Morgunn - 01.06.1994, Síða 52

MORGUNN
heiminum hlaut að finnast að þeir hefðu sigrað. En þegar
páskasólin rann upp, þegar hinn krossfesti reis úr gröfinni, þá kom
það í ljós, að sigur þeirra var falssigur - sigur á yfirborðinu og um
stundar sakir, en samt versti ósigur. Það að upprisuboðskapur Jesú
er boðaður enn í dag víðs vegar um heiminn, þar í hafíð þér allir,
tilheyrendur mínir, áþreifanlegt merki þess, að óvinir Jesú urðu
undir föstudaginn langa. Tilvera kirkjunnar fram á þennan dag er
órækt vitni þess. Kirkjan er til orðin fyrir upprisukraft Jesú. Án
Jesú upprisu væri engin kirkja til.“
í framhaldi af þessu kemur hann inn á óttann við sjálfan
dauðann og mikilvægi vissunnar um gildi upprisunnar fyrir hvem
og einn. Hér byrjar að öllum líkindum viðbótin sem Haraldur gerði
1911. Hér er nýr tónn í hefðbundinni páskaræðu. Hér er allt í einu,
en þó ekki úr samhengi við fyrri áherslu farið að ræða ógn
dauðans fyrir manninn og um líf einstaklingsins eftir dauðann.
Viðfangsefnið er rætt án beinna tengsla við hið himneska samfélag
um líkama Krists og frelsunarhlutverks hans. Viðfangsefnið er þó
enn tekið hefðbundnum tökum kristinnar kenningar. Allar sannanir
og endanlegt inntak lífsins eftir dauðann er í valdi Guðs og
manneskjan getur ekki með hyggjuviti sínu sagt neitt ákveðið um
dauðann:
„Krossdauði Krists er ekki ósigur hins góða, heldur sjálfsfómun
kærleikans til viðreisnar föllnu mannkyni. Og að þessi leiðin hafi
verið rétti vegurinn - þessi fóm hin fullkomna, um það hefir guð
gefið oss fulla vissu með því að reisa Jesúm upp frá dauðum.
Hræðst þú eigi, þrátt fyrir synd þína, aumur maður, þú getur fengið
hlutdeild í upprisumættinum og fyrir kraft guðs anda losnað meir
og meir við syndina. Ef þrá er vöknuð í hjarta þínu eftir hinu góða,
þrá eftir að gjöra guðs vilja - birtir þá ekki yfir lífi þínu, yfir
gjörvallri tilverunni við þá tilhugsun við þá fullvissu, að Jesús sé
upprisinn?“
50