Árroði - 01.01.1937, Qupperneq 9
Á R E O Ð I
9
treystir hún að hann gæti. Hún
kallar hann son Daviðs. Því
varð hann að vilja. Hún biður
um miskunn. Hvert vildi þá
brunnur mizkunnarinnar láta
BÍna læki renna, ef ekki i slikt
trúarskaut? En þetta eykur
mjög svo á, að hún biður fyrir
Sinu afkvæmi, hvers sál að
hékk af hennar Bál — eins og
JakobB og Benjamina. Hún seg-
ir: »Mín dóttir*. Það var sárt.
»Hún kvelat«. Það var herfi-
legra. «Hún kvelst illa«. Það
var óbærilegt. »Og það af djöfl-
inum«. Það yfirgekk alla tím-
anlega hörraung, Líkamlegur
sjúkdúmur liggur ærið þungt á,
og næBta hart er, að sjá upp á
sina, þegar svo til fellur. En
það gengur næst hinum bitru
helvíti8 píslum, þegar andakot-
inn fær leyfi, með aínum illsku-
krafti, að búa í Byndugs manna
holdi, og slita það og kremja
eftir Binum vilja. Hvað faat
tnun hin heita móðurást hafa
þrengt að hans hjarta, er sjálf-
ur segir (Eaaj. 49.): »Kann nokk-
uð móðirin að gleyma sínu barni,
Byni sina kviðar. Og þó hún
gleymi því, þá vil ég þó ekki
gleyma þér. Sjá, ég kem. Vill
þeBsi kona segja: »Ég er ein
vesæl móðir, og bið um mizk-
unn; ekki um muni þessarar
veraldar; ekki um líf óvina
minna. Aðeins bið ég, að barn
ínitt, sem er guðs voluð skepna,
að það mætti losna frá djöfuls-
ins valdi og ofríki. — Mun ekki
Jesús hafa hugsað til sinnar
móður, sem stóð síðar undir
han8 krossi, þegar hann hékk
þar, svo sem maðkúr, en ekki
maður, afmyndaður af djöfuls-
ins þrælum? Eigi er það að
efa, sem síðar gaf raun vitni.
En þó segir textinn oss, að
hann hafi ekki svarað henni
einu orði. Hvílikt er þetta!
Ofan á alla hennar neyð, eyk-
Ur þetta næsta miklu. Hin
blessaða réttlætissól upprann
henni um stundarsakir. En
8ký þagnarinnar dró fyrir haua
aftur. — Hvað skal hér um
segja? — Kann ekki það eilífa
orðið að tala? Heyrir hann
ekki, sem eyrað hefur plantað?
Er hann afundinn, sem öllúm
býður til sin að koma? (Matt.
11). Hvar eru nú þín orð, minn
herra, Jesús! er þú sagðir fyrir
munn Esja 65? Það skal Bke,
að áður en þeir ákalla mig, vil
ég svara; og á meðan þeir eru
að biðja, vil ég bænheyra þá.
Þetta sýnist bér alt að engu
verða. — En vér viljum standa
hér við um stund. — Guðs
elskulegu börn! Það væri ekki
gott, að við skyldum öllum
stundum bænheyrðir verða. —