Morgunn - 01.06.1994, Side 20

MORGUNN
Ég tók líka eftir því að þeir töluðu oft eins og þeir væru að
þýða. Eins og þeir væru að reyna að skipta yfir frá einu tungu-
máli eða einu kerfi framsetningar til annars. Stundum varð
þetta til að meiningin varð svolítið óljós hjá þeim. Kvik-
myndahöfundi gæti t.d. verið lýst sem manni sem fær eitthvað
í hendumar sem er búið að gera en býr til eitthvað nýtt úr því.
A öðrum stundum voru lýsingarnar næstum of skýrar t.d.
var ekki sagt að ég væri rithöfundur, heldur „ég sé að þú ert
umkringdur af bókum“.
Ég tók líka eftir því að það er eins og þeir komist á
eitthvert spor sem þeir fylgja eftir, en svo er stundum eins og
þeir fari út af sporinu. Þegar það gerist, þá er allt mjög óljóst
eða hreinlega rangt um stund, þar til þeir finna aftur rétta
sporið.
Ég reyndi að taka eftir hvað kæmi þeim til að fara af rétta
sporinu, og komst að þeirri niðurstöðu að það gerðist helst
þegar þeir beindu athyglinni mest að mér. Ef miðlamir litu
beint á mig, þá kom oft einhver venjuleg athugasemd fram
eins og „þú ert ungur að árum“ eða „ansi ert þú hávaxinn“ o.fl.
í kjölfarið misstu þeir oft þráðinn. Það virtist því eins og best
væri fyrir þá að taka sem minnst eftir mér til þess að lesturinn
heppnaðist sem best. Þegar best tókst til var eins og miðillinn
væri að tala við sjálfan sig og virtist sama hvort ég væri til
staðar eður ei. Að þessu leyti virðist miðilslestur vera í algerri
andstöðu við sálgreiningu eða aðra persónugreiningu sem er
hægt að læra, því það krefst náinnar skoðunnar á persónunni.
En hjá miðlinum virtist náin athugun valda mistökum.
Ég tók líka eftir því að upplýsingar frá miðlum var oft
mjög óregluleg, einkennileg og stundum pirrandi blanda af
merkilegum og alls ómerkilegum upplýsingum, alveg eins og
allt hefði jafnt vægi. Það var eins og eðlileg dómgreind okkar
varðandi vægi upplýsinga sé alveg borin fyrir borð í lestri
miðilsins.
Að lokum, þá var það áberandi að á vissum sviðum virðist
18
J