Ársrit Vélstjórafélags Íslands - 01.01.1926, Qupperneq 42

40
og' umhyggju, og sýnir það ekki síst mannkosti hans
og göfuglyndi.
Sigurður byrjaði ungur að stunda sjóinn, og er
hann hafði siglt um hríð, tók hann fyrir að gerast
vjelstjóri, lærði járnsmíði hjá H. Hansen í Reykja-
vík, gekk síðan á Vjelstjóraskóla fslands og útskrif-
aðist þaðan vorið 1920. Þá gerðist hann meðlimur
Vjelstjórafjelags íslands og var það til dauðadags.
Þegar að loknu námi rjeðst hann 2. vjelstjóri á e/s
ARA og tók skömmu síðar við 1. vjelstjórastöðunni,
sem hann gegndi með stakri kostgæfni, þar til dauð-
inn kallaði hann svo snögglega frá starfinu, þótt
ekki yrði Ægir honum að fjörtjóni.
Mjög einkendi það Sigurð heitinn, hve einbeittur
hann kepti að því marki, er hann eitt sinn hafði sett
sjer, og sjerstaklega er þeim, er þetta ritar, það
minnisstætt, með hve miklu kappi hann sótti námið,
er hann var að búa sig undir lífsstarf sitt, og átti
hann þó við ýmsa örðugleika að etja. Enda tókst
honum að ná markinu: að verða í raun og sannleika
góður vjelstjóri, sem ávalt mátti treysta, ef á reyndi.
Sigurður var einn þeirra fáu manna, er ávalt meta
starf sitt meira en sjálfa sig, og væri margt betur
farið með þjóð vorri, ef hún ætti meiri hluta sona
sinna með slíku hugarfari.
Blessuð sje minning hans. —
Stjettarbróðir.