Morgunblaðið - 13.06.2009, Síða 35

Minningar 35
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 13. JÚNÍ 2009
mikið af þér og ég gleymi því aldrei
þegar þú kenndir mér að prjóna, þú
varst alltaf svo þolinmóð gagnvart
mér. Þú passaðir alltaf uppá alla og að
öllum liði vel og það gerðist aldrei að
einhver færi svangur út frá þér. Alltaf
þegar við komum til þín dekraðir þú
við okkur og það var alltaf til nammi
hjá þér eftir allar Kanarí-ferðirnar.
Ég á eftir að sakna þín svo mikið en
ég reyni að vera sterk.
Ég vona að þér líði vel núna með
Monna afa og Boggu ömmu.
Þín,
Petra Sigurbjörg.
Elsku amma mín, nú ertu farin og
vona ég svo innilega að þú sért jafn
ánægð þar sem þú ert og þegar þú
varst hér hjá okkur. Þú varst alltaf
svo góð við allt og alla og settir alltaf
alla aðra en sjálfan þig í fyrsta sæti.
Þú varst fyrirmynd okkar allra í fjöl-
skyldunni, svo dugleg og góð. Það var
alltaf gott að koma heim til þín, og var
alltaf tekið á móti mér eins og ég hefði
ekki sést í marga mánuði og alltaf
spurðir þú „Ertu ekki svangur?“,
hafðir áhyggjur af því að ég væri ekki
búinn að borða.
Ég mun alltaf muna eftir fyrsta
kvöldinu okkar saman í Frostafold-
inni eftir að ég flutti til þín, við sátum
saman inni í stofu og spjölluðum um
allt mögulegt og fórum yfir reglurnar
á þínu heimili og er ég þeim mjög
þakklátur í dag. Þegar við systkinin
gistum hjá þér þegar við vorum yngri
þá var keppst um það hver næði að
fara undir töfrasængina þín á morgn-
ana, því þar var alltaf svo heitt og
notalegt. Þú kallaðir mig alltaf prins-
inn þinn og þótti mér mjög svo vænt
um að heyra það.
Ég á margar góðar minningar um
okkur saman og þær munu ylja mer í
framtíðinni. Þegar ég var lítill kallaði
ég þig amma ég. Gat ekki sagt nafnið
þitt, en ég var svo mikill ömmustrákur.
Mikið á ég eftir að sakna þín, elsku
amma mín, þú varst mér svo mikilvæg.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Ég kveð þig með sömu orðum sem
þú sagðir svo oft við mig, farðu var-
lega. Elsku amma mín, ég mun sakna
þín alla ævi.
Þinn elskandi,
Reynir Viðar.
Elsku amma Birna. Ég trúi ekki að
það skuli vera komið að kveðjustund.
Þó svo að ég hafi einungis þekkt þig í
þessi fjögur ár sem við Reynir höfum
verið saman, þá finnst mér ég hafa
þekkt þig svo lengi. Þú varst svo stór
partur af mínu lifi undanfarin ár, því
hann Reynir minn bjó hjá þér. Við
söknum þín ótrúlega mikið, það er
eitthvað svo einmanalegt og tómlegt
án þín.
Það er svo margt sem ég gæti
skrifað um þig, mér fannst þú svo frá-
bær, sterk og yndisleg kona. Ég kom
svo oft til þín þegar ég var í eyðu í
skólanum eða eftir skóla og oftar en
ekki komum við Reynir í heimsókn á
kvöldin. Að koma til þín var svo gott,
hvort sem það var bara til að horfa á
sjónvarpið eða leggja sig, það var allt-
af svo notalegur andi í kringum þig.
Best af öllu var þó að sitja og spjalla,
þú hafðir svör við öllu. Takk fyrir allt.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Elsku Salli, Ásgrímur og fjölskyld-
ur, þið eigið alla samúð mína.
Ég kveð þig, amma Birna, góða
vinkonu, með sorg í hjarta. Guð
geymi þig.
Þín,
Kristín.
Af lítilli getu en góðum hug langar
mig að minnast ágætrar vinkonu okk-
ar hjóna og frænku Lilju konu minn-
ar, því Sigurbjörg móðir Birnu og
Lilja voru systkinabörn.
Hún Birna Salómons er dáin, þessi
orð hljómuðu í eyrum mér í langa
stund. Ég held að ég hafi hálf-frosið
við að heyra þessa ótímabæru and-
látsfregn er hringt var í mig að til-
kynna mér andlát hennar. Birna var
fædd 11. apríl 1943 að Bakka í Arn-
arfirði þar sem foreldrar hennar
störfuðu á þeim tíma. Foreldrar
hennar fluttu í sveitina mína 1947 er
faðir hennar gerðist kaupfélagsstjóri
hér í Haganesvík.
Síðan hef ég borið gæfu til að hafa
þekkt Birnu frá því að hún var fjög-
urra ára stelpuhnokki í foreldrahús-
um. Ég starfaði þá við eitt og annað
hjá Kaupfélaginu meðal annars vél-
gæslumaður við frystihúsið og var þá
meira og minna inn í heimili foreldra
hennar. Hún tók strax miklu ástfóstri
við sveitina og fólkið sem þar bjó, sem
hélst ævina út. Svo rofnaði sambandið
að nokkru leyti er þau fluttu suður
1960 en komst svo á er Birna kom
með lík foreldra sinna hingað norður
til jarðsetningar í Barðskirkjugarði
en þar höfðu þau verið búin að ákveða
sinn hvílustað.
Eftir það var Birna mikið hér um
helgar og eyddi fríum sínum að miklu
leyti hér í sveitinni. Birna var ákaf-
lega heilsteypt og góð kona sem alltaf
var boðin og búin að gera meðbræðr-
um sínum greiða er hún komst að því
að þess þurfti með, oft var hún búin
að koma mér á óvart á því sviði. Ég vil
að lokum þakka þær mörgu góðu
stundir sem Birna hefur veitt okkur
hjónum með heimsóknum sínum og
góðu vinamóti. Í dag verður hún lögð
til hinstu hvíldar við hlið foreldra
sinna. Ég bið Guð að blessa minningu
Birnu og styrkja eftirlifandi afkom-
endur hennar á þessari sorgarstund,
því missir þeirra er mikill.
Að endingu vil ég kveðja okkar
góðu vinkonu með eftirfarandi ljóð-
línum.
Haf bestu þakkir fyrir allt, já allt,
frá okkar fyrstu viðkynningar stundu.
Af bikar lífsins þú bergðir heitt og kalt,
en barst þó jafnan hressa og glaða
lundu.
Ó, vertu sæl, of svifin ævihöf,
við sjáumst aftur, fyrir handan gröf.
( Björn Péturss. frá Sléttu í Fljótum)
Alfreð Jónsson, Sauðárkróki.
Með þessum fáu línum viljum við
þakka Birnu fyrir góð kynni og vin-
áttu. Birna kom inn í líf okkar þegar
hún og Georg mágur og föðurbróðir
okkar stofnuðu til vináttu fyrir all-
mörgum árum. Við urðum öll vitni að
þeirri lífsfyllingu og gleði sem hún
færði frænda okkar og með því varð
stórfjölskyldan ríkari.
Nærvera Birnu var ákaflega hlý og
notaleg en hún hafði í hávegum þau
gildi sem við öll sækjumst eftir í líf-
inu, samveru fjölskyldunnar, sáttfýsi,
æðruleysi og hreinskilni. Eftir að
frændi okkar veiktist var Birna
óþreytandi við að keyra norður í land
til að heimsækja hann og dvelja með
honum löngum stundum. Fyrir það
erum við þakklát.
Við erum líka afar þakklát fyrir þá
góðu vináttu sem hún sýndi okkur og
þær gleðistundir sem við áttum með
þeim Birnu og Georg. Fjölskylda
Birnu, börn hennar og barnabörnin
sem voru henni svo kær, hafa misst
mikið. Við vottum þeim öllum okkar
dýpstu samúð á erfiðri stund.
Ása S. Helgadóttir og fjölskylda.
Elsku Birna. Það er svo erfitt að
sitja hér og skrifa minningagrein um
þig. Það að þú sért farin frá okkur er
ótrúlegt, þessi blíða kona sem var
alltaf svo fín og hlaðin skarti.
Mín fyrsta minning um þig er þeg-
ar ég fór mína fyrstu ferð með Bjössa
suður og hann sagði mér að hann ætl-
aði að heimsækja frænku sína sem
væri honum svo kær. Ég var ekki al-
veg til í að fara með honum en ákvað
að drífa mig og sé ekki eftir því. Á
móti mér tók glæsileg kona sem ég
hafði aldrei séð áður og heilsaði mér
með faðmlagi og bauð mér inn á heim-
ilið sitt sem var svo hlýlegt, hlaðið fal-
legum hlutum og föndri sem þú hafðir
dundað þér við að gera árum saman.
Eftir þessa ferð komum við alltaf við
þegar við komum suður og eins þú til
okkar þegar þú komst norður. Ég
minnist þess þegar þú komst eitt sinn
norður og ætlaðir að kenna mér að
hekla bjöllur á ljósaseríu,við sátum
hér við eldhúsborðið og gerðum til-
raun eftir tilraun án árangurs, þú
gast ekki setið á þér og hlóst að mér
því óþolinmæðin í mér var svo mikil.
Ég man svo vel að ég ætlaði að vera
búin með 10 bjöllur fyrir kvöldið því
við vorum búnar að finna svo flottan
stað fyrir seríuna inni í stofu. Eftir 2
tíma sagði þú svo blíðlega við mig: Ég
skal bara hekla handa þér svona bjöll-
ur og koma með þær þegar ég kem
næst. Ég held að þú hafir verið búin
að sjá það að ég væri bara ekki með
hendur í þetta föndur en auðvitað
vildir þú ekki viðurkenna það og tald-
ir mér trú um að ég gæti þetta.
Konu eins og þér hef ég aldrei á
ævi minni kynnst. Þú varst alltaf svo
góð og vildir allt fyrir okkur gera
hvort sem það fyrir mig, Bjössa eða
stelpurnar mínar en þær telja þig
vera ömmu sína og það sýnir okkur
hversu góð þú varst okkur og vil ég
þakka þér fyrir það, Birna mín.
Vegna veikinda þá áttum við margar
ferðir suður og alltaf tókstu vel á móti
okkur með mat og uppbúið rúm. Það
var svo notalegt að koma til þín og
spjalla. Eftir góða helgi hjá þér voru
kjálkarnir þreyttir og tungan lömuð
því alltaf gátum við talað, hvað sem á
bjátaði gat maður ekki annað en verið
bjartsýn eftir að hafa komið til þín,
því alltaf sástu góðu hliðarnar á öllu.
Síðasta ferð mín til þín var í síðasta
mánuði þegar ég flaug suður og þú
tókst ekki annað í mál en að ná í mig
út á völl og keyra mig og eftir það fór-
um við heim til þín þar sem við áttum
góða stund saman áður en ég fór
heim. Því miður var það í síðasta sinn
sem ég hitti þig. 3. júní hringdir þú í
mig og sagðir að þú kæmir um
helgina en að morgni 5. júní sagði
Bjössi mér að sig hefði dreymt þig um
nóttina en Bjössi kom svo heim kl. 11
með þær ömurlegu fréttir að þú værir
dáin. Mikið hef ég hugsað um þig síð-
an og ef ég ætti að skrifa hér allar
minningarnar um þig þyrfti að prenta
aukablað.
Elsku Birna mín, ég kveð þig með
sorg og söknuði í hjarta mínu en líka
með þakklæti fyrir að hafa kynnast
þér. Þín verður sárt saknað en ég veit
að við hittumst aftur. Megi Guð
geyma þig og fjölskyldu þinni vottum
við okkar dýpstu samúð.
Hvíldu í friði, elskan, við sjáumst
síðar.
Kveðja,
Eydís og Björn, Akureyri.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Elskuleg vinkona okkar Birna Saló-
monsdóttir er fallin frá, svo snögglega.
Það að geta ekki tekið upp símann og
hringt eða skroppið í heimsókn, er
eitthvað sem lengi verður að venjast.
Það eru svo margar minningar sem
þjóta um hugann á svona stundu að
erfitt er að setja eitthvað á blað.
En utanlandsferðirnar okkar sam-
an, ferðirnar í mollin, steikhúsin og
skemmtilegu samræðurnar standa þó
upp úr. Elskuleg og góð kona, móðir,
tengdamóðir, amma og vinur sem
sárt er saknað. Birna var vinur vina
sinna og ræktaði þau sambönd vel,
eins var fjölskyldan henni afar hjart-
fólgin. Við biðjum góðan guð að veita
fjölskyldu Birnu styrk og huggun í
sorg þeirra og megi góður guð vernda
þig og blessa kæra vinkona. Hafðu
þökk fyrir allt.
Við þökkum samfylgd á lífsins leið
þar lýsandi stjörnur skína
og birtan himneska björt og heið
hún boðar náðina sína
en Alfaðir blessar hvert ævinnar skeið
og að eilífu minningu þína.
(Vigdís Einarsdóttir.),#
Hrafnhildur Scheving
og Símon Ingvaldsson.
Það koma þeir
tímar að gott er að
sækja heim eldri
frænku sem er fús til
að rifja upp gamla tíð
og sögu látinna ætt-
ingja sem tíminn hefur varpað yfir
hulu þagnar og gleymsku. Þannig
var því varið um Nínu Lárusdóttur,
frænku mína frá Seyðisfirði, er ég
heimsótti hana undanfarin ár og
drakk með henni kaffi við borðstofu-
borðið í notalegri stofu hennar. Nú
er hún búin að kveðja og farin á eftir
þeim sem gengnir eru.
Nína ólst upp hjá föðursystur
sinni, Ásdísi Böðvarsdóttur og Stef-
áni föðurbróður í húsinu sem hann
byggði handa sínu fólki. Seyðisfjörð-
ur var höfuðstaður Austurlands og
þar var stundum gott um atvinnu.
Þangað leitaði afi Nínu, Böðvar
Stefánsson frá Melstað í Vestur-
Húnavatnssýslu, og settist þar að
ásamt konu sinni, Jónínu Friðrikku
Stefánsdóttur frá Ketilstöðum í
Hjaltastaðaþinghá. Þau eignuðust
stóran hóp barna, en hann vann sem
skósmiður og hafði áður lært söðla-
smíði. Faðir Nínu, Lárus, flutti ung-
ur til Reykjavíkur og stundaði nám
og störf í Laugavegsapóteki og í
Þýskalandi. Þegar hann kom heim
varð hann lyfsali á Eyrarbakka, en
apótekið brann fáeinum árum síðar.
Vegna hjúskaparslita foreldranna
og berklaveiki móðurinnar var Nína
send í fóstur til föðurfólksins á Seyð-
isfirði, en yngri systur hennar, El-
ísabetu, tóku barnlaus hjón á Eyr-
arbakka að sér.
Í húsinu á Seyðisfirði ólst líka upp
móðir mín, Þórunn Eva, hjá Guð-
rúnu ömmu, sem var slyng sauma-
kona. Og þriðja frændsystkinið
dvaldi þar einnig mikið, Stefán Már,
systursonur ömmu minnar, en hann
missti móður sína á barnsaldri.
Þetta var alþýðufólk sem vildi efla
sinn hag eins og kostur var á þrátt
fyrir ýmiskonar raunir og and-
streymi. Guðrún amma flutti með
dóttur sína til Reykjavíkur þar sem
hún gekk í Verslunarskólann. Stefán
Már menntaðist einnig og fór í há-
skóla í Þýskalandi, en hann varð síð-
ar þýskukennari í Verslunarskóla
Íslands. Einnig Nína fór ung til
Reykjavíkur, þessa Mekka tækifær-
anna, ásamt Hans, manni sínum. Ég
man eftir notalegu heimili þeirra á
Kvisthaganum þar sem þau bjuggu
lengi. Eftir fráfall Hans vann Nína
lengi í versluninni Epal og naut svo
mikils álits að eigandinn vildi ekki
sleppa henni þótt hún væri löngu
komin á aldur og orðin fótfúin. Og
skammt undan á festingu hinna
seyðfirsku ættmenna voru Lísa
frænka og Jón Magnússon maður
hennar, hlý og alúðleg.
Þau Nína og Hans voru fyrsta
fólkið sem ég vissi til að færi um
öræfin þver og endilöng á trukki sín-
um og héldu síðan slides-myndasýn-
ingar af ferðum sínum fyrir ætt-
ingjana þegar heim kom. Ég var
sem barn full aðdáunar yfir þessum
ævintýralegu ferðalögum, enda þau
ekki orðin algeng þá. Nína var lag-
leg kona, reffileg og viðræðugóð.
Hún og systirin Lísa eru mér minn-
isstæðar þegar þær léku við hvern
sinn fingur í fjölskylduboðum, töl-
uðu mikið og hlógu dátt. Frændinn,
Stefán Már, hæglátari og fámálli
með konu sinni Marianne, sem hann
hafði kynnst í Þýskalandi á náms-
árum sínum.
Hann kenndi mér síðar þýsku og
var eini kennarinn sem átti til að
syngja námsefnið fyrir nemendur
sína, ljóð eftir Goethe, og spilaði af
grammófóni lög við kvæði Bertolts
Brechts. Það var í þessu fólki ein-
hver seigla sem var bæði blíð og
hörð.
Þessi fjölskylda var að vissu leyti
Nína Lárusdóttir
✝ Nína Lárusdóttirfæddist á Eyr-
arbakka 6. júní 1932.
Hún lést á Landspít-
alanum í Fossvogi 4.
júní 2009 og fór útför
hennar frá Fossvogs-
kirkju 12. júní.
dæmigerð fyrir al-
þýðufólk í þessu landi
á fyrrihluta aldarinnar
sem reyndi að opna
sér leiðir út úr
þrengslum efnaleysis
og fábreytni þótt
stundum yrði minna
úr draumum manna
en vonir stóðu til.
Ég vil þakka Nínu
frænku kærlega fyrir
samfylgdina og sendi
fjölskyldunni samúð-
arkveðju.
Berglind Gunn-
arsdóttir.
Enn er höggvið skarð í vinahóp-
inn er við kveðjum Nínu vinkonu
okkar í dag. Nínu hef ég þekkt síðan
hún var barn að aldri í heimahúsum
á okkar gamla góða Seyðisfirði. Þeg-
ar ég flyt frá heimahögum til Kefla-
víkur 1945 er hún aðeins um ferm-
ingaraldur. Er við hittumst 11 árum
síðar er hún gift frú hér í Reykjavík
vestur á Grandavegi, og er það þá
minn besti æskuvinur Hans Benja-
mínsson sem er maður hennar og
þau búin að eignast myndarlegan
dreng sem skírður hafði verið
Benjamín. Það urðu fagnaðarfundir,
reyndar höfðum við Hans skrifast á
svona stopult fyrstu árin mín hér
fyrir sunnan, en svo verða táningar
latir við skriftir. En nú var komið
fullt samband og hefur haldist allar
götur síðan.
Ernu konu minni var boðið í
saumaklúbbinn sem Nína var í
ásamt mörgum hressum og kátum
konum. Hann hét því góða nafni
Stopp og Stag og við karlarnir vor-
um hálfgerðir félagar í klúbbnum
líka því við mættum alltaf í kaffið á
kvöldin er fundir voru og þá kjaftaði
á hverjum hver tuska fram eftir
kvöldi og nóttu.
Þetta var hörku klúbbur, mikið
var ferðast um landið á sumrin og
skemmtanir vel sóttar á veturna.
Þetta var mjög samheldinn hópur og
áttu þau Hans og Nína stóran þátt í
því, þau voru frábær heim að sækja
því Nína hugsaði vel um sína og var
frábær húsmóðir.
Nína starfaði í Seyðfirðingafélag-
inu í Reykjavík öll sín ár meðan hún
gat því við komið. Fór hún í margar
viðgerðarferðir með okkur til Seyð-
isfjarðar eftir að félagið keypti þar
eldra hús sem töluvert mikið þurfti
að standsetja og var hún forkur dug-
legur í hverju sem var. Ég sem var
formaður ferðanefndar í mörg ár vil
þakka henni hennar hlut í því mikla
starfi.
Hans lést langt fyrir aldur fram 1.
janúar 1982 og var það þungt högg
fyrir hans nánustu og alla vini hans.
Eftirlifandi saumaklúbbsfélagar
vilja þakka Nínu samfylgdina í öll
þessi ár, og okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur til þín, Benni, og fjöl-
skyldu og annarra ættingja.
Ásvaldur, Erna, Sigfús, Þórunn,
Einar og Alfreð.
Hún Nína hefur kvatt okkur, dótt-
ir besta frænda míns og móðurbróð-
ur, öðlingsins Lalla. Ég minnist
hennar allt frá æsku, þegar hún kom
á æskuheimili mitt á Ásvallagötunni,
ætíð með gleði, gítar og söng. Það
voru sannkallaðar gleðistundir. Hún
söng meðal annars: „Eitt sinn þegar
kviknaði í húsinu þar og brunaliðs-
bíllinn kom æðandi að,“ þótt eldur-
inn hafi orðið mikill örlagavaldur
hennar fjölskyldu, þegar heimili og
fyrirtæki brann til kaldra kola á
Eyrarbakka. Nína var mikill náms-
hestur í menntaskóla, en hætti námi
þegar Benni, augasteinninn hennar,
kom í heiminn.
Það var alltaf gaman að hitta
þessa glöðu frænku mína við störf
hennar hjá Gardínubúðinni og síðar
hjá Epal, en þar endaði hún starfs-
ferilinn.
Ég og systur mínar, Bergljót og
Hanna, vottum aðstandendum Nínu
innilega samúð og kveðjum Nínu
með söknuði.
Gunnar Rósinkranz.