Morgunn - 01.12.1985, Blaðsíða 25

að endurminningin getur einstaka sinnum kallað fram at-
burði, en not svefnsins eru ekki eingöngu þau, að hvíla lík-
amann, eins og margir ætla, heldur að gefa sálinni tæki-
færi til þess að venjast því ástandi, sem hún á fyrir hönd-
um. ... Ég vona að þér bregði ekki við er ég segi þér, að
þú ert oft með systur þinni, Alice, og konunni þinni, og
þú og ég höfum talað saman, þótt þú munir það ekki“.
Enn fremur spurði ég prófessorinn: „Virðist ég vera
eðlilegur og eins og ég á að mér, er þú hittir mig á yðar
sviði?“ Því svaraði hann: „Víst mundi ég vita, að þú ert
sofandi og ekki dáinn. Það mundi sjást á því, að eter-lík-
ami þinn mundi vera hjúpaður útfrymi, sem hann hefði
dregið frá efnislíkamanum. Það mundi vera svipað og að
hjúpa hann einhverju, sem líktist vængjum á skordýri, en
hylja þó allan eter-líkamann eins og slæða“.
Það sem kemur fyrir sálfarana hefir vakið talsvei’t mikla
athygli á síðustu tímum og er oft mjög mikið sannana-
eðlis, fullnægir algjöi'lega viðtakandanum, sem sönnun
fyrir því, að andlegi líkaminn er óháður efnislíkamanum.
En það er þó eftii’tektarvei’t við fi'ásagnir sálfai’anna, sem
þetta í’eyna, að ferðir þeirra utan við líkamann, vii’ðast
næstum ávallt fai’a fram á líkamlega sviðinu. Frá þessu
eru sjálfsagt undantekningar, en af fi’ásögnum, sem um
þetta hafa verið birtar, kemur í ljós, að þær eru tiltölu-
lega fáar. Sálfarinn er ekki líkt og Páll postuli uppnuminn
í sjöunda himin. Hann notar blátt áfram aðferð, sem flest-
ir mundu kalla alveg nýja, til að hreyfast milli staða á
jörðinni.
Heimsóknir til hærri sviða vii’ðast mundu hafa meiri
hættu í för með sér, nema í fylgd með sálfai’anum væri
andaleiðtogi, sem getur leiðbeint honum, hve langt honum
sé óhætt að f jai’lægjast holdlega líkamann og hvenær hann
þai'f að snúa aftur.
Það mun þykja fi’umleg kenning, að einn aðaltilgangur
með svefninum sé, að venja oss fyrirfram við lífið á öði’u
sviði. í líka átt fer mikilsvei’t atriði, sem herra Sylvan
MORGUNN
23