Morgunn - 01.06.1968, Síða 36

30 MORGUNN
hvítu á bæklingnum. Þangað mátti hringja ef manni lá á.
Ég greip simatólið.
Tuttugu mínútum seinna komu tveir menn inn til mín.
Þeir voru bæði alúðlegir og vingjamlegir, og ekki unnt að
lesa nokkum álösunarvott úr augum þeirra. Annar þeirra
sagði, að ég sýndist anzi þunnur, og gaf mér svolítið viskí
í glas. Hann brosti góðlátlega og sagðist mætavel kannast
við þessa líðan af eigin reynd; og saga hans, sem hann sagði
mér umbúðalaust og án allra málalenginga, var ennþá
hryggilegri og dapurlegri en mín. Báðir virtust þeir telja
það með öllu sjálfsagðan hlut, að ég mundi fljótlega rísa
upp aftur fyrir kraft þess volduga máttar, sem þeim hefði
sjálfum verið gefinn. Ég varð rólegri eftir því sem þeir töl-
uðu lengur við mig. Ég gat að minnsta kosti hlustað á tal
þeirra, enda þótt ég yrði meira og minna gagntekinn af
kvíða fyrir því, að þeir fæm aftur frá mér og skildu mig
eftir einan.
En þeir skildu mig ekki einsamlan eftir. Þeir hringdu á
tvo menn aðra, sem komu um hæl og áður en hinir fóru.
Þeir voru einnig alúðin og einlægnin sjálf, og það stóð ekki
á þeim að segja mér, hvað orðið hefði þeim til bjargar. Ég
sagði fátt, en hlustaði með athygli. Þannig hélt þessu áfram
í þrjá sólarhringa. Þeir viku ekki frá mér. Og að lokum
hætti ég að velta fyrir mér þeirri gátu, hvaða hag þeir sæju
sér í þvi að reyna að hjálpa mér, en viðurkenndi það blátt
áfram, að svona óeigingjarnir menn væru til í raun og veru.
Hver þeirra um sig hafði sína sögu að segja, og sumar þeirra
voru ennþá dapurlegri en það, sem ég hafði sjálfur reynt.
En ég fann, að margt var sameiginlegt reynslu þeirra og
minni. Á þriðja degi blasti það skyndilega við mér, að post-
ulinn vissi vel, hvað hann var að fara, er hann sagði, að
trúin sé fullvissa um það, sem menn vona. Trúin varð að
vera næsta skrefið, trúin á hinn mikla mátt, sem þessir
vinir mínir töluðu um. Ég var viss um, að þeir áttu þar við
Guð, þótt þeir nefndu ekki nafn hans beinlínis. Ég hafði
talið mér trú um, að ég þekkti Guð, og til hans hafði ég oft