Bankablaðið - 01.12.1955, Blaðsíða 41

urnar, og kuldaískrið í hurðarhjörunum
smaug gegnum merg og bein, er hún opn-
aði dyrnar. Þegar hún kom upp í íbúðina,
var Anna komin lieim, henni til mikillar
undrunar. Hún stóð við eldhúsborðið og
var að hita kafli og rista brauð með því,
því að ekki mátti snerta við jólabakstr-
inum fyrr en annað kvöld. Sveinn sat í
stofunni og las í bók eins og hún hafði
getið sér til um.
— Gott kvöld, börnin mín, sagði hún,
er hún kom inn úr dyrunum. í því lagði
á móti henni svo þægilega lykt af ristuðu
brauðinu, að hún fann til innilegrar nota-
kenndar yfir því að vera komin heim.
— Gott kvöld, mamma, svöruðu börn-
in einum rómi.
— Þú ert snemma heima í kvöld, Anna
mín.
— Já, þetta getur komið fyrir. var svar-
ið, að vísu nokkuð stuttaralegt, en þó var
eins og eftirvænting og óstyrkur í rödd-
inni.
— En hvað það er gott að fá eitthvað
heitt í svanginn, þegar maður kemur inn
úr kuldanum.
— Já, gjörið þið svo vel, kaffið er til-
búið.
Þau drukku kaffið að mestu þegjandi,
en Sveinn og Anna voru eitthvað svo íbygg-
in, að þau hlutu að leyna einhverju
óvæntu.
Sveinn hafði í vetur, eins og undanfarna
vetur, fengið aukavinnu í pósthúsinu
kring um jólin, til að fá aukapeninga til
að standa straum af skólakostnaðinum það
sem eftir var vetrar. Enn var eftir langur
tími í skólanum og varla við því að bú-
ast, að sumarkaupið hrykki fyrir öllu sem
með þyrfti, enda oft ekki mikið.
Anna vann sem símastúlka í heildverzl-
un miðaldra piparsveins niðri í bæ og hafði
sæmileg laun, en þó átti hún aldrei
peninga. Hún borgaði að vísu heim nokk-
ur hundruð krónur á mánuði, og víst var
gott að fá þá peninga til heimilisins, en
leiðinlegast var, að hún virtist aldrei eiga
neitt aflögu nema fyrir nauðsynlegasta
fatnaði. Þó svo að heimilispeningarnir
drýgðust nokkuð við framlag Önnu, voru
þeir ekki meiri en svo, að hún gat sjaldan
vikið nokkrum glaðning að börnunum.
Skyndilega fann hún lykt, sem henni
fannst hún kannast við, lykt, sem ekki
hafði fundizt þar á heimilinu undanfarin
þrjú ár. Jú, það var ekki um að villast,
þetta var grenilykt.
— Hafið þið keypt jólatré? spurði hún.
— Já, mamma, við söknuðum þess svo
mikið að hafa ekki haft jólatré undanfar-
in ár, að við keyptum eitt núna. Það kost-
aði bara fjörutíu krónur, og svo keyptum
við skraut fyrir aðrar fjörutíu. Það var
ekki svo mikið, eða finnnst þér það? Við
gátum vel misst sínar fjörutíu krónurnar
hvort, svona rétt fyrir jólin, sagði Sveinn
með hinni barnslegu ákefð, sem einkenndi
hann og gerði hann svo elskulegan, að
mamma hans hefði getað vafið hann örm-
um og kysst hann á kinnina.
Er þau höfðu drukkið kaffið fóru þau
strax að hátta, því annir morgundagsins
voru framundan.
Móðirin lá vakandi í rúmi sínu og
hugsaði um það, sem liðið var og það,
sem koma ætti. Ósköp hafði Anna verið
skrýtin í viðmóti í kvöld. Einhvern veginn
svo óstyrk og eftirvæntingarfull, eins og
eitthvað algjörlega óvænt væri í aðsigi.
Kannski var það bara út af kaupunum á
jólatrénu. Eða skyldi eitthvað vera að
brjótast um í henni? Vonandi, að hún
bætti nú ráð sitt og gerðist heimakær-
ari en undanfarið. Þær voru ekki orðnar
BANKABLAÐIÐ 47