Árroði - 01.01.1937, Blaðsíða 21

Á R R O Ð I
21
DRAUMUR.
Það er mikið talað um trú
og vantrú nú á dögum, og í
sambandi við það, vil ég segja
frá eftírfarandi draum, þó að
nokkuð sé umliðið siðan mig
dreymdi hann. Þá var ég ekki
fullra 17 ára. En ef ég lifi til
næsta sumars, verð ég 32 ára.
Mér þótti ég vera fyrir utan
dyrnar á bænum þar sem ég
átti þá heima, og er fædd og
uppalin á. Það var, að mér
íanst, snemma morguns. Veður
var svo kyrt, að mér fanst sem
dg hefði aldrei verið í eins dá-
samlega yndislegri ununarkyrð,
og hugur minn fanst mér að
öllu vera í aamræmi þar við.
Eg horfði til himins, og var
hann hulinn hvítum skýjum,
■ekki venjulegum úrkomu- né
vindaskýjum, að mér fanst, held-
ur eitthvað fegri og hvítari en
vanalegum þokuskýjum. Þá alt
1 einu virtist koma vindblær,
svo það varð skýjarof þar sem
■ég horfði upp til himinsins, eða
þvl sem næst beint uppi yfir
mér, og ég sá í heiðrikju, og
mér fanst ég fagna því og lofa
góða veðrið. Þá kom enn vind-
blær á ný, og ég sá lengra upp
i meiri ljóma, og ég varð hrif-
inn af fegurð himinsins. Þá
kom alt í einu þriðji vindblær-
inn og himininn opnaðist og ég
sá inn í ómælanlega fegurð og
birtu og heyrði þar fagran söng
í sama bili röðuðu sér hvítar
skínandi verur í hvirfing á
himninum, þar sem hann opn-
aðist, og sungu dýrðlegri söng
en ég get lýst. Þegar ég hafði
horft á þetta dálitla stund frá
mér numinn, þá sá ég að það
var stigi á jörðinni, rétt við
fætur mínar, sem mér sýndist
ná upp til himins. Mér datt i
hug, að fara upp stigann,, en
hélt að mér væri það ekki
leyfilegt, þar sem ég var lif-
andi manneskja, og horfði upp
stigann, en þá sá ég, að mér
virtist, hvitan skýbólstra, eða
því líkast, við efri enda stig-
ans, og í skýinu sá ég glöggt
móta fyrir hásæti og dýrðlegri
veru sitjandi i því. En á baka
til voru aðrar verur, einnig i
hásætum, en þó ekki eins dýrð-
legum, og hjá þeim stóð lamb,
Þessar verur sungu allar dýrð-
legan söng, að mér virtist þeim,
sem í hásætinu var; til dýrðar
og lambinu, er hjá þeim stóð.
Ég var frá mér numinn meira
en orð fá lýst, og mér flugu i
hug þessi ritningarorð: »Hver
sem hefir séð Drottinn, hlýtur
að deyja», — og nú var aungið
svo mikið og dýrðlega, að það