Morgunn - 01.12.1964, Blaðsíða 22

100
MORGUNN
En lífið er ekki samsafn einstakra og sjálfstæðra atvika,
heldur atburðarás, þar sem eitt er í tengslum við annað.
Það sem gerist, er því það, að eitthvert einstakt atriði í
atburðarásinns — atvik, sem menn hafa séð fyrir — á
sér ekki stað í raun og veru. Einhver verknaður verður
þessu til hindrunar. Ýmsar ástæður geta legið til þess
verknaðar. Stundum er hann runninn af einhverri ósjálf-
ráðri hvöt og án þess að lagður sé trúnaður á þau áhrif,
sem hvöttu til hans.
1 Washington-ríki vaknaði ung kona við svo hræði-
legan draum, að hún vakti mann sinn til þess að segja
honum þegar, hvað fyrir sig hefði borið. Hana dreymdi,
að þung og skrautleg ljósakróna, sem hékk yfir rúmi
unga barnsins í næstu stofu, dytti niður yfir barnið og
ylli dauða þess. Og henni fannst þau hjónin standa bæði
þar innj og horfa á hvernig komið var. Hún sá klukkuna
á kommóðunni hjá barnsrúminu og var hún nákvæmlega
fimm mínútur yfir hálffimm. Hún þóttist einnig heyra
veðurhljóð úti og regn lemja rúðurnar.
Maður hennar gerði ekki annað en hlæja að draumn-
um. Hann sagði, að þetta væri eintóm markleysa, og hún
skyldi reyna að gleyma þessu og sofna. Innan skamms
var hann sjálfur farinn að hrjóta, en hún lá andvaka.
Hún gat ekki losnað við óttann. Og innan stundar lædd-
ist hún fram úr rúminu, fór inn og sótti barnið. Um ieið
varð henni litið út um gluggann og sá, að það var bezta
veður og harla ólíkt því, sem hún veitti athygli í draumn-
um. Hún hálf skammaðist sín fyrir þetta frumhlaup um
leið og hún lagðist út af með barnið.
Tveim klukkustundum seinna vöknuðu hjónin við ægi-
legt brothljóð. Þau þutu á fætur og inn í stofu barnsins,
þar sem þunga ljósakrónan hafði dottið niður í rúmið, og
ekki vafi á því, að hún hefði stórslasað barnið, ef móðir
þess hefði ekki verið búin að bjarga því þaðan. Hjónun-
um varð litið hvoru á annað. Báðum var það sama í hug.
Og það sem meira var: Klukkan á kommóðunni var ná-