Morgunn - 01.06.1994, Blaðsíða 40

Haraldur Níelsson.
„Er ekki það að hleypa kristindóminum í sál sína hið sama sem að
innrita orðið „stríð“ í hjarta sitt, ekki síst nú á dögum? Getur
nokkur komist svo gegnum lífið nú á dögum, að hann komist með
öllu hjá stríði efasemdanna, - nú þegar eigi aðeins mótstaðan gegn
kristindóminum er orðin svo mikil, heldur jafnvel guðsafneitunin
orðin svo hávær. Enn í dag deila mennimir um Krist, það stríð helst
stöðugt; enn í dag játa margir skýlaust trú sína á hann sem Guðs
son og frelsara heimsins - og enn í dag vilja aðrir neita því að hann
sé það, menn sem standa kirkju hans andvígir og vilja fyrir hver
mun koma spumingunni um hann út úr heiminum, þótt þeir hrópi
ekki beinlínis „burt, burt með hann“. Er það ekki eðlilegt, að
margur maðurinn lendi nú í stríði efasemdanna þegar svo margur
unglingurinn sem bergt hefur á brunnvatni menntunarinnar, þykist
hafa fræðst svo mikið um hin leyndustu öfl lífsins og náttúrunnar,
að hann hyggur það lítt mögulegt að samrýma það kristinni
lífsskoðun. Þegar svo þessi veraldarspeki gjörist hávær og
samlagar sig léttúð mannshjartans og holdsfýsnanna lögmáli - er
það þá ekki stríð að vera kristinn? Finnur þú ekki sting í hjarta þínu
þegar þú heyrir Kristi hallmælt, fer ekki sárbitur tilfinning um sál
þína þegar þú heyrir gálausa menn- stundum fulla af misskildum
hroka og sjálfbirgingsskap - draga kristindóminn ofan í sorpið?
Kostar það þá ekki stríð að vera kristinn? - Og svo allar deilumar,
sem spretta út af því, að halda uppi vömum fyrir boðskap hans!
Hve menn reiðast og styggjast við allar aðfinningamar! Hve
margir una því illa að bent sé á brestina í fari þeirra, hve þeim er
illa við, að haldið sé að þeim dæmi og kenning Jesú!“
Ný viðhorf
Fyrst eftir heimkomuna frá námi var Haraldur óráðinn í hvað gera
skyldi en hugði helst að leita eftir prestsstöðu, enda átti hann vísan
38
Á