Morgunn - 01.12.1964, Blaðsíða 30

108
MORGUNN
inn, sem hélt stiganum, hafði hrokkið í sundur. Stiginn
hékk aðeins á öðrum kaðlinum og kom í áttina til mín á
fleygiferð. En vegna þess að ég var við óhappinu búinn,
tókst mér að kippa þannig í stjórntaugina, að ég gat dreg-
ið úr hraðanum og forðað því, að stúlkan sveiflaðist á
súluna á bak við okkur, en það hefði orðið hennar bani
eða að minnsta kosti slórslasað hana. Henni var hjálpað
niður úr stiganum. Hún var lítið meidd, aðeins löskuð
nokkur rif. Sjálfur er ég viss um, að það var þessari að-
vörun að þakka, að mér tókst að forða Nínu frá alvar-
legum meiðslum.“
Mörg ESP-fyrirbæri varða veikindi, sem í vændum eru,
eða hættu á sjúkdómi. En oftast er ekki unnt að fortaka,
að sjúkdómseinkenni kunni ekki þá þegar að hafa verið
fyrir hendi. Þarf þá ekki að vera um forvizku að ræða.
Verður þessu þá ekki skipað í neinn sérstakan flokk ESP-
fyrirbæra. Stundum snerta þau fyrirbæri ekki sjálfan sjúk-
dóminn, heldur aðeins líkur fyrir honum. Getur þetta leitt
til þess, að til réttra ráðstafana sé gripið í tíma.
Hjón, sem bjuggu á afskekktum stað í Ástralíu, áttu
fimm börn ung, þrjár dætur og tvo drengi á öðru ári og
voru þeir tvíburar. Maðurinn skýrir þannig frá:
,,Eg vann frá klukkan tvö á daginn til tólf á kvöldin
og stundum lengur. Eina nóttina, þegar ég kom heim, sat
kona mín uppi með annan tvíburann í fanginu. Hann hafði
ofurlítinn hita. Okkur kom saman um, að þetta væri ekki
annað en vottur af mýraköldu, en hún var hér algengur
kvilli og okkur hafði jafnan tekizt að lækna hana án þess
að þurfa að leita læknis, enda bjó hann í tuttugu mílna
fjarlægð. Ég hafði engar áhyggjur af lasleika stráksins
og fór að sofa.
Undir morgun dreymir mig, að læknirinn væri kominn
til að líta á drenginn og sagði, að hann væri með barna-
veiki. Við þetta hrökk ég upp, fór framúr og læddist á
tánum inn í svefnherbergið, þar sem móðirin svaf með
börnin. Hún var þá vakandi, en drengurinn svaf vært, and-