Bankablaðið - 01.12.1955, Blaðsíða 42

svo margar upp á síðkastið, stundirnar,
sem þessi í'jölskylda var samankomin
í litlu, vistlegu íbúðinni, þær mættu svo
gjarnan vera íleiri. Hafði henni kannske
mistekizt í uppeldi barnanna? Henni hafði
vissulega fundizt, þegar Sveinn dó, eins
og allt öryggi væri horfið og ef til vill
liafði það haft áhrif á börnin og orsakað
rótleysi hjá þeim. Hún vonaði, að svo
væri ekki. En nú fóru sjálfsásakanirnar að
sækja á huga hennar. Hefði hún kannske
átt að gera hitt og þetta, sem hún gerði á
einhvern annan veg? Guð fyrirgefi mér, ef
ég hef gert rangt. Ég gerði aðeins það, sem
ég vissi bezt og réttast. Og loks lagði svefn-
inn sína mjúku hönd yfir hvarma hennar.
Það var kominn aðfangadagur jóla. Þau
mæðginin klæddust, og lífið gekk sinn
vanagang, nema hvað allir biðu jólahátíð-
arinnar með eftirvæntingu og flýttu sér að
undirbúa allt undir hana.
Klukkan rúmlega tólf kom Sveinn heim.
Ilminn af nýsteiktunr kótelettum lagði á
móti honum, enda ljómaði andlit hans af
mataráhuga, þegar hann hljóp upp um háls-
inn á móður sinni. Þau biðu nú þar til
klukkan hálft eitt, en ekki kom Anna. Fóru
þau þá að borða, og er því var lokið, fór
Sveinn aftur til vinnu sinnar við bréfa-
útburðinn. En ekki kom Anna. Fór nú
móðir hennar að óttast um hana, og leið
svo fram eftir degi. Hún var á sífelldum
hlaupum út að glugganum, til að svipast
um, hvort hún sæi ekki Önnu, en allt kom
fyrir ekki. Hvað var orðið af barninu?
Að lokum stóðst hún ekki mátið lengur, en
fór í kápu og gekk niður í bæ. Á skrifstof-
unni var auðvitað allt lokað, og hún gekk
nokkra stund um miðbæinn, en árangurs-
laust. Gat eitthvað hafa komið fyrir stúlk-
una? Hafði hún kannske orðið fyrir slysi
eða hvað? Nei, það gat ekki verið. í tösku
sinni hafði hún nóg skilríki er greindu frá,
hver hún væri og hvar hún ætti heima.
Og hefði slys viljað til, væri áreiðanlega
búið til tilkynna það. Einasta lausnin var
sú, að hún hefði í hugsunarleysi farið til
einhverra kunningja sinna og væri þar að
skemmta sér. Hvernig gat hún gert þetta
á sjálfan aðfangadag jóla? Þetta var í
fyrsta skipti, sem slíkt kom fyrir. Ef hún
aðeins gerði sér grein fyrir áhyggjum
þeim, er hún bakaði móður sinni, þá
myndi hún áreiðanlega ekki haga sér
svona. Kannske var henni orðið alveg
sama um móður sina og heimilið, sem hún
hafði reynt að gera sem vistlegast og þægi-
legast fyrir þau öll. Þannig ráku hugsanirn-
ar hver aðra á göngu hennar, þar til hún
varð þreytt af að hugsa og hélt heim á
leið. Gangan og útiveran höfðu til mikilla
muna róað taugar hennar, sem höfðu ver-
ið allar í uppnámi. Þegar hún gekk upp
Grjótagötuna, varð henni numið staðar
fyrir utan opinn glugga. Út um hann barst
grammófónmúsik, og að því er henni virt-
ist, drykkjulæti fólks. Var það ekki ein-
mitt á bak við þetta hús, sem henni hafði
virzt Anna skjótast í fyrravetur? Allt í
einu heyrðist ákveðin og allhöstug rödd
segja:
— Anna, ef við ekki hættum þessari ó-
reglu og tökum okkur á, getur aldrei orð-
ið neitt úr neinu á milli okkar. Reyndu
nú að skilja mig. Hvað heldur þú til dæm-
is að mamma þín hugsi núna, þú, sem
ekki hefir komið heim í allan dag?
Strax, þegar móðirin heyrði nafnið
Anna nefnt, stirðnaði hún upp. Hver var
þessi Anna? Var J:>að Anna hennar? Hvað
var eiginlega urn að vera, og í hvers konar
félagsskap var hún? Hver var Jjessi maður,
sem talaði eins og hann væri svo þýðing-
armikil persóna í lífi hennar? Vitneskjan
48 BANKABLAÐIÐ