Morgunn - 01.12.1985, Blaðsíða 81
Mér vinnst ekki tími í kvöld til að fara ýtarlega út í
hin mismunandi stig skyggnigáfunnar. En ég geri ráð
fyrir að þér séuð mér sammála um, að þegar um er að ræða
„eteríska skyggni" að sé svipmyndin, sem miðillinn sér
einskonar líkamningafyrirbrigði, sem andinn, sem er að
sýna sig, byggir upp úr mjög fíngerðri efnistegund. Til þess
að byggja upp þessa eterlíkami þarf andinn, sem byggir
þá upp, að kunna skil á ákveðinni tækni.
Til er a. m. k. enn önnur tegund hlutlægrar skyggni, sem
er miklu algengari, algerlega óháð öllu jarðnesku efni og
þá er andaveran séð, án þess jarðnesku augun komi þar
til. Um þessa tegund skyggninnar er að ræða, þegar sjá-
andinn sér andaveruna fyrir utan það svið í rúminu, sem
augun ná til. En augun ná ekki til annars en þess, sem
er fyrir framan manninn, annað greina þau ekki. Ég
ætla að nefna nokkur dæmi úr eigin reynslu minni: Um
eitt skeið miðilsævi minnar, sá ég öðru hvoru andaverur
fyrir aftan mig. Þá virtist sjónarhæfileikinn, sem greindi
þessar vei’ur, vei’a á hægi’a olnboga mínum, og síðar milli
hægra herðablaðs míns og mjaðmarinnnr. Ég fullvissa
yður um, að þessar sýnir mínar voru mjög skýi’ar, og
stundum þekkti fólk þessar vei’ur af lýsingum mínum. Mér
kemur ekki til hugar, að þessi í’eynsla mín sé á nokkui'n
hátt einstæð, því að aðrir sjáendur segja fi’á sömu í’eynslu
sinni.
Andspænis þessum staðreyndum sýnist eðlilegt að
álykta, að í andalíkamanum eða sálarlíkamanum — sem vér
eigum að lifa í eftir líkamsdauðann — sé sjónai’hæfileik-
inn ekki einskorðaður við jarðnesku augun. En ef svo er,
sem rík ástæða vii’ðist til að ætla einnig um önnur skiln-
ingai’vit, getum vér gei’t oss nokkra hugmynd um hið
„æði’a líf“, sem spíritistar og aðrir tala um. Ég minnist
orða mei’ks, ensks vísindamanns, sem lagði stund á sálai’-
í’annsóknir og spiritisma og sagði, að eftir dauðann muni
skynjun vor verða miklu máttugi’i en hún er í jarðlífinu.
Ég hefi vai-pað fi’am þessari skýringu til þess að sýna,
MORGUNN
79