Útvarpstíðindi - 10.12.1945, Qupperneq 29

ÚTVARPSTÍÐINDI
365
FAÐIRINN
^Smada^a eftir (féjörnótj erne dSjörnóon
SAGAN er um voldugasta manninn í
prestakallinu. Hann hét Þórður Yfirás.
Dag nokkurn kom hann í skrifstofu
prestsins. Hann var stór og alvarlegur
er hann sagði: „Ég hefi eignast son og
þarf að láta skíra hann“. „Hvað á hann
að heita?“ spurði prestur. „Finnur, eftir
föður mínum“, var svarið. — „Og skírn-
arvottarnir?“ Þórður nefndi þá og þeir
voru beztu mennirnir og ágætustu kon-
urnar úr ætt Þórðar. „Var það nokkuð
fleira?" spurði prestur og leit upp. —
Bóndinn stóð kyrr, hugsandi. Svo sagði
hann: „Ég vil láta skíra hann einan út
af fyrir sig“. „Á rúmhelgum degi? Við
skulum ákveða næstkomandi laugardag
klukkan 12 á hádegi. Var það nokkuð
fleira?“ spurði prestur. „Nei, það er
líkast til ekki annað en þetta“. Bóndinn
sneri húfu sinni milli handanna eins
og hann byggi sig til brottfarar, en
presturinn stóð upp. ■— „Já, það er
bara það“, sagði hann og gekk til Þórðar
og horfði beint í augu hans: „Guð gefi
að barnið verði þér til blessunar".
Sextán ár voru liðin frá þessum degi
er Þórður kom enn í skrifstofu prests-
ins. „Þú berð ellina vel, Þórður“, sagði
prestur, hann sá enga breytingu á hon-
um. „Það eru engar sorgir, sem ég verð
að bera“, svaraði Þórður. Prestur þagði
við Jþessu, en eftir dálitla stund sagði
hann. — „Hvaða erindi áttu við mig að
þessu sinni?“ — „Ég vil fá að vita,
hvort sonur minn á að fermast á sunnu-
daginn“. — „Hann er duglegur dreng-
ur“. „Ég vildi ekki borga prestinum fyr
en ég fengi að vita, hvar í röðinni hann
á að vera í kirkjunni". ■— „Hann verður
fyrstur í röðinni“. — „Ég skil“, svaraði
bóndinn „og hér eru tíu dalir handa
yður“. — „Var það nokkuð fleira?“
sagði prestur og horfði á Þórð. — „Nei,
það er ekkert annað-'. Og Þórður fór.
Enn liðu átta ár og dag nokkurn
heyrðist hávaði fyrir utan skrifstofu
prestsins. Margir menn komu inn, tíu
að tölu, og Þórður fyrstur. Presturinn
leit upp og þekkti hann. „Þú ert mann-
margur í kvöld“, sagði hann. — „Ég
ætla að biðja um lýsingu fyrir son minn.
Hann ætlar að giftast önnu frá Stóruhlíð,
dóttur Guðmundar, sem er hér með mér“-
— „Já, þetta er ríkasta stúlka sveitar-
innar", sagði prestur. — „Já, svo segir
þú“, svaraði bóndinn- Hann strauk
hárið upp frá enni sér með annari
hendi. Presturinn sat kyrr um stund,
hugsandi. Hann sagði ekkert, en færði
nöfnin í bækur sínar og mennirnir
skrifuðu nöfn sín undir. Þórður lagði
þrjá dali á borðið. — „Ég á að eins að
fá einn dal“, sagði prestur. — „Það veit
ég vel“, sagði Þórður, „en hann er einka-
barn mitt — og ég vil gera þetta mynd-
arlega". Presturinn tók við peningun-
um. „Þetta er í þriðja sinn, sem þú
kemur hingað í erindum sonar þins,
Þórður“. — „Já, en nú er því lokið.
Þetta er í síðasta sinn“, sagði bóndinn,
lagði veski sitt saman, kvaddi og fór,
mennirnir hurfu á eftir honum.
Hálfum mánuði síðar reru feðgarnir i
kyrru veðri yfir vatnið til Stóruhlíðar til
að tala um brúðkaupið. „Þessi þófta, sem
ég sit á er óstöðug“, sagði sonurinn og<
stóð upp til að laga hana. Samtimis
skrikaði honum fótur á því sem hann
stóð, hann breiddi út armana, rak uppi
óp og féll útbyrðis. — „Taktu í árina",
hrópaði faðirinn. Hann stóð upp og
rétti hana yfir stokkinn. En eftir að
sonurinn hafði gripið nokkur sundtökl
stirðnaði hann. „Bíddu svolítið“, hrópaði
faðirinn og reri. En þá snerist sonurinn
á bakið, horfði augnablik á föður sinn
og sökk.
Þórður vildi ekki trúa þessu. Hann
hélt bátnum kyrrum og starði á blett-
inn, þar sem sonurinn hafði sokkið.