Morgunblaðið - 04.12.2008, Qupperneq 47

Minningar 47
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 4. DESEMBER 2008
margt fleira í þeim dúr. Það var
sögustund með sanni. Þegar afi lést í
febrúarmánuði árið 2004 var ég ný-
byrjaður í Háskólanum og hafði rétt
lokið fyrstu önn. Ég hugsaði með
mér að ég gæti nú alveg séð af smá-
tíma til að heimsækja ömmu annað
slagið, svona fyrst ég sótti skólann á
hverjum degi. Amma var þá orðin
ein og veitti alls ekki af smáfélags-
skap endrum og sinnum. Ég kom því
reglulega við hjá henni og við spjöll-
uðum um allt milli himins og jarðar.
Hún rifjaði upp æskuárin, lýsti fyrir
mér dagsverkunum og hvernig Þor-
valdur langafi minn bar sig að við
lendinguna í Svalvogum. Yfir hávet-
urinn lá hún í rúminu og horfði bros-
andi á málverkið af Svalvogum sem
hékk á veggnum hjá henni. Þegar
farið var að skyggja síðdegis þá
benti hún mér á hvernig blæbrigðin
og línurnar í verkinu breyttust líkt
og maður sæti í hlíðinni og horfði í
átt að bænum. Henni þótti afskap-
lega vænt um bæinn og ég fann að
hún hafði gaman af að rifja þetta
upp.
Að sama skapi þótti mér sífellt
skemmtilegra að koma við hjá
ömmu og heimsóknirnar urðu marg-
ar langar enda um margt að tala.
Hún fór yfir árin í Hafnarfirðinum,
samvistirnar með afa og margt sem
á daga þeirra hafði drifið frá því þau
fluttu til Reykjavíkur fyrir rúmlega
40 árum. Með tímanum opnaði
amma sig meira en ég átti von á og
smám saman áttaði ég mig á að auð-
vitað hafði amma gengið í gegnum
sínar þrekraunir líkt og við gerum
öll. Eftir á að hyggja held ég að hún
hafi verið farin að hugsa lengra en
mig grunaði á þessum tíma. Fyrir
mig voru þetta dýrmætar stundir
sem ég geymi um aldur og ævi.
Föstudagskvöldið 21. nóvember
var mamma kölluð að dánarbeði
ömmu. Ég settist þá niður og hugs-
aði hversu góðar minningar ég á um
ömmu og hversu vel hún hefur
reynst mér alla mína ævi. Ég vissi
að amma færi í friði og tæki með
æðruleysi á móti því sem í vændum
var. Amma var hjartahlý kona og
góð sál. Henni mun ég aldrei gleyma
og ávallt sakna. Guð geymi ömmu
Dúllu og afa Helga.
Stefán Þór Sigtryggsson.
Mágkona mín og vinkona Huld
Þorvaldsdóttir er nú fallin frá komin
á tíræðisaldur. Huld kynnist ég
fyrst þegar ég fór tuttugu ára gömul
með manni mínum Viktori bróður
Huldar vestur á Dýrafjörð til að
heimsækja tengdaforeldra mína sem
þá bjuggu í Svalvogum, þeim af-
skekkta bæ. Við fórum með báti frá
Þingeyri og Huld með okkur og upp
frá þeim degi höfum við verið miklar
vinkonur.
Huld var einstaklega góð kona og
byggði með manni sínum Helga
Brynjólfssyni einstaklega fallegt og
snyrtilegt heimili. Börnin urðu fjög-
ur og öll fyrirmyndar fólk, sem kom-
ið hefur sér vel áfram í lífinu. Huld
og Helgi voru samrýnd hjón, hæglát
og hógvær og var mjög annt um
börnin og barnabörnin. Helgi var
vélstjóri og þess vegna oft úti á sjó
og Huld sá því meir um uppeldi
barnanna eins og gerðist og gekk á
sjómannaheimilum.
Við hjónin og börnin okkar nutum
gestrisni þeirra þegar við fórum í
ferðir vestur og þótt húsnæðið væri
ekki alltaf mikið var alltaf nægt
rými fyrir alla. Foreldrar Huldar
bjuggu síðustu árin hjá Huld og
Helga og aðdáunarvert var hversu
vel þau hugsuðu um gömlu hjónin.
Eftir að þau fluttu suður varð sam-
gangurinn meiri milli heimila okkar
og oft fórum við saman í ferðir aust-
ur fyrir fjall og upp í Borgarfjörð
með krakkana og þá var oft líf og
fjör í mannskapnum.
Eftir að Huld flutti á Hrafnistu
töluðum við saman í síma mörgum
sinnum í viku og fylgdumst þannig
hvor með annarri. Ég sé nú á eftir
góðri mágkonu og einstakri vinkonu
minni og ég og fjölskylda mín send-
um börnum hennar og mökum
þeirra og barnabörnum og öllum
ástvinum innilegustu samúðarkveðj-
ur og um leið þakka ég Huld ynd-
islegar stundir á liðnum áratugum.
Guðrún Ingvarsdóttir.
✝ Guðríður Stef-ánsdóttir fæddist í
Pétursborg á Reyð-
arfirði 13. desember
1918. Hún lést þriðju-
daginn 25. nóvember
síðastliðinn.
Guðríður var dóttir
hjónanna Sigríðar
Jónsdóttur frá Ein-
holti á Mýrum og Guð-
mundar Stefáns
Bjarnasonar frá Fossi
á Síðu. Þau bjuggu í
Pétursborg á Reyð-
arfirði þar sem Guð-
ríður ólst upp í stórum systk-
inahópi. Hún átti tólf systkini.
Samfeðra hálfsystkini hennar voru
þau Matthildur (f. 1907, látin 1989),
Skarphéðinn (f. 1908, látinn 1987),
Gunnar (f. 1910, lést ungur) og Njáll
(f. 1912, látinn 1997). Alsystkini
hennar sem einnig eru látin voru
þau Blómey (f. 1914, látin 1997),
Bjarni Jón (f. 1920, látinn 2000),
Anna Pálína (f. 1922, látin 1998),
Helga Valborg (f. 1930, látin 1997)
og Guðný (f. 1934, látin 1994). Eft-
irlifandi systkini hennar eru þau
Ragna Þorgerður (f. 1924), Kristín
Stefanía (f. 1931) og
Gunnar Auðunn (f.
1927).
Guðríður var til
heimilis á Hólmum í
Reyðarfirði hjá fóst-
urforeldrum sínum
Stefáni Björnssyni og
Helgu Þ. Jónsdóttur
frá 1930-1940 en flutti
þá að Sandvíkurseli í
Norðfjarðarhreppi.
Hún bjó síðar hjá hálf-
bróður sínum Njáli og
Fanneyju konu hans í
Neskaupstað þar til
um 1964, en þá réð hún sig sem
ráðskonu til Gísla Blomkvist Gísla-
sonar og móður hans á Austurvegi
40 B, Seyðisfirði. Þau Guja og Gísli
hófu síðar sambúð og bjuggu saman
á Austurveginum allt þar til hann
lést árið 1979. Eftir það bjó hún
fyrst í lítilli íbúð á elliheimilinu við
Austurveg, en síðan keypti hún sér
búseturéttindi í íbúðum aldraðra á
Múlavegi á Seyðisfirði þar sem hún
bjó til síðasta dags.
Útför Guðríðar fer fram frá Seyð-
isfjarðarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 1414.
Guja frænka var góð kona. Fyrstu
minningar mínar um hana eru frá
bernskuárum mínum er hún var hjá
okkur stórfjölskyldunni á Neðri-
Bakka á Reyðarfirði, eitthvert sum-
arið á árunum í kringum 1960. Hún
var alltaf kát og hafði gaman af því að
spjalla um menn og málefni. Þær Sig-
ríður amma, Guja og mamma fengu
sér kaffisopa í eldhúsinu og ná-
grannakonurnar komu í heimsókn og
það var svo notalegt að hlusta á þær
masa og hlæja saman. Á þessum tíma
var Guja búsett á Norðfirði en síðar
flutti hún á Seyðisfjörð þar sem hún
gerðist ráðskona hjá Gísla Blómkvist
sem hún bjó með, þar til hann féll frá.
Þau hjónakornin undu sér vel saman
og það var árviss atburður að þau
fengu einhvern til að skjótast með sig
yfir Fjarðarheiðina og Fagradalinn til
að heimsækja ömmu og okkur hin og
Njál og fjölskyldu á Norðfirði og þá
var nú oft kátt í koti. Gísla þótti sop-
inn góður en Guja smakkaði aldrei
áfengi. Hún þurfti ekkert á slíku að
halda til að komast í gott skap frekar
en systur hennar. Hún glettist við
Gísla og hann hló með henni og í
minningunni voru þetta góðir dagar
þar sem ekki þurfti mikið til að skapa
vellíðan í fjölskyldunni.
Guja var alltaf ákaflega snyrtileg
og hugsaði vel um heimilið sitt og
gestrisin með afbrigðum. Hún var
hjálpsöm og ég minnist þess þegar
hún kom í heimsókn á árum áður lagði
hún alltaf sitt af mörkum við húsverk-
in. Hún var innikona eins og hún sagði
mér oft. Á yngri árum þegar hún var
vinnukona vildi hún miklu heldur
dunda sér við heimilisstörf, sauma-
skap og þessháttar en að fara út á tún
að raka. Guja var einstaklega hand-
lagin og ung að árum saumaði hún föt
á systkini sín. Hún sagði mér oft frá
lífinu í gamla daga þegar hún var ung
stúlka og leikjum þeirra krakkanna
og vinnu á unglingsárunum.
Fjölskylda hennar var eins og
flestra á þeirri tíð fremur fátæk af
veraldlegum auði, en átti nægan kær-
leik. Þau systkinin létu sér annt
hverju um annað eins og raunar er
enn í dag hjá þeim sem eftir lifa.
Börnin urðu snemma að fara að heim-
an til að vinna fyrir sér. Guja hafði
alltaf ánægju af handavinnu og naut
sín vel í tómstundastarfi fyrir aldraða
á Seyðisfirði. Þar dundaði hún sér við
að mála postulín og sauma út. Hún
málaði margar jólakönnurnar og
diskana handa yngri kynslóðinni, kö-
kudiska og fleira handa okkur hinum
eldri.
Frændfólk okkar á Seyðisfirði
reyndist Guju alla tíð vel. Sigga Fúsa
var hennar besta vinkona meðan hún
lifði og börnin hennar og makar
þeirra voru Guju alltaf góð og um-
hyggjusöm.
Guja frænka hafði alla tíð mikinn
áhuga á fjölskyldunni sinni og fylgdist
vel með börnum og barnabörnum
okkar systkinabarna sinna. Það kem-
ur því ekki á óvart að síðasta samtal
okkar sem átti sér stað daginn sem
hún lést snerist um það hvernig fólk-
inu hennar liði.
Rögnu, Stínu og Gunnari svo og
frændfólki öllu votta ég samúð mína.
Guð blessi minningu elskulegrar
frænku minnar.
Jarþrúður Ólafsdóttir.
Guðríður Stefánsdóttir
Vegna mistaka víxl-
uðust greinar um Sig-
ríði Guðmundsdóttur
og Sigríði Ástu Ár-
mannsdóttur.
Við birtum því greinarnar aftur
og biðjum hlutaðeigandi velvirðing-
ar.
Ég var lánsamur á sínum tíma
þegar ég réð Sigríði Guðmundsdótt-
ur „Bestu“ sem ritara minn nokkru
eftir að ég tók við starfi í Vest-
mannaeyjum. Hún var hamhleypa
til allra verka og féll aldrei verk úr
hendi. Færi svo að ritaraverkefni
þryti fann hún sér annað að gera,
svo sem að þurrka af eða taka til í
skjalageymslum svo eitthvað sé
nefnt. Þá hafði hún trausta málvit-
und og gat ég reitt mig á að hún fór
vel yfir öll þau bréf, dóma og úr-
skurði sem frá mér fóru. Henni
tókst að skilja rithönd mína sem
Sigríður
Guðmundsdóttir
✝ Sigríður Guð-mundsdóttir
fæddist í Reykjavík
20. ágúst 1931. Hún
lést á Landspít-
alanum við Hring-
braut 14. nóvember
síðastliðinn og fór út-
för hennar fram frá
Kópavogskirkju 21.
nóvember.
verður að teljast ein-
stakt afrek og kom
stundum með tillögur
um betra málfar ef
henni þótti ástæða til.
En ekki má láta hjá
líða að minnast henn-
ar léttu lundar og já-
kvæðis til lífs og starfs
sem gerði hana svo
ánægjulegan sam-
starfsmann.
En svo kom að því
að Besta og Sigurgeir
afréðu að flytja á
Reykjavíkursvæðið og
hygg ég að þar hafi mestu ráðið um,
að þar voru börn þeirra og barna-
börn. Mér tókst að finna handa
henni starf hjá sýslumanninum í
Hafnarfirði þar sem hún síðan starf-
aði þar til Héraðsdómur Reykjaness
var settur á stofn árið 1993 en þá
fluttist hún þangað. Nokkru eftir að
hún tók til starfa á skrifstofu sýslu-
manns hitti ég sýslumann á förnum
vegi og þá sagði hann við mig: „Mik-
ið var þetta frábær kona sem þú
sendir mér, hún getur allt og kann
nánast allt og það sem hún ekki
kann lærir hún eins og skot.“
Við Sigrún sendum Sigurgeiri og
börnum þeirra hugheilar samúðar-
kveðjur nú þegar Besta hefur fengið
hvíld frá sínum erfiðu veikindum.
Kristján Torfason.


  


 



 
    
       
✝
Ástkær eiginmaður minn, sonur, faðir, tengdafaðir,
afi, bróðir og frændi,
JÓN NORDQUIST,
Álfhólsvegi 112,
Kópavogi,
lést á krabbameinsdeild Landspítalans við Hring-
braut fimmtudaginn 27. nóvember.
Útför fer fram frá Dómkirkjunni í Reykjavík
föstudaginn 5. desember kl. 13.00.
Þeim sem vildu minnast hans er bent á líknarfélög.
Pálína Friðgeirsdóttir,
Halla S. Jónsdóttir,
Íris Halla Nordquist, Ragnar Guðmundsson,
Jónas Eiríkur Nordquist, Chaemsri Kaeochana,
Ásgeir Örn Nordquist,
afabörnin Patrekur, Andrea og Karen,
Brynja Nordquist, Þórhallur Gunnarsson,
Róbert Aron, María Gréta, Oliver, Gunnur.
✝
Elskaður sonur okkar, bróðir og barnabarn,
ÞÓRIR ÁRNI JÓNSSON,
lést mánudaginn 24. nóvember.
Jarðarför hans fer fram frá Digraneskirkju
föstudaginn 5. desember kl. 15.00.
Kolbrún Þórisdóttir, Jón B. Guðlaugsson,
Axel Helgi Jónsson,
Herdís Brá Jónsdóttir,
Þórhildur Helgadóttir.
✝
Bróðir minn og frændi okkar,
MAGNÚS ÞÓRÓLFSSON,
fæddur í Litlu-Ávík,
Árneshreppi,
Ströndum,
andaðist á elliheimilinu Grund þriðjudaginn
2. desember.
Útförin verður auglýst síðar.
Pálína Þórólfsdóttir,
Birgir Þór Ólafsson,
Jón Haukur Hauksson.
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir og amma,
KRISTÍN HANNESDÓTTIR,
Sólvangsvegi 1,
Hafnarfirði,
lést mánudaginn 1. desember á hjúkrunarheimilinu
Vífilsstöðum.
Útför verður auglýst síðar.
Gréta Kristín Lárusdóttir,
Indríður Lárusdóttir,
Ingunn Lárusdóttir,
Sigfríður Lárusdóttir, Páll Steinarsson,
Svanur Lárusson, Sigurborg Óskarsdóttir.