Bankablaðið - 01.12.1971, Blaðsíða 24

Láta karlmenn konur sínar yfirleitt einar um
að ræða þau mál, enda lítt skemmtilegt
samkvæmishjal. Ef karlmenn gerðu meira
af því að endurvekja áhuga, sem konur þeirra
höfðu, í stað þess að drepa hann niður,
mundu þeir áreiðanlega hafa meira gaman af
því að ræða við þær um ýmis málefni, ekki
síður en við karlmenn.
Heyrzt hefur að þær konur, sem ekki vilja
helga heimili og börnum alla krafta sína,
ættu ekki að eignast börn, enda hljóti þær
að vera óheilbrigðar á sálinni. Sjaldan heyrist
talað um kaldlyndi feðra í þessu sambandi.
Og ekki held ég að konur sem vinna heima
eyði meirihluta dagsins í að leika við börn
sín. Eg hef rætt hér nokkuð um, hvað mér
finnst miður fara í fjölskyldulífi Islendinga.
Hjónaband cctti að vera samningur tveggja
aðila, sem báðir bæru ábyrgð á uppeldi barna
og tekjum heimilis.
Hjónaband var til forna hugsað til að
tryggja rétt konu og barna. En eins og þróun
þjóðfélagsins er nú háttað gerir þetta form
ekkert annað en að halda í staðnaðar hug-
myndir og standa í vegi fyrir eðlilegum fram-
förum. Það má benda á það, að í öllum menn-
ingarsamfélögum hefur kúgun kvenna og
barna haldizt í hendur.
Að lokum ætla ég að vitna í orð indverska
skáldsins Tagore, sem eru táknræn fyrir af-
stöðu þorra almennings til kvenna.
„Það mætti líkja manninum við tré, það
þarf að hafa nóg rými, loft, regn og allt
mögulegt annað. Séu rætur þess rifnar burt
visnar það. Svo er og með manninn. Séu
rætur hans rifnar hlýtur það að valda hon-
um þjáningum. Konan er aftur á móti eins
og vafningsviður, sem getur nærzt af því
einu að hringa sig utan um tréð."
Bankastjórinn skildi hann ekki
í ónefndum banka í Danmörku sagði einn
af starfsmönnunum sig úr bankamannasam-
bandinu, því hann hafði komizt að því, að
bankastjórnin hafði litla samúð með þeim
samtökum.
Strax eftir úrsögnina hringdi maðurinn, úr
deildinni þar sem hann starfaði, til eins
bankastjórans og tilkynnti, að hann væri
ekki lengur í samtökum starfsstéttarinnar.
Sjálfsagt hefur hann gengið út frá, að í
kjölfar slíkrar aðgerðar mundi koma auk-
inn frami og rífleg launahækkun honum til
handa.
Af þessu varð þó ekki, því seinna, er
bankastjórinn vitnaði til símtals síns við
manninn, tók hann það fram, að þrátt fyrir
það þó hann gæti ekki alltaf sætt sig við
allar starfsaðferðir landssambandsins gæti
hann ekki skilið þennan starfsmann. Ursögn
hans gæti bent til þess, að hann væri ekki
sérlega góður starfsfélagi, því honum ætti að
vera kunnugt, að það er ekki aðeins starfs-
fólkið, sem hefur með sér hagsmunasamtök
heldur hafa bankarnir það líka til styrktar
sínum hag. „Mér þykir vænt um," lauk
bankastjórinn máli sínu, „að ég var ekki
þessi starfsmaður, sem hefur brugðizt starfs-
félögum sínum, stétt sinni og samtökum."
22 BANKABLAÐIÐ