Morgunblaðið - 12.11.2009, Side 21

Umræðan 21
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 12. NÓVEMBER 2009
MIKIÐ hefur gengið
á í efnahagslífi Íslend-
inga og er nú svo komið
að ríkissjóður er miklu
meira en tómur. Hálf-
byggt ráðstefnu- og
tónlistarhús stendur
við höfnina og tómar
byggingar um alla
borg. Svona er staðan
og það gagnast engum
að velta sér neitt frek-
ar upp úr því. Í þessari stöðu þarf að
taka stefnumótandi ákvarðanir til
framtíðar.
Margir hafa nefnt ferðamennsku
sem vaxtarsprota framtíðar. Þar þarf
einnig að taka stefnumótandi ákvarð-
anir. Ísland er paradís fyrir göngu- og
útivistarfólk. Mér eru minnisstæðar
margar stundir í fjallakofum, þar sem
útlendingar margir gæða sér á árs-
gömlu spaghettíi, slefandi yfir hátíð-
armatseðli landans. En það er víst
hagkvæmara að ferðast upp á þýska
mátann og ekkert kostar að ganga um
hálendið.
Margar úrtöluraddir hafa heyrst
varðandi ráðstefnu- og tónlistarhúsið.
Færri hafa bent á mikilvægi þess að
vera með góða ráðstefnuaðstöðu fyrir
þær fjölmörgu ráðstefnur sem haldn-
ar hafa verið hér og munu verða
haldnar. Ráðstefnugestir borga yf-
irleitt töluverð ráðstefnugjöld, dvelja
á hótelum og borða á veitingastöðum.
Ekkert innflutt pasta í bakpokanum.
Árið 2013 verður Evrópuþing tann-
réttingarsérfræðinga haldið í Reykja-
vík. Árni Þórðarson, tannréttinga-
sérfræðingur, var nýlega kjörinn
forseti samtakanna og er það mikill
heiður og viðurkenning fyrir okkur í
minnsta tannréttinga-
félagi í Evrópu. Þrátt
fyrir efnahagshrun og
efasemdarraddir okkar
Íslendinga, var mikill
áhugi hjá samtökunum
að halda þingið hér á
landi og var því ákveðið
að slá til. Engin fjár-
hagsleg áhætta fylgir því
að halda þetta þing; hins
vegar þurfum við á
mörgum fagaðilum s.s.
listamönnum, mat-
reiðslumönnum, tæknifólki o.fl. að
halda. Svo koma um 2000 ráð-
stefnugestir í vikutíma, dvelja á hót-
elum, borða á veitingastöðum og eyða
gjaldeyri, sem við þurfum svo mikið á
að halda.
Við verðum að hugsa til framtíðar
og styðja ferðamennsku af þessu tagi.
Við verðum að styðja ferðamennsku
sem skilar okkur sem mestum
tekjum með sem minnstum ágangi á
okkar viðkvæma land. Til þess þarf
góða ráðstefnuaðstöðu og vil ég
senda þeim sem stutt hafa áfram-
haldandi byggingu ráðstefnu- og tón-
listarhússins baráttukveðjur og
þakklæti fyrir að þora að horfa fram
á veginn. Slíkt er því miður alltof
sjaldgæft á Íslandi í dag.
Horft fram á við
Eftir Kristínu
Heimisdóttur
Kristín Heimisdóttir
» Við verðum að styðja
ferðamennsku sem
skilar okkur sem mest-
um tekjum með sem
minnstum ágangi...
Höfundur er formaður
Tannréttingafélags Íslands.
RÁÐAMENN sem
og pottamenn átelja
harðlega sérfræðinga
og stjórnendur Seðla-
banka Íslands, fyrir
að hafa með ásetningi
glutrað niður – tapað
eða sólundað – 300
milljörðum króna, í
aðdraganda banka-
hrunsins. Kveður svo
sterkt að þessu að
maður gæti slysast til
að halda að allar þær hremmingar
sem við göngum í gegnum væru á
ábyrgð Seðlabanka Íslands.
Svo hátt er hrópað að jaðrar við
móðursýki. Allt tekið úr samhengi.
Aðdraganda málsins sópað undir
teppi.
Sagan um brunaliðið í smábæ
kemur upp í hugann þegar farið er
yfir Seðlabanka-málið.
Slökkviliðsstjóranum
kennt um allt
Slökkviliðsstjóri í litlum bæ með
þröngan fjárhag lendir í því að ein-
hver vinsælasti skemmtistaður
bæjarins, Glaumbær, brennur.
Hann fer með sína menn á staðinn
en hefur aðeins 3.000 lítra af vatni
til ráðstöfunar því ekkert vatn er í
brunahönum á svæðinu. (Ná-
grannasveitarfélagið er sá um
skaffa vatn í vatnsveituna, skrúfaði
fyrir vatnið vegna vanskila.)
Slökkviliðsmennirnir gera allt til
að slökkva eldinn. Eldurinn bloss-
ar upp og ekkert verður við ráðið,
– vatnið þrýtur.
Síðar kemur í ljós að veit-
ingamennirnir þrír höfðu falið
óhemju magn af hreinum vínanda í
húsnæðinu. Þegar eldurinn læsti
sig í áfengið fuðraði allt upp. Þetta
var skýringin á hversu bálið varð
umfangsmikið.
Krafa um afsögn
slökkviliðsstjórans
Enn var glóð í rústunum þegar
bæjarbúar undir forystu veitinga-
mannanna auk nokkurra bæj-
arstjórnarmanna
kröfðust afsagnar
slökkviliðsstjórans.
Hann hefði notað allt
vatnið við að slökkva
eldinn. Hann hefði
meira að segja tekið
lán til að kaupa vatn
og var búinn að setja
slökkviliðið á hausinn!
Hann hefði aldrei átt
að nota vatnið á veit-
ingastaðinn!
Fólk hópaðist saman
berjandi eldhúsáhöld
til að undirstrika kröf-
una og lýsa vanþóknun sinni á
brunaliðinu.
Veitingamennirnir
höfðu falið eldsmat
Slökkviliðið hafði gengið úr
skugga um að eldvarnir þessa mjög
svo vinsæla skemmtistaðar væru í
lagi. Þeir gátu ekki séð að í hús-
næðinu væru faldir ólöglega þús-
undir lítrar af hreinum vínanda.
Voru veitingamennirnir ábyrgir
fyrir því? Nei, sögðu veitingamenn-
irnir. Slökkviliðið átti að vita þetta
og hafa tiltæka í það minnsta 300
þúsund lítra af vatni til ráðstöf-
unar. Þá hefði allt bjargast. Þeir
hefðu oft bent á háskalega litlar
vatnsbirgðir hjá slökkviliðinu! Bæj-
arsjóður hafði bara ekki efni á
meiri vatnsbirgðum.
Fólkið trúði á veitingamennina
Bæjaryfirvöld töldu skemmti-
staðinn vera heiðvirða stofnun. Í
nágrannasveitarfélögum hafði verið
skrifað í dagblöð um að Glaumbær
væri mjög háskalegt fyrirbæri. Öll-
um ábendingum um að allt væri
ekki með felldu á veitingastaðnum
var vísað frá sem dylgjum og öf-
und!! Veitingastaðurinn greiddi háa
skatta til bæjarfélagsins og sama
gerðu starfsmenn og barþjónar
staðarins. Ársreikningar sýndu
góðan fjárhag og hlutabréf í veit-
ingastaðnum gengu manna í milli á
háu verði. Bæjarbúar voru einnig
mjög ánægðir með staðinn enda
fengu margir þeirra þar hálaunuð
störf. Veitingastaðurinn var helsti
vinnustaður bæjarins og velti 12
sinnum hærri upphæð en allt sveit-
arfélagið!
Slökkvistjórinn hafði áður
verið bæjarstjóri
Það sem háði slökkviliðsstjór-
anum var að hann hafði verið bæj-
arstjóri þegar veitingastaðurinn
blómstraði. Nú varð hann blóra-
böggull í tvennum skilningi. Ann-
ars vegar fyrir að hafa látið það
óátalið að veitingastaðurinn yrði
svona umsvifamikill og hins vegar
að hafa ekki slökkt eldinn!! Veit-
ingamennirnir voru hetjurnar.
Bæjarbúar vildu ekki að stað-
reyndir eyðilegðu ímynd veitinga-
mannanna. Auk þess réðu veit-
ingamennirnir yfir um 75% af
fjölmiðlum bæjarins. Aðvaranir um
glannalega háttsemi þeirra komust
hvergi að.
Grein skrifuð til varnar
Seðlabanka Íslands
Stefán Svavarsson endurskoð-
andi og fyrrum starfsmaður SÍ
skrifar grein í Morgunblaðið 15.
október sl. undir yfirskriftinni
„Veðlán Seðlabanka“.
Greinin upplýsir um málið, reynt
er að komast að kjarnanum. Það
er nauðsynlegt að blaðamenn fari í
gegnum þessa grein og greini. Ef
allt er rétt sem fram kemur í grein
Stefáns eiga starfsmenn og stjórn-
endur Seðlabanka Íslands inni af-
sökunarbeiðni frá þjóðinni.
Við verðum að fá faglega
og ábyrga fjölmiðlun
Það er nauðsynlegt að fá botn í
þetta mál þannig að umræður í
heitu pottunum verði byggðar á
staðreyndum en ekki kjaftasögum
frá kaffihúsum borgarinnar. Það
verður ekki gert nema með
ábyrgri fjölmiðlun sem rannsakar,
greinir og kemur upplýsingum
þannig á framfæri að allir geti
skilið.
Eftir Sveinbjörn
Egil Björnsson
»Kveður svo sterkt að
þessu að maður gæti
slysast til að halda að
allar þær hremmingar
sem við göngum í gegn-
um væru á ábyrgð
Seðlabanka Íslands.
Sveinbjörn Egill
Björnsson
Höfundur er f.v. framkvæmdastjóri.
300 milljarðar úr
heita pottinum
UNGUR fændi minn
hefur verið numinn á
brott af barnavernd-
aryfirvöldum, þar sem
„fagaðili“ hefur farið
offari í skjóli barna-
verndarlaga, þar sem
lagakrókur er misnot-
aður. Réttur barnsins
er þarna að engu hafð-
ur þar sem öll ákvæði
barnalaga eru fótum
troðin og „Samningur
Sameinuðu þjóðanna um réttindi
barnsins“ frá 1992, er brotinn í öll-
um liðum. Hér kann samborgarinn
að spyrja: Hvað með úrræði Um-
boðsmanns barna? Þá er því til að
svara að löggjafinn hefur séð svo um
að því ágæta embætti er óheimilt að
hafa afskipti af máli barns. Hvergi
er í lögum að finna úrræði sem er
fljótvirkt til varnar barni, þegar svo
ber undir að barn er brott numið af
lögníðingum barna. Í máli þessu er
lygin réttur valdsins en saklaust
barnið þolandi þar sem barnið er
réttlaust gert, hefur máttlitla tals-
menn gagnvart valdsins misbeitingu
og í reynd virðist sem barn sé nú
ekki talið vera „maður“. Þarna leyfa
lögin að barni sé misþyrmt og það
marggrætt, vegið að reisn móður og
ömmu auk þess sem eldri bróðir er
skotinn hjartasárum sem líkur eru á
að aldrei grói og enginn fær séð
hverjar afleiðingar
verða til lengri tíma
fyrir níu ára gamlan
frænda minn sem nú
berst hetjulega fyrir að
eiga sína foreldra,
ömmu, afa og vini.
Hér er ljót saga af
lögníðingum barna að
endurtaka sig. Höf-
undur var sjálfur barn,
haustið 1965, sem slapp
ásamt eldri bróður við
að verða skilinn frá
elskandi móður þegar
systir og yngri bróðir
voru af valdinu numin á brott. Og á
þeim tíma og allt fram á síðasta ár
var því trúað að orð Barnavernd-
arnefndar væru sönn um það, að
okkar góða móðir hefði misst for-
ræði yfir börnunum sínum tveim. En
í ljós hefur komið að lögníðingar
barna lugu, því enginn er til dóm-
urinn. Aðferðir lögníðinga sjást víð-
ar og skal nú vikið að „Vistheim-
ilanefnd“ (lög nr. 26/2007), sem sett
var til að leita sannleikans (þ.e. val-
ins sannleika) um ofbeldisverk á
heimilum barnaverndar á árum áð-
ur.
Áfangaskýrsla nr.1, unnin af vist-
heimilanefnd, er yfirklór hvað varð-
ar vistheimilið að Kumbaravogi í öll-
um atriðum og svíður sárt að sjá þar
sagt að „meiri líkur en minni séu til
að þar hafi átt sér stað kynferð-
isafbrot“ og er þá allt sagt. Þarna er
sannleikurinn að nokkur börn voru
af barnaníðingi beitt kynferðislegu
ofbeldi og hóf barnaníðingurinn tál
sitt til níðingsverka í því rými þar
sem fundir barnaverndarnefndar
Stokkseyrar voru haldnir, en for-
stöðumaðurinn var formaður barna-
verndarnefndarinnar. Með verkum
barnaníðingsins voru sum börnin í
raun aflífuð og áttu enga möguleika
til að fylgja farvegi eðlilegs lífs, enda
Kumbaravogslandið afgirt og öllum
áföllum var haldið innan girðingar í
skjóli „barnaverndar“!
Sagan endurtekur sig og valdið
þvær sig nú sem fyrr og ekki spyrja
lögníðingar barna að leikslokum.
Þeim leyfist að skemma orðstír
fjölda fólks sem vel vinnur að mál-
efnum barna og aðstandenda þeirra.
Orðið „barnavernd“ má ekki hljóta
neikvæða merkingu vegna vits-
munaskerðingar einstaka starfs-
manna barnaverndarnefnda.
Hér vil ég að lokum kalla eftir
stuðningi til handa níu ára gömlum
baráttujaxli, þrettán ára gömlum of-
urbróður, foreldrum þeirra, ömmu,
öfum og öllum vinum.
Hafið samband á netfang systur
minnar, Ernu: ernaagnars-
@internet.is
Lögníðingar barna
Eftir Ragnar
Kristján Agnarsson » Sagan endurtekur
sig og valdið þvær
sig nú sem fyrr...
Ragnar Kristján
Agnarsson
Höfundur er stýrimaður.
STEFNUMÓT við
íbúa Reykjanesbæjar
með íbúafundum bæj-
arstjóra hafa verið ár-
legir viðburðir sl. sjö ár í
fimm hverfum bæjarins.
Sjötta hverfið bættist
við í fyrra við brotthvarf
varnarliðsins. Formið
hefur þróast og auk
íbúafunda í hverfum,
fjölskylduþinga og
framkvæmdaþinga eru haldnir fund-
ir með nemendum í Fjölbrautaskól-
anum og í fimm grunnskólum .
Fyrir sex árum síðan gekk ég inn í
bekk yngstu nemenda í Holtaskóla í
Reykjanesbæ. Þeim þótti víst flest-
um nokkuð merkilegt að hitta „bæj-
arstjóra“, líklega af því að það er
sögupersóna úr Latabæ! Ég ræddi
við þau í nokkrum orðum um umferð-
aröryggismál. Þau kvöddu mig með
lófataki og virktum. Þegar ég var í
þann veginn að yfirgefa kennslustof-
una heyrðist í einum nemanda aft-
arlega í salnum: „En hver er þetta?“
Hann hafði líklega séð mun á mér og
Latabæjarstjóranum. Þá sneri sér
annar ungur nemandi að þeim sem
spurði og sagði í hneykslunartón –
„Veistu það ekki maður?…Þetta er
presturinn okkar!“
Í sama skóla nú fyrir nokkrum vik-
um átti ég aftur stærri fund með öll-
um yngri nemendum. Ég ræddi m.a.
við þau um hlutverk Reykjanesbæjar
og hafði á orði að nú væri mikilvægt
að við útveguðum öðru fólki vinnu því
margir fengju ekki vinnu í krepp-
unni. Síðan hófst ábendinga- og fyr-
irspurnatími. Hver nemandinn af
öðrum stóð upp, talaði í hljóðnemann
og gerði grein fyrir hugmyndum sín-
um. Þau voru virkir þátttakendur á
íbúafundi. Eftir að einn nemandi
hafði lagt fram ósk um hoppukastala
upphófst talning næstu nemenda á
sínum óskalistum: „Ég vil líka hoppu-
kastala, ég vil stærri rennibraut í
sundlaugina, það vantar ljós á gang-
brautina, ég vil að Ljósanótt sé allt-
af…“
Þá kom að ungum 6
ára nema, sem hafði
beðið um orðið. Hann
tók hljóðnemann,
þagði hugsi um stund
og sagði svo með stolti
og alvöru „Pabbi
minn… vinnur við… að
búa til vinnu fyrir
aðra.“
Í öllum grunnskól-
unum komu fram
vandaðar, alvarlegar,
skemmtilegar og æv-
intýralegar ábendingar nemenda um
stórt og smátt. Allt verkefni sem
munu fá nánari skoðun.
En ungi drengurinn sem benti á að
pabbi hans ynni við að útvega öðru
fólki vinnu – minnti okkur á að jafn-
vel innan um heilbrigða drauma um
hoppukastala og rennibrautir nefna 6
ára börn mikilvægi þess að það þarf
að vera vinna fyrir pabba og mömmu.
Þau eru stolt af því að verið sé að
skapa atvinnu.
Það er einmitt það sem við erum að
berjast fyrir í Reykjanesbæ. Á Suð-
urnesjum eru 1600 manns atvinnu-
lausir. Við brotthvarf Varnarliðsins
hurfu 900 störf. Undanfarin ár höfum
við lagt mikla vinnu í undirbúning
verkefna sem geta skapað ný og vel
launuð störf. Mörg þeirra geta hafist
um næstu áramót: Álver, gagnaver,
heilsuver, flugver, tónlistarver,
menntaver og sængurver (í formi
ferðaþjónustu).
Við biðjum ríkisstjórnina aðeins
um eitt: Standið með okkur við að út-
vega fólki atvinnu!
Ég vil hoppukastala!
Eftir Árna
Sigfússon
Árni Sigfússon
» Innan um heilbrigða
drauma um hoppu-
kastala og rennibrautir
nefna 6 ára börn mik-
ilvægi þess að verið sé
að skapa vinnu fyrir
pabba og mömmu.
Höfundur er bæjarstjóri
í Reykjanesbæ.