Morgunblaðið - 14.02.2009, Qupperneq 36

36 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 14. FEBRÚAR 2009
Sigurður Marelsson
er látinn eftir nokkuð
langa dvöl á Vífilsstöð-
um.
Hann ólst upp á
Njarðargötu, þetta var
Valshverfi, þess vegna gekk hann
ungur í knattspyrnufélagið Val.
Ég man fyrst eftir honum á gamla
Háskólavellinum, hann var fyrirliði 2.
flokks, lék sem bakvörður. Þetta hef-
ur verið snemma vors, því ég man að
hann lék með trefil. Við kölluðum
hann Sigga Mar. Knattspyrnuferill-
inn varð ekki langur, en félagsmál og
unglingastarf voru hans áhugamál hjá
Val í mörg ár.
Siggi var mikill gleðigjafi, Vals-
menn minnast margra gleðistunda
þegar hann var beðinn að taka „kerl-
inguna“ en það þýddi að hann átti að
syngja um hana Pálínu sem átti
saumamaskínu. Margar góðar endur-
minningar rifjast upp þegar hugsað er
til páskadvalar í skíðaskála Vals. Þeg-
ar við renndum okkur á skíðum sat
Siggi inni í skála að semja vísur, leik-
rit og óperu fyrir kvöldvökur. Fræg er
vísan um kappa nokkurn sem tók þátt
í páskamóti í svigi:
Flýr nú allur skarinn frjáls
falla heljar skriður
Árni Njáls með arma stáls
er að koma niður.
Tvisvar fór Sigurður til útlanda
sem einn af fararstjórum, með mfl. til
Færeyja 1957 og með 2. flokki til Kgs.
Lyngby í Danmörku. Siggi var ágæt-
ur bridsspilari. Hann var 5. maður
með okkur nokkrum félögum sem höf-
um stundað heimabrids í rúml. 40 ár.
Sigurður lauk kennaraprófi upp úr
Sigurður Marelsson
✝ Sigurður Mar-elsson fæddist í
Reykjavík 5. nóv-
ember 1931. Hann lést
á Vífilsstöðum 16. jan-
úar síðastliðinn og var
jarðsunginn frá Foss-
vogskirkju 2. febrúar.
1950 og kenndi við
Breiðagerðisskóla
mestallan sinn starfs-
aldur. Sem kennari átti
hann góða skólatösku
undir fræðin. Það kom
fyrir á góðum stundum
að það var eitthvað
annað geymt í töskunni
góðu. Siggi var mjög
þekktur og vinmargur.
Hjá félögum eins og
Val verða til menn sem
allir þekkja, eru vin-
sælir og eftirsóttir í
leik og starfi. Siggi gaf
okkur margar góðar endurminningar,
hann eignaðist marga góða vini og
naut félagsskaparins.
Ég þakka fyrir rúmlega 50 ára
kunningsskap og vináttu.
Við vottum systur, systursyni og
hans fjölskyldu okkar dýpstu samúð.
Ægir, Guðrún og fjölskylda.
Í dag kveðjum við Sigga Mar.
Það var í Val sem við kynntumst.
Ég unglingurinn að æfa fótbolta í 3.
Flokki og hann unglingaleiðtogi.
Árið eftir þessi fyrstu kynni má
segja að fyrir tilviljun hafi mér verið
kastað inn á völlinn sem þjálfara en ég
og félagi minn Jón Björnsson fórum
að aðstoða Sigurð með 5. fl. karla um
vorið og enduðum bara sem þjálfarar
flokksins um sumarið. Það var á þess-
um árum sem Sigurður var unglinga-
leiðtogi og í stjórn knattspyrnudeildar
sem allir Valsarar þekktu hann.
Áhuginn í unglingastarfinu var
honum í blóð borinn – hann var kenn-
ari og starfaði með ungu fólki – hafði
rödd sem heyrðist – og var laginn við
að láta hlýða sér. Ungur Valsari þá,
sem var nemandi í Breiðagerðisskóla
og Sigurður kennari þar, minnist þess
að það þurfti ekki að stilla til friðar á
skólalóðinni þegar Sigurður sinnti þar
gæslu. Hann vildi aga, þó fyrir alla
muni vera félagslyndur með ungu
fólki. Þannig minnast margir strákar
úr Val hans, þegar hann stjórnaði
skemmifundum sem haldnir voru í
„fjósinu“ – félagsheimilinu okkar á
Hlíðarenda. Þá voru bíósýningar þar
– sagðar sögur eða farið í leiki – já
stundum kökufundir.
Löngu eftir að Sigurður sat í stjórn
eða var unglingaleiðtogi kom hann
með okkur í kappleiki, í ferðalög eða
þegar dvalið var í æfingabúðum á
Laugarvatni. Hann sá um kvöldvök-
urnar. Í þessum ferðum og fundunum
í „fjósinu“ lærðu margir Valssöngv-
ana – Valsmenn léttir í lund … og
Leikum allir saman gerum mark,
mark, mark … en Sigurður hafði
gaman af að syngja og láta hópinn
syngja. Í hópi eldri Valsmanna var
hann einatt hvattur til að syngja um
Pálínu sem bjó í Skálkaskjóli 2 en þar
tókst honum ævinlega að hrista upp í
hópnum og skemmtum við okkur allt-
af vel og ekki var það verra þegar
hann söng þetta uppáklæddur í kven-
mannsfötum á stærri skemmtunum
okkar Valsmanna.
Sigurður hafði gaman af spila-
mennsku og alltaf var hann mættur á
Hlíðarenda ef bridgekvöld voru þar.
Valshjartað sló og þó að þátttaka í
störfum á Hlíðarenda hætti fylgdist
Sigurður alltaf vel með og sótti leiki
enda komu tímabil í sögu Vals þar
sem yfir miklu var að gleðjast. Á liðnu
sumri hafði hann tækifæri að sjá ný
mannvirki á Hlíðarenda og dásamaði
allar aðstæður þar.
Fyrir nokkrum árum missti Sigurð-
ur heilsuna og hefur verið á Vífilsstöð-
um síðustu ár. Hann var mjög kátur
þegar við nokkrir eldri Valsmenn sát-
um með honum í kaffiveislu á Vífils-
stöðum þegar hann varð 75 ára. Nú
við leiðarlok hvarflar hugurinn til þess
hversu oft þeir „týnast“ sem voru í
hringiðunni í félagsstörum áður fyrr.
Alltof sjaldan hefur maður samband –
en þegar það er gert er það ánægjan
ein.
Vinur er farinn.
Flyt eftirlifandi systur og systur-
syni ásamt fjölskyldu samúðarkveðju
Róbert Jónsson.
Sannur vinur okkar Valsmanna Sig-
urður Marelsson eða Siggi Mar, eins
og hann var oftast kallaður, er dáinn.
Með honum er genginn einn mesti
æskulýðsfrömuður sem knattspyrnu-
félagið Valur eignaðist, en segja má
að Siggi hafi helgað sig félaginu um
áratugaskeið og hefði séra Friðrik
verið fullsæmdur af slíkum arftaka
sínum hjá Val.
Siggi starfaði lengst af sem barna-
skólakennari við Breiðagerðisskóla,
en staldraði stutt við þegar vinnu var
lokið, heldur þrammaði af Njarðar-
götunni að Hlíðarenda með brúnu
töskuna, sem einkenndi hann alla tíð.
Þegar við gengum í Val voru vissu-
lega margir áhugamenn, sjálfboðalið-
ar, leiðtogar og þjálfarar á Hlíðar-
enda, en Siggi var svolítið sér á báti.
Hann tók að sér að sjá um ung-
lingastarfið með miklum glæsibrag
og segja má að unglingaráð félagsins
hafi bara hreinlega verið Sigurður
um árabil.
Vinir okkar í öðrum félögum dáð-
ust alltaf að miklu félagsstarfi hjá
Val, sem var að mestu leyti verk
Sigga, sem var óþreytandi að hafa of-
an af fyrir okkur með skemmtunum,
bíósýningum eða öðrum uppákom-
um, sem stórefldi samhug og fé-
lagskennd allra sem nutu samvista
við Sigga Mar.
Í fyrstu keppnisferð okkar til
Húsavíkur og Akureyrar í fjórða
flokki var Siggi auðvitað fararstjóri
og sagði sögur og söng alla ferðina
okkur til mikillar ánægju og gleði. Við
áttum allir svo mikið í þessum mikla
gleðigjafa og sanna Valsmanni.
Auðvitað var hann líka í ýmsum
stjórnum og ráðum, formaður knatt-
spyrnudeildar og fórnaði sér bókstaf-
lega fyrir félagið með sína léttu lund
og brúnu töskuna að vopni.
Siggi Mar var sannur og góður
maður og við sem nutum leiðsagnar
hans getum aldrei fullþakkað fyrir
okkur.
Hann lagði gjörva hönd á að gera
unga og vaska Valsmenn að afreks-
mönnum og sigurvegurum, en fyrst
og fremst að betri drengjum og von-
andi búum við enn að því, því lengi
býr jú að fyrstu gerð.
Fyrir hönd hundraða, ef ekki þús-
unda Valsmanna sem nutu hand-
leiðslu Sigga Mar þökkum við með
hlýhug og blessum minningu hans,
hans verður alltaf minnst á Hlíðar-
enda.
Aðstandendum sendum við okkar
innilegustu samúðarkveðjur og hvíl
þú í friði kæri vinur og Valsmaður.
Hermann Gunnarsson,
Halldór Einarsson.
Nú er hann horfinn á braut, sá
mikli Valsmaður Sigurður Marelsson.
Siggi Mar, en svo var hann ávallt kall-
aður, var unglingaleiðtogi hjá Val
þegar ég byrjaði sem ungur drengur
að stunda fótboltaæfingar á Valsvell-
inum. Siggi var einstaklega góður og
ljúfur maður og átti gott með að um-
gangast okkur strákana. Í minning-
unni frá þessum tíma, þá var Siggi allt
í öllu, stjórnaði skemmtifundum og
var ómissandi í öllum keppnisferðum
sem farnar voru út á land.
Siggi var mikill söngmaður og
húmoristi sem kom sér vel í þessum
ferðum, og engin ferð var án þess að
Siggi tæki sönginn um Pálínu sem
átti saumamaskínuna og að sjálf-
sögðu Valssönginn. Hann gat farið í
mörg gervi en einna best tókst honum
upp með „kerlinguna“ sem bjó á
Skálkaskjóli 2, þá fór Siggi Mar á
kostum.
Sú minning sem situr hvað fastast,
var þegar Siggi sýndi okkur strákun-
um kvikmyndir í fjósinu sem var fé-
lagsheimili Vals í þá daga. Þar sýndi
hann nýjustu knattspyrnumyndirnar
á þeim árum með Puskas og di Stef-
ano ofl. Auk þess myndir með Chapl-
in, Gög og Gokke, Abbott og Costello
og fleiri grínurum. Þá skemmti Siggi
Mar sér best af öllum. Það var ótrúleg
þolinmæði sem Siggi sýndi okkur því
yfirleitt var salurinn troðfullur af
ærslafullum strákum.
Vináttan við Sigga hefur haldist
alla tíð og alltaf þegar við hittumst var
spjallað um þessa gömlu góðu daga
og um Val. Þótt Siggi hafi verið sjúk-
lingur síðustu ár, þá fylgdist hann vel
með og hugurinn var alltaf hjá Val og
Valsmönnum. Ég kveð kæran vin og
þakka honum samfylgdina og bið hon-
um blessunar og velfarnaðar á nýjum
slóðum. Aðstandendum hans sendi ég
samúðarkveðjur.
Lárus Loftsson.
Í dag, á afmælisdag
Sigga afa heitins og
Auðuns, næstelsta
langömmubarns síns,
er elsku amma mín
borin til hinstu hvílu.
Amma var einstök og yndisleg
manneskja sem ávallt var með faðm-
inn opinn. Í bernsku og fram á ung-
lingsár var amma oft hjá okkur á jól-
unum og þóttu mér jólin ekki vera
söm ef hún var ekki hjá okkur. Alltaf
var farið heim til ömmu á Kirkju-
brautina á aðfangadagskvöld eftir að
búið var að opna pakkana í heitt kakó
og smákökur og komu þá öll börnin
hennar og barnabörn saman er
bjuggu á Skaganum, á ég margar
yndislegar minningar frá þessum
tíma. Ég gat ávallt leitað til hennar ef
mig vantaði að finna fyrir öryggi og
hlýju. Ég kynntist aldrei Sigga, afa
mínum, né afa mínum og ömmu í föð-
urfjölskyldu og hef ekki samband við
pabba minn, þannig að hún var sú
eina sem ég átti að og uppfyllti það
skarð. Hún tók okkur inn á heimilið
sitt um mánaðarbil er við vorum
heimilislaus og hefur það örugglega
verið mikið fyrir hana að fá heila
fimm manna fjölskyldu inn á sig í lítið
hús, en ég hefði hvergi annars staðar
viljað vera en hjá henni. Amma var
svefnlaus af áhyggjum er eitthvert
okkar fór til útlanda og leið henni allt-
af best er við vorum komin heim aft-
ur, amma fór aldrei utan og steig held
ég aldrei fæti upp í flugvél. Hún var
Ágústa Jónsdóttir
✝ Ágústa Jónsdóttirfæddist á Gunn-
laugsstöðum í
Stafholtstungum 8.
ágúst 1922. Hún lést á
Sjúkrahúsi Akraness
19. janúar síðastliðinn
og var útför hennar
gerð frá Akra-
neskirkju 30. janúar
nægjusöm og nýtin og
prjónaði af alkunnri
list, enda alin upp í
sveit. Ég gæti rakið
hér ýmsar góðar og
yndislegar minningar
en kýs að eiga þær með
henni ömmu. Það voru
forréttindi að geta ver-
ið hjá henni á spítalan-
um til halds og stuðn-
ings eins og hún var
fyrir mig í æsku og
mun ég ætíð varðveita
þann tíma er ég átti
með henni þar og allt
sem ég náði að segja henni. Hún
sagðist ætla að halda stóra veislu fyr-
ir okkur ættingjana sína er henni
batnaði og hún losnaði af spítalanum
og að hún elskaði okkur öll jafn mikið.
Elsku amma, þú heldur okkur veislu
þegar við komum til þín. Ég var svo
viss um að hún mundi jafna sig á bein-
brotinu en almættið tók hana til sín
og leysti hana undan þjáningum sín-
um. Þó að líkaminn væri orðinn lúinn
var andlega heilsan mjög góð, hún
mundi allt hvort sem það voru nöfn
eða afmælisdagar, bæði hjá ömmu-
börnunum sínum og langömmubörn-
unum sínum.
Amma var umvafin ást og kærleik
þessa síðustu daga er við vissum
hvert stefndi og þrátt fyrir kvalir og
vanlíðan tók hún sér tíma í að hug-
hreysta sína nánustu með því að
strjúka okkur um kinn og segja
„þetta er allt í lagi“. Ég ásamt fleirum
af hennar nánustu var hjá henni er
hún dó og var það heiður að fá að
fylgja henni þessi síðustu spor í henn-
ar lífi, friðurinn var ólýsanlegur er
fyllti herbergið þegar hún fór. Ég veit
að það biðu margir eftir henni ömmu
hinum megin og tóku henni með kær-
leik og opnum faðmi eins og var svo
einkennandi fyrir hana. Elsku amma,
við eigum eftir að sakna þín, takk fyr-
ir að hafa verið til staðar fyrir mig og
veitt mér þá hlýju og umhyggju sem
þú gafst mér og langömmubörnunum
þínum, ég veit að þú átt eftir að halda
verndarhendi yfir okkur.
Ég elska þig, amma mín.
Þín
Þorbjörg.
Elsku amma, mig langar að kveðja
þig með fáeinum orðum.
Á hádegi á aðfangadag, þegar ég
kom til þín í kaffi og með jólagjöfina
til þín, grunaði mig ekki að það væri í
síðasta skipti sem ég kæmi á Jaðar-
sbrautina.
Þú leist vel út og ekkert virtist ama
að og þú varst að hafa þig til fyrir jól-
in. Ég vissi að þú varst búin að vera
lasin, og var það mjög ánægjulegt að
sjá að þér væri að batna og það gladdi
mig ólýsanlega að sjá að þú varst öll
að styrkjast og braggast eftir þessi
veikindi. Það kom þess vegna sem
reiðarslag að fá þær fréttir að þú
hefðir brotnað og þyrftir að fara í að-
gerð á Landspítalann þarna skömmu
eftir áramótin. Í kjölfarið komstu svo
á sjúkrahúsið á Akranesi þar sem þú
varst þann tíma sem þú áttir eftir.
Þessa daga sem þú varst á sjúkra-
húsinu á Akranesi fór ýmislegt í
gegnum hugann, og mér varð hugsað
til þess hvað við áttum margar góðar
stundir saman á Jaðarsbrautinni.
Eftir að mamma dó fann ég hvað
samband okkar styrktist mikið og
hvað mér fannst gott að geta komið til
þín og talað við þig um alla mögulega
og ómögulega hluti. Það var eins og
það væri einhver yfirskilvitleg tilvit-
und í loftinu því þegar ég kom til þín
kom það fyrir oftar en ekki að þú
segðir „ég var einmitt að hugsa til
þín“. Ég er viss um að þetta spjall
okkar gerði okkur báðum gott og upp
frá þessu myndaðist sú hefð að við
færum saman þrisvar á ári upp í garð
með blóm til mömmu og þú kíktir í
heimsókn að leiðinu til Sigga afa og
Ásu systur þinnar. Ég er þakklát fyr-
ir þessar ferðir okkar saman því þær
gáfu mér mikið. Áður en ég kveð þig,
amma mín, verð ég að minnast á fá-
eina léttvæga hluti sem þó skiptu mig
miklu máli. Til dæmis langar mig að
þakka þér fyrir allar peysurnar,
sokkana og vettlingana sem þú prjón-
aðir á strákana mína, og svo get ég
ekki sleppt því að nefna pönnukök-
urnar þínar sem voru þær bestu sem
ég hef látið inn fyrir mínar varir. Við
áttum svo margar skemmtilegar
stundir saman sem ég á eftir að
sakna. En ég veit og hugga mig við
það að þú sért á góðum höndum þar
sem mamma og afarnir mínir taka vel
á móti þér.
Þetta eru þeir,
englarnir sem sækja mig.
Því ég get ekki meir
en ég mun alltaf elska þig.
(Gulla.)
Þitt barnabarn
Sólrún Ósk Aðalsteinsdóttir.
Heiðarleiki, dugnaður, ósérhlífni
og hógværð eru helstu kostirnir sem
koma upp í huga minn þegar ég
hugsa til ömmu minnar. Hana kveð
ég í dag með sorg og söknuði. Amma
Gústa var í raun eina amman mín og
átti hún því ansi stóran stað í mínu
hjarta. Það er skrítið hversu oft mað-
ur vill gleyma því að lífið er ekki að ei-
lífu og hver stund sem við eigum með
þeim sem eru okkur kær er ekki sjálf-
sögð. Þess vegna ætti maður að nýta
þær stundir vel sem maður fær.
Ég fékk að eiga mörg ár með
ömmu Gústu, ár sem ég mun alltaf
vera þakklát fyrir. Ég fékk að njóta
návistar hennar á öllum mínum stóru
stundum í lífinu, einnig erfiðu stund-
unum mínum, en líka þeirrar návistar
sem fólst í því að sitja hjá henni með
kaffi og spjalla um daginn og veginn.
Amma mín var alltaf til staðar ef ég
þurfti á henni að halda, alltaf var hún
tilbúin að hjálpa til eins og hún gat.
Amma var vel inni í því hvað strák-
arnir mínir voru að gera, hvort sem
það tengdist skólanum eða öðru, og
henni þótti mikilvægt að þeir sýndu
dugnað í því sem þeir tóku sér fyrir
hendur. Amma átti sérstaklega stór-
an þátt í uppvexti elsta stráksins okk-
ar Auðuns þar sem hún passaði hann
fyrstu árin hans, og það var nú oft
fjör.
Það er tómlegt að hugsa til þess að
ég geti ekki skroppið lengur til ömmu
og spjallað. Geta ekki lengur gleymt í
stutta stund hversdaglegum áhyggj-
um við að hlæja með henni.
Geta ekki lengur skammað hana
fyrir að hlusta á allar fréttir sem hún
komst í vegna þess að hún varð svo ill
út í þessa blessuðu stjórnmálamenn
eftir fréttirnar. Geta ekki lengur
komið og beðið hana að þvo þvottinn
minn eftir að hafa eyðilagt enn eina
þvottavélina.
Það verður sjálfsagt langur tími
þangað til ég venst því að hún sé ekki
lengur heima en ég veit það að ef ég
hugsa til hennar er hún ekki langt frá
mér.
Ég gæti skrifað endalaust um það
hvað amma var mér en það sem öllu
skiptir er það sem hún skildi eftir í
hjarta mínu og það verður aldrei tek-
ið frá mér.
Amma Gústa var umvafin öllum
sínum nánustu síðustu dagana. Börn,
barnabörn og barnabarnabörn sátu
yfir henni dag sem nótt og gáfu henni
alla þá umhyggju og ást sem þau áttu
til. Og ég veit að hún vakir yfir okkur
öllum.
Ágústa.
Mig langar að minnast þín,
Gústa mín, með hlýju og
virðingu í huga, þú varst góð
kona. Ég er þakklátur fyrir
þær samverustundir sem við
áttum saman. Þú ert komin á
himneskan stað þar sem ei-
lífðarfriður ríkir hjá Guði.
Ég kveð þig með kærleik-
ans friði, elsku tengdamóðir.
Karl B. Þórðarson.
HINSTA KVEÐJA