Árbók Tannlæknafélags Íslands - 01.01.1966, Qupperneq 17

15
Lyfjaforgjöf
Ritnefnd árbókar Tannlæknafélags fslands hefur mælzt til
þess, að ég skrifaði eitthvað um lyflækningar tannlækna í ár-
Lókina. Mér er að sönnu ljúft að verða við þessu, en vil þó
strax geta þess, að mig skortir þá sérþekkingu, sem til staðar
þyrfti að vera, svo gera mætti þessu efni nægilega góð skil.
hó vil ég eftir 16 ára „setu“ í lyfjanefnd T.F.t. gjarnan
^eggja fram minn skerf, þó ekki væri nema til þess að reyna
a<*> glæða aftur áhuga tannlækna, einkum þeirra eldri, á lyfja-
íræði og lyfjagjöf.
Með lyfjareglugerðinni frá 1950 var tvimælalaust stigið
sPor í þá átt, að drepa niður áhuga íslenzkra tannlækna á að
fylgjast með nýjungum og framförum í lyfjaframleiðslu og
Lyflækningum. þar sem lyfjareglugerðin sneið þeim svo þröng-
an stakk, hvað lyfjagjöf snerti, að þekkingarleit tannlækna
a lyfjasviðinu kom sjúklingum þeirra raunverulega að óveru-
legu gagni.
Með hinni nýju lyfjareglugerð frá 1964 hefur þetta breytzt
m)ög til batnaðar, — þökk sé þeim, er að því stuðluðu. Á næst-
Unni má vænta frekari endurbóta á núverandi reglugerð um
tannlaeknalyf.
Einnig er hægt og sigandi unnið að vissri samræmingu á
lyfjum, lyfjagjöf og lyfjakennslu tannlækna fyrir öll Norð-
Urlöndin af norrænni lyfjanefnd tannlækna.
Einn veigamikill þáttur i lyflæknisstörfum tannlækna er
svokölluð „Praemedication“ eða lyfjaforgjöf.
Flestir sjúklingar, er leita til tannlæknis í fyrsta sinn, eru
haldnir vissir eftirvæntingu eða jafnvel kvíða; eru í meiri