Árroði - 01.01.1937, Page 3

Á R R O Ð I
3
fram úr hófi keyrir, getur hvorki
verið þeim né höfundi lifsins
til lofs eða dyrðar. —
»Heiðingja skikkun hégómleg
hæfir kristnum á engan veg«,
8egir H. P.
Svona hégómlegt tildur og
prjál hefir ætíð átt sér stað
meira og minna i heiminum,
og það fer ekki minkandi á
þe8sum tímum hjá efnishyggju
og heimselskandi mönnum. Geta
þar ekki átt við orð Drottins
vors Jesú Krists: Vei yður, þér
8kriftlærðir og Farísear, þér
hræsnarar, sem uppbyggið leiði
8pámannanna og prýðið leiði
helgra manna, og segið: hefð-
um vér lifað á dögum feðra
vorra, skyldum vér ekki hafa
verið með þeim að lífláti spá-
mannanna. (Matt. 23., 29 —39’).
Jesús sagði við lærisveina
8ína: Varist það, að enginn tæli
yður, því margir mnnu koma
undir mínu nafni og segja: ég
er Kristnr, og munu marga af-
vegaleiða. — Þér munuð frétta
styrjöld og ófriðartíðindi. Ein
þjóð mun rísa mót annari og
eitt ríki móti öðru. Þá munu
í ýmsum stöðum vera hallæri,
drepaóttir og jarðskjálftsr. Alt
þetta er byrjun hörmunganna.
Þá munu menn selja yður í
ánauð og af lifi taka, og allar
þjóðir munu yður hata fyrir
míns nafns sakir. Margir munu
hneykslast, hver annan fram-
selja og að hatri hafa, og sakir
vaxandi rangsleitni mun kær-
leiki margra kólna. En hver
sem stöðugur stendur alt til
enaa, hann mun hólpinn verða.
(Matt. 24., 4.—13 ).
— Það hafa verið skipaðar
nefndir um þveran og endi-
langan Hólmann okkar, meðal
allra manna, allra stétta, allra
félaga, að mér virðist vera.
Hallgrímsnefndir, og hver og
ein, vill vonandi gera sitt bezta
til framgangs sínu málefni. En
dálítið finst mér það ganga út
í öfgar, eins og í fleiri málefn-
um, og mætti sjálfsagt, í þeim
efnum, segja margar kátlegar
þjóðsagnir, þeir sem vildu sig
til þess hafa, og gætu þó haft
sannsögulegan þráðinn í því
efni. Sumir þykjast hafa séð
skáldið birtast í skýjum him-
ins og svífa yfir hinum helga
stað, Saurbæ á Hvalfjarðar-
strönd. — En ég vil leyfa mér
að benda á í því efni, að þeir,
sem á þeim stað ráða mestu,
í hinum andlegu málum, ættu
að forðast að láta sér um munn
fara, að Sálmar okkar ódauð-
lega skálds væru í nokkurn
máta úreltir orðnir.
Annars er andstæðan komin
gagnvart versi skáldsins, er ég