Morgunblaðið - 21.08.2009, Qupperneq 25

Morgunblaðið - 21.08.2009, Qupperneq 25
Minningar 25 MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 21. ÁGÚST 2009 komst að líta á strákinn var ég búin að ata mig allan út í málningu. Þá fórstu með mig heim til mömmu og við vorum báðir hundskammaðir, þó aðallega þú. „Æi hann langaði svo til að mála, það má alltaf fá ný föt á hann,“ sagði Bjartur þá. Svona var Bjartur, lét allt eftir mér. Ég var að- eins 11 ára þegar ég byrjaði að mála hjá Bjarti á sumrin, fyrst í Reykja- skóla og á Hvammstanga og seinna víða um land og bý ég alla tíð að því sem ég lærði af honum. Síðustu ár átti Bjartur við veikinda að stríða og var á Sjúkrahúsinu á Hvammstanga og fékk þar góða umönnun og þakka ég því góða fólki fyrir. Góður Guð geymi þig, Bjartur minn, sjáumst seinna hinum megin. Þinn stjúpsonur Örn. Afi minn, Bjartur málari, lést þann 12. ágúst síðastliðinn og langar mig til að rifja upp fáeinar af þeim mörgu og góðu minningum sem ég á um hann. Afi var hæglátur maður og dag- farsprúður. Hann var ekki sú mann- gerð sem göslast í gegnum lífið með hávaða og látum, en hafði þó gaman af að tala og ef sá gállinn var á honum komu sögurnar á færibandi. Afi kunni líka vel að segja sögur. Hann átti gott með að koma auga á spaugi- legu hliðarnar á breyskleika mann- anna og hafði sérstaka hæfileika til að finna mönnum lýsandi og eftir- minnileg viðurnefni sem voru óspart notuð til að krydda frásagnir hans. Sögurnar hans voru málaðar björtum litum kímni og glettni og blandaðar með hæfilegum skammti af himin- hrópandi ýkjum. Maður var aldrei al- mennilega viss hvar raunveruleikan- um sleppti og ævintýrin tóku við í sögunum hans afa og einhvern veg- inn grunaði mann að hann væri ekki rétt viss sjálfur á stundum, slík var innlifunin. Þó afi væri prúður að jafn- aði gat vissulega fokið í hann. Höfð- um við þá á orði að „súinn“ væri kom- inn upp í honum og mun þar vísað til hinna stórlyndu áa hans í Súganda- firði, en föðuramma hans var Guðrún hin stórráða Oddsdóttir, annálað kjarnorkukvendi. Ég man að „súinn“ átti það til að ráða ríkjum þegar glímt var við umferðina í Reykjavík. Þá fengu hinir tillitsminni ökuþórar það óþvegið á kjarnyrtri vestfirsku. Sjaldan hef ég heyrt riddurum göt- unnar blótað af jafn miklu listfengi og innlifun og var það nokkur hrelling litlum patta sem hafði átt öllu blíð- legri tóni að venjast frá hinum barn- góða afa sínum. En, maður var fljótur að læra að „súinn“ var jafnan skammlífur og hvarf jafn fljótt og hann brast á. Sköpunargleði afa var hamslaus. Hann gat engan veginn látið sér nægja að mála bara veggi, loft og gólf, eins og hann gerði dag hvern svo sem fag hans bauð, heldur málaði hann einnig þvílík ógrynni af mynd- um að enginn hefur tölu á. Aldrei hélt hann þó sýningu eða taldi sig á nokk- urn hátt í hópi hinna uppnefjuðu listamanna þjóðarinnar. Myndir sín- ar málaði hann eingöngu sér og sín- um til ánægju og yndisauka. Hann þurfti heldur ekki striga og trönur til að skapa listaverk sín. Húsveggir, fjalir, blaðsneplar, spýtukubbar, hvaðeina sem myndaði hæfilega sléttan flöt var málað á, allt frá ein- földum skreytingum til flókinna og úthugsaðra listaverka. Mér er minn- isstætt þegar ég dvaldi hjá honum vestur á Mýrum í vikutíma eða svo. Hann var þá að smíða einhvern hús- kofa og þóttist ég, þá tíu ára eða svo, ætla að hjálpa honum eitthvað, en hef nú trúlega mest þvælst fyrir. Ég hafði tekið með mér stóra teikniblokk og á kvöldin reyndi afi að kenna mér að teikna. Hann hefur fljótlega fund- ið að mínir hæfileikar lágu annars staðar, en fyllti sjálfur blokkina hrað- ar en auga á festi af hinum skringi- legustu og skemmtilegustu myndum sem ég dundaði mér svo við að lita. Eftir þau erfiðu og afar langvinnu veikindi sem afi þurfti að glíma við síðustu árin, raunar á annan áratug, er maður eiginlega, fyrir hans hönd, hvíldinni feginn. En, við söknum hans þó. Oddur Þór, Anett, Snæbjörn Rolf og Richard Örn ✝ Heimir Stígssonljósmyndari fæddist á Eiði í Grindavík 17. októ- ber 1933. Hann lést á Heilbrigðisstofnun Suðurnesja 12. ágúst síðastliðinn. For- eldrar hans voru Stígur Guðbrands- son, f. í Reykjavík 4. nóvember 1906, d. 27. júlí 1978 og Vil- borg Jónsdóttir, f. á Hópi í Grindavík 17. janúar 1901, d. 16. júlí 1974. Systkini Heimis eru Jón Línberg, f. 1927, Dagbjartur Þór, f. 1937, Þórhallur Lárus, f. 1938, d. 2002, Eggert, f. 1941, d. 1944 og Íris, f. 27. ágúst 1972 og gekk Heimir henni í föðurstað frá 7 ára aldri. Barnabörnin eru 9. Heimir starfaði sem ljósmyndari og rak Ljósmyndastofu Suðurnesja í 40 ár. Hann var mikill áhugamað- ur um allt sem snerti ljósmyndun og var mjög virkur í Ljósmynd- arafélagi Íslands. Hann var með- limur í Frímúrarareglunni Sindra í Keflavík og félagi í Rótarýklúbbi Keflavíkur. Hann var einn af stofnendum Björgunarsveitarinnar Stakks og starfaði þar á árum áð- ur. Á sínum yngri árum starfaði hann einnig hjá Slökkviliði Kefla- víkurflugvallar. Fyrir utan ljós- myndaáhugann var Heimir mikill golf- og fótboltaáhugamaður og lék á sínum tíma með Knatt- spyrnufélagi Keflavíkur. Útför Heimis fer fram frá Kefla- víkurkirkju í dag, 21. ágúst, og hefst athöfnin kl. 13. Edda Borg, f. 1945, d. 1994. Eiginkona Heimis er Borgrún Alda Sigurðardóttir, f. í Árbakka á Eski- firði 25. apríl 1935. Þau hófu sambúð 1980 og gengu í hjónaband 25. apríl 1986. Foreldrar hennar voru Sig- urður Jónasson og Ingigerður F. Bene- diktsdóttir frá Eski- firði. Börn Borgr- únar Öldu eru Sigurður, f. 18. janúar 1956, d. 26. október 1995, Ingimar, f. 8. maí 1957, Kristín, f. 27. nóvember 1961, Steinar, f. 7. október 1964 og Ég sit hér við eldhúsborðið og velti fyrir mér hvernig ég á að koma öllu því frá mér sem ég þarf að segja. Ég var svo heppin að kynnast Heimi þegar ég var 7 ára. Ég var nú ekki viss hvað mér fyndist um að það væri kominn maður að taka mömmu mína frá mér. En það var nú ekki langur tími liðinn þegar ég var orðin skugginn af honum og fylgdi honum hvert fótmál. Ég fann fljótt að ég gæti leitað til hans með alla hluti. Enda var hann kletturinn minn í gegnum súrt og sætt. Það eru svo margar minningar. Á hverj- um sunnudagsmorgni fórum við upp á gömlu flugstöð í morgunmat „bara við tvö“, heimsins besti grjónagraut- ur var þar á boðstólum svo ekki sé talað um samlokurnar. Þegar ég var orðin of fullorðin að mínu mati til að láta sjá mig með pabba mínum úti að borða þá færði hann mér bara matinn heim í staðinn. „Reykjavík- urferðirnar“ að kaupa ljósmynda- vörur, hanga með honum í Iðnskól- anum þegar hann var að kenna, á ljósmyndastofunni, búðarferðirnar, bíltúrarnir, og að fá okkur eitthvað gott í magann sem var að vísu sam- eiginlegt áhugamál okkar og ég gæti lengi talið. Ég leitaði mikið til hans eftir ráðum, spjalli og leiðbein- ingum og hann ráðlagði mér með sinni rósemd. Ég var nú ekki alltaf sammála honum, þrjóskaðist við og hugsaði svo síðar að ég hefði kannski átt að hlusta betur. Hann var svo mikið ljúfmenni, hafði alltaf tíma fyrir mig og alla aðra, enda leitaði fólk mikið til hans og hann var ávallt tilbúinn að hjálpa, „ekkert mál“ heyrði maður ansi oft eða „ég bjarga þessu“. Þeir sem þekktu hann vita að hann var leyndur húm- oristi og þegar hann tók sig til gerði hann það með stæl. Ávallt með bros á vör. Vá, hvað ég sakna hans. Ég var nú ekki há í lofti þegar maður tók eftir hvað öllum líkaði vel við Heimi og að hann þekkti „alla “ í Keflavík að mér fannst. Enda var ég alltaf svo montin þegar ég var spurð „hverra manna ert þú“ og ég svaraði að ég væri fósturdóttir Heimis ljós- myndara því það vissu ALLIR hver hann var. Svo fæddust prinsarnir mínir einn af öðrum, 3 að tölu. Hann afi var svo montinn og hrifinn af þeim, kom stundum 2svar-3svar á dag upp á fæðingardeild að færa mér mat, „ekki má maður svelta“, og þeim gjafir eða bara til að horfa á þá eða til að taka myndir. Ekki voru þeir síðri, sáu ekki sólina fyrir afa sínum. Allt var best hjá honum, ís- inn sem hann kom með í tíma og ótíma eða allir rúntarnir. Oft snerist allt um hvort að afi og amma ætluðu ekki að koma eða við að fara til þeirra nú eða allar hringingarnar til að segja þeim hitt og þetta eða bara til að heyra í þeim hljóðið. Þeim þótti svo vænt um þau. Og svo fædd- ist lítil prinsessa fyrir rúmum 2 ár- um og varð gleðin á bænum ekki minni þá, ekki sá afi sólina fyrir henni frekar en prinsunum. Síðustu ár hafa verið Heimi erfið, veikindin drógu smám saman kraft úr honum og leið hann fyrir að kom- ast ekki sinna ferða eins og ávallt áður. Með tímanum urðu sjúkrahús- dvalirnar lengri, en þar var hann í höndum yndislegs starfsfólks Minningin um þig er ávallt í hjarta mínu. Takk fyrir allt og allt. Þín, Iris. Ég sendi þér kæra kveðju nú komin er lífs þíns nótt, þig umvefji blessun og bænir ég bið að þú sofir rótt. Þó svíði nú sorg mitt hjarta þá sælt er að vita af því, þú laus ert úr veikinda viðjum þín veröld er björt á ný. Ég þakka þau ár sem ég átti þá auðnu að hafa þig hér, og það er svo margs að minnast svo margt sem um hug minn fer, þó þú sért horfinn úr heimi ég hitti þig ekki um hríð, þín minning er ljós sem lifir og lýsir um ókomna tíð. (Þórunn Sigurðardóttir.) Takk fyrir allar samverustundirn- ar. Þinn tengdasonur, Hilmir. Ég sé hann ennþá í huga mér, brosandi andlit, grátt hár. Ég vildi hann væri ennþá hér, ég vildi hann gæti þurrkað þessi tár. Brosinu mun ég aldrei gleyma, og í hjarta mínu ávallt geyma. í huganum mínum sé ég mynd en bara eina, og tárunum er erfitt að leyna. Ég vil þig aftur afi minn, ég verð alltaf afastrákurinn þinn. Ég skal hjálpa konunni þinni, ég skal vera hjá ömmu minni, og gera allt sem ég get svo sársauk- anum linni, ég skal gera allt svo amma mín finni, að ég sé líka ömmustrákurinn hennar. (Snæbjörn Valur Lilliendahl) Elsku afi, við söknum þín. Þínir strákar, Erlingur Björn, Tómas Númi og Þorsteinn Þengill. Eftir langvarandi veikindi og heilsubrest hefur góður vinur minn til margra ára, Heimir Stígsson, kvatt þennan heim. Fyrstu kynni mín af honum voru þannig að ég undraðist ekki síðar hvaða mann hann hafði að geyma því svo brást hann vel við bón manns sem hann þekkti ekki neitt. Ég var að taka myndir af fólki í Sandgerði og allt í einu brast eitthvað í myndavélinni og þá var einhver sem sagðist þekkja mann í Keflavík sem ætti góðar græjur. Það hafðist upp á Heimi og hann lánaði mér bláókunn- ugum manni myndavél og varð þetta til þess að mér tókst að ljúka mínu verki. Ekki átti ég von á að síðar ættum við Heimir eftir að verða svona nán- ir samstarfsmenn fyrir Ljósmynd- arafélag Íslands sem raun varð á. Eftir þessi fyrstu kynni mín af Heimi varð hann sér úti um réttindi í faginu, lærði hjá Halldóri Einars- syni ljósmyndara og lauk námi 2.10. 1964, átti eftir að verða þekktur í Keflavík með Ljósmyndastofu Suð- urnesja, útskrifaði nema og varð síð- ar áhrifamikill í stéttinni. Þegar ég varð formaður félagsins ungur að árum kom Heimir fljótlega til liðs við mig þegar hann var kos- inn ritari og átti það samstarf eftir að standa árum saman. Heimir tók síðan við formennsku af mér í 4 ár þegar ég fór út úr stjórninni og varð síðan samstarfsmaður minn aftur þegar ég tók að mér formannsemb- ættið á ný. Manni finnst ótrúlegt að rifja upp svona löngu síðar hvað menn voru reiðubúnir að leggja á sig án þess að fá fyrir það nokkurn skapaðan hlut mikla vinnu og kostn- að til að þjóna sínu félagi og starfs- stétt og þá dró Heimir ekki af sér því hann þurfti þó að ferðast frá Keflavík í hvert sinn sem eitthvað var á döfinni. Heimir var alla tíð reiðubúinn til starfa fyrir félagið og vann að ýms- um velferðarmálum svo sem mennt- unarmálum og var sem slíkur lengi prófnefndarmaður. Fyrir þetta standa félagar í LÍ í þakkarskuld við Heimi og hef ég verið beðinn að koma á framfæri kveðjum og þökk- um frá Ljósmyndarafélagi Íslands. Heimir starfaði áður hjá Slökkvi- liði Keflavíkurflugvallar og auk þess þjónaði hann varnarliðinu sem ljós- myndari og m.a. þess vegna náði hann góðum tökum á enskri tungu og átti því auðvelt með að sækja sér viðbótarþekkingu í sínu fagi á ýms- um námskeiðum í Bandaríkjunum. Miðlaði hann þekkingu sinni til fé- laga sinna í ljósmyndarafélaginu, sérstaklega eftir að hann sótti nám- skeið í retús-meðferð á litmyndum. Við hjónin áttum gott og vinsam- legt samband við þau hjón Öldu og Heimi við ýmis tækifæri tengd sam- komum og ferðalögum hjá Ljós- myndarafélagi Íslands. Við sendum Öldu og fjölskyldunni hugheilar samúðarkveðjur á þessari stundu þegar komið er að leiðarlok- um og megi minningin lifa um góðan dreng. Mér þykir leitt að geta ekki fylgt Heimi síðasta spölinn en vegna annarrar jarðarfarar í nánustu fjöl- skyldu á sama tíma þá getur það ekki orðið. Ég kveð þig, kæri vinur, og minnist þess hve gott var að eiga þig að. Þórir H. Óskarsson. Kveðja frá Menningarsviði Reykjanesbæjar Heimir Stígsson kom við sögu bæjarfélagsins með margvíslegum hætti en þó einkum sem ljósmynd- ari. Hann var lærður ljósmyndari og starfrækti ljósmyndastofu í um 40 ár. Fjöldi fólks vann í skemmri og lengri tíma hjá honum og áttu sumir eftir að helga sig þessu starfi. Myndasafn hans er nú í eigu Byggðasafns Reykjanesbæjar. Í safninu eru um 25 þúsund passa- myndir, töluvert stórt safn ferming- ar-, brúðkaups- og fjölskyldumynda. Þá tók hann fréttamyndir fyrir Morgunblaðið, vettvangsmyndir fyrir lögreglu og almennar bæjar- lífsmyndir. Þá kom Heimir að fjölda verkefna við útvegun og vinnslu mynda á vegum bæjarins, félaga- samtaka og fyrirtækja. Hér er um að ræða ómetanleg verðmæti fyrir sögu bæjarfélagsins. Sú saga sem birtist í myndum Heimis sýnir samfélagið í mótun, uppbyggingu mannvirkja, manna- mót, tísku og tíðaranda. Þótt 40 ár séu ekki langur tími í þjóðarsögunni þá eru þessir áratugir einhverjir þeir mögnuðustu sem þjóðin hefur lifað og mikilvægi þeirra fyrir skilning okkar á sögunni eiga aðeins eftir að aukast. Það ber vitni um menningarlegan þrótt hvers samfélags að halda vel utan um sögu sína. Áhugi á sögunni er alltaf fyrir hendi og með netinu er auðveldara að miðla sögunni og þar skiptir sköpum að eiga gott og fjölbreytt myndasafn. Heimi var mjög annt um að myndasafn hans kæmist í hendur bæjarfélagsins og lagði töluvert af mörkum við frágang safnsins á síð- ustu árum sínum. Hann var einstakt ljúfmenni og fróður um menn og málefni. Myndasafn Heimis mun halda uppi nafni hans um ókomna tíð og þökkum við honum fyrir þetta mik- ilvæga framlag til menningarlífs bæjarfélagsins. Valgerður Guðmundsdóttir og Sigrún Ásta Jónsdóttir. Heimir Stígsson Steinsmiðjan MOSAIK Hamarshöfða 4 • 110 Reykjavík • sími 587 1960 • www.mosaik.is MIKIÐ ÚRVAL AF LEGSTEINUM OG FYLGIHLUTUM Sendum myndalista ✝ Hjartkær eiginkona mín og besti vinur, móðir, amma, dóttir og systir, SIGRÚN INGIMARSDÓTTIR frá Holtskoti, Skagafirði, Ljósheimum 22, Reykjavík, lést á deild 11 E, Landspítalanum, mánudaginn 3. ágúst. Útförin hefur farið fram í kyrrþey að hennar eigin ósk. Þökkum auðsýnda samúð, og þakkir til allra þeirra sem veittu okkur styrk og stuðning í erfiðum veikindum hennar. Sérstakar þakkir fá hjúkrunarfræðingarnir hjá Karitas, fyrir þeirra ómetanlegu aðstoð og þann styrk sem þeir veittu á heimili hennar. Einnig fær Kristín Skúladóttir hjúkrunarfræðingur á deild 11 B okkar innilegustu þakkir fyrir alla þá vinsemd og umhyggju sem hún sýndi henni í erfiðri sprautumeðferð. Erlingur A. Jennason, Guðrún Jónína Karlsdóttir, Anna Sigrún Guðmundsdóttir, Bjarni Erlingur Guðmundsson, Guðrún Jónína Pálsdóttir, Sigurjón Ingimarsson, Páll Björgvin Ingimarsson, Brynleifur Ingimarsson.

x

Morgunblaðið

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.