Árroði - 01.01.1937, Blaðsíða 25
Á R R 0 Ð I
25
MINNSTU AÐ HELGA
HVÍLDARDAG
D R 0 T T I N S GUÐS
Þ I N S . (2. Mós. 31.).
Vér getum lesið og fundið
mörg dæmi þess, að það hefur
verið venja hjá öllum þjóða-
og trúarflokkum, sem við höf-
um sögur af, að halda eiuhvern
hvíldar- eða helgi-dag, til minn-
ingar og vegsemdar þeim guði,
sem hver og einn flokkur hafði
mestar mætur á. Þetta var hið
æðsta og fyrBta boðorð hins 1.
spámanns Gyðingaþjóðarinnar.
(Mósesb), hinnar útvöldu þjóð-
ar guðs allsherjar, og Bama boð-
nrð nær einnig til vor, enn í
dag, sem viljum vera börn al-
föðursins mikla, eina og sanna,
er af óendanlegri mizkunn sinni
sendi eingetinn son sinn, úr
skauti sínu, niður til vor, opin-
beraðan i holdinu, fæddan af
mey, til að sampínast voru
syndumspilta manneðli. Já, til
að þjást og pinast af mannlegu
holdi, og líða í því sama óum-
ræðilegar kvalir og krossins
dauða — svo hann þar með gæti
afrekað oss, aumum syndþjóð-
um, Adams niðjum, fullkomna
endurlausn og fyrirgefning allra
vorra synda, fyrir trúna á hann,
hans endurlausn, hans heilaga
lausnarblóð, sem út rann á kross-
inum. —
Hans heilög benja himnesk lind
hreinsar og þvær burt alla synd.
Trú þú alleina er boðorðið hans
heilaga, og vér eigum að helga
og vegsama minningu hans, þar
til hann kemur. Og vér eigum
að halda heilaga hans helgi-
daga hér i tímanum, til þess að
mega helga þá með honum ei-
líflega í hans himneska ríki. —
Ég er Drottinn, sem geri yður
heilaga. (2. Mós., 31, 13—14).
Eins og vér vitum, er það
sunnudagurinn nú, fyrsti sköp-
unardagur, i stað þess siðasta,
er oss er kent í ritningunni, að
hann hvildist af sínum verkum.
Hvort var guð þreyttur þá hann
heiminn gjörði. Nei, þvi hann
vann alt með sínu almættis-
orði. (H. P.).
Sunnudagurinn, sá var fyrstur,
sagður upphaf veraldar.
Holdgan tók þá herrann Kristur,
helgan anda postular.
Reis af dauða Davíðs kvistur,
dýrð í klæddur líknarhár.
Tigni Drottinn tími og ár. o.a.frv.
Rann þá upp spánýr
drottins dagur,
og mestum bata tók
mannkyns hagur. (H. P.).
Við uþprisu Drottíns vors Jesú