Árdís - 01.01.1936, Side 9

7
mun hún andvökunóttum vön iverið hafa. Þunga kennir í orðum
hennar er hún andvarpar yfir gæfubresti sona sinna:
“Svipul verður mér sona eignin, er sá nú drepinn er mér var
þarfastur, en þú útlægur ger og óbótamaður, en hinn þriðji svo
ungur að ekki má aðhafast.”
Ásdís lagði syni sínum lið og oft mun hann hafia átt griðland
á heimili hennar. Bn um sárt átti Ásdís að ibinda úr þessu. Hver
einasti dagur, hver h'ðandi nótt ollu henni þjáninga og hugarstiu'ðs.
Trú hennar veitti henni hugrekki, ást hennar óx til hins ógæfu-
sama sonar eftir því sem vandræði hans mögnuðust. Enginn gat
liðsint skógarmanninum án þess að stofna sér í hættu um leið.
Móðurástin var eina gleðiljósið á útlagans erfiöu þyrnibraut.
Flestir óttuðust hann, hötuðu hann, en móðurástin þoldi þessa
eldraun og var söm við sig:
“Bar sú ást og einvörðungu
útlaganum frið,
og í vörn mót heimsins herjum
honum veitti lið.
Sá var eini Grettis geisli,
er Glámur réð ei við.” (Jak. Thor.)
Fækka tóbu fundir útlagans og hjartfólginnar móður úr
þessu. Haustið 1038 var svo komið að Grettir átti hvergi athvarf,
en þá benti honum voldugur höfðingi á Drangey sem öruggan
giriðastað, og þangað yrði hann aldrei sóttur. Þá var Grettir orð-
inn svo myrkfælinn, að hann hátti ekki um þvert hús ganga þegar
dimdi og þar koin,, að hann vildi ekki vinna sér það lengur til llíf's,
að vera einn. Þeir sem með honum höfðu verið reyndust ótrúir.
Hai>a leitar sem fyr til móður sinnar með vandræði sín.
Illugi hlustaði á viðræður þeirra og tjáði sig fúsan að fara
með honum. Þótt Árdísi félli þessi viðskilnaður þungt, gaf hún
til þessa samþykki sitt. Sonum sínum gaf hún og mikið lausafé.
Var þetta hennar þyngsta raun, að verða að fórna hinum^glæsi-
lega Illuga, ógæfusama syninum til aðstoðar. Vissi hún að þetta
myndu verða síðustu samfundir þeirra. Grét hún er leiðir skildu:
en “Aldrei hún í augsýn manna,
áður né síðar grét.”
Stuttu síðar féllu synir hennar fyrir svikara höndum.
Hér virðist mér móðurástin standa á hátindi tignar slnnar.
Guðdómlegur styrkur hins fórnandi harmþrungna móðurhjarta
birtist hér. Hvergi í fornsögum vorum mun fegurri dæmi móður-
ástar að finna. Óvíða ef nokkursstaðar í bókmentum héimsins
getur áhrifaríkara dæmis, en framkomai 'þessarar fornaldar konu,
er bar þyngstu og sáilbitrustu vonlbrigði með slíku jafnaðargeði —