Útvarpstíðindi - 10.12.1945, Qupperneq 17

ÚTVARPSTIÐINDI.
353
Sumumvexfiskurum hrygg
-S^mdóag.a e^lir l'llar
I-
ÞEGAR HANN var litill, eignaðist
hann aldrei leikföng. Fólkið hafði annað
við aurana sína að gera en að henda
þeim í glingur handa strákum. Og hann
var látinn vinna. Honum var kennt að
vinna. Það kom honum mjög vel síðar.
Hann öfundaði samt aldrei jafnaldra
sína af leikföngum þeirra. Kannske var
það vegna þess, að hann umgekkst enga,
sem voru á líku reki og hann og höfðu
gaman að leikföngum. Það var ekkert
barn á Innstafelli nema hann. Og full-
orðið fólkið umgekkst hann eins og full-
orðinn mann, nema hvað hann réði engu
um það sem gert var. Honum var skipað
fyrir verkum, og hann lilýddi alltaf.
Hvort þessum unglingi var einkar mikil
hlýðni í blóð borin, hefur aldrei verið
upplýst, en mikið gat þessi einmana nið-
ursetningur reynzt dyggur þjónn, — og
mikið hefur hann alla tíð verið hús-
bœndahollur, þar sem honum hefur
slotnazt sú upphefð um dagana að vcra
vinnumaður.
Þegar hann var kominn hátt á sjötugs-
aldur, eignaðist hann leikfang i fyrsta
sinni- Hann keypti það til þess að gefa
það strax aftur. Lítill, rauðhærður dreng-
ur átti afmæli. Gamli maðurinn þurfti
að víkja einhverju að honum í tilefni
af þvi. Börn eru alltaf börn. Og stundum
finnur gamla fólkið skyldleika sinn við
börnin.
Stundum hafði hann séð krakka leika
sér að boltum. Hann hafði séð þau elta
þessa litlu knetti til og frá um allar triss-
ur, kasta þessu einhvern veginn upp i
loftið og grípa þetta af mikilli ánægju.
Hann stóð fastlega i þeirri meiningu,
að öllum börnum hlyti að þykja gaman
að þessum fallega litu, litlu boltum, sem
fengust í hverri verzlun. Svo keypti hann
bolta.
Einn góðan veðurdag, þá stóð þessi
gamli maður á miðju gólfi í leikfanga-
Elias Mar.
verzlun og horfði glampandi augum á
unga stúlku, sem stóð innan við borðið.
„Hvað var það?“ spurði hún.
Gamalmenninu varð svarafátt' Sagði
þó eftir nokkurt hik: „Boltar, — fást
þeir ekki hér —?“
Og á sama augnabliki lágu tveir eða
þrír kassar á borðinu fyrir framan hann,
og í þeim voru margir boltar allavega
litir og af mismunandi stærðum. Aldrei
hafði gamli maðurinn áður séð hluti þess
arar tegundar, sem áttu það fyrir hönd-
um að verða hans eigin eign. Það fannst
honum merkilegt, að hann skyldi verða
til þess að kaupa svona óþarfa fyrir
hýruna sína, þegar hann var kominn á