfendanna tauta:
Að slysum gerir enginn gys,
guðs er mikill kraftur.
Haukur sökk til helvítis,
en honum skaut upp aftur.
Leiknum lauk með sigri sunddeildar,
11:2.
Knattspyrnuleikurinn fór fram
stuttu síðar í ausandi rigningu, og kom
hún í veg fyrir stærra tap sunddeildar-
innar, sem tapaði aðeins með 2:4.
Mesta athygli í knattspyrnunni vöktu
útherjar handknattleiksdeildarinnar.
Á hægri kanti lék Gunnar „sprettur“
Jónsson. Tók hann marga spretti upp
hægri kantinn með Guðbrand Guð-
jónsson formann sunddeildarinnar á
bakinu, en það mun vera algengt að
menn séu tcknir þeim tökum í sund-
knattleik, og á vinstri kanti var Jón
G. K. Jónsson, öðru nafni Jón á „gull-
skónum". Sást hann víða um völlinn
og notaði gullskóinn óspart, þó að eigi
ÁRMANN