Morgunblaðið - 12.11.2009, Blaðsíða 25

Minningar 25
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 12. NÓVEMBER 2009
alltaf muna er að þegar ég kom í
heimsókn langaði mig alltaf að leika
með rúllurnar þínar sem þú geymdir í
kassa inni á baði og bjó ég til hús úr
þeim út um allt baðgólf og lék mér þar
stundunum saman.
Þar sem ég er eina stelpan, nafna
þín og yngst af níu barnabörnum þín-
um, kom ég oft og fékk að gista hjá
þér og þótti mér það nú ekki leiðin-
legt. Við höfðum allan heimsins tíma
til að vera saman og þú kenndir mér
ýmsa hluti, t.d. að leggja kapal, spila
ólsen-ólsen og að hekla. Þú varst
rosalega myndarleg í höndunum,
prjónaðir og heklaðir á mig peysur og
kjóla og föt á dúkkurnar mínar.
Þér fannst gaman í sumarbústaða-
ferðum, sem við fjölskyldan fórum í,
þá annaðhvort til Unnu eða Eddu
frænku. Við fórum í gönguferðir, eld-
uðum góðan mat og fannst þér gott að
komast í bústaðinn, hitta fjölskyld-
una, syngja og spila.
Þú varst alltaf svo ánægð að heyra
hvað barnabörnunum gengi vel í skól-
anum og því sem við tókum okkur fyr-
ir hendur. Þér fannst gott að ég væri í
ballett og fimleikum þar sem þú varst
í leikfimi í mörg ár bæði í Vestmanna-
eyjum og í Garðabænum. Þú sagðir
mér oft hvað það væri mikilvægt að
vera sjálfstæð og gera alltaf sitt besta
þar sem þú þurftir ung að standa á
eigin fótum og taka þínar eigin
ákvarðanir. Fyrir tveimur árum
greindist þú með Alzheimer sem er
erfiður sjúkdómur sem hafði mikil
áhrif á minnið þitt. Þér þótti það mjög
erfitt og óþægilegt að geta ekki gert
sömu hluti og þú varst vön að gera áð-
ur. Sjúkdómurinn gerði það að verk-
um að þú þurftir að fara á elliheimili
og varð ég mjög ánægð þegar ég vissi
að þú fengir herbergi á Eir. Það var
stutt fyrir mig að fara og heimsótti ég
þig oft á leiðinni heim úr skólanum.
Við spjölluðum saman um lífið og til-
veruna. Efst á óskalistanum hjá þér
voru bananar, suðusúkkulaði og
brjóstsykur. Ég kom ýmist ein, með
mömmu eða pabba og stundum tók ég
vinkonur mínar með mér. Þér þótti
fátt skemmtilegra en að fara í heim-
sóknir og fá gesti í heimsókn. Þú
sagðir mér margoft skemmtilegar
sögur úr London í Vestmannaeyjum
þar sem þú bjóst þegar þú varst ung
og gleðiglampi kom í augun þegar þú
minntist á Eyjar og lífið þar. Þrátt
fyrir að sjúkdómurinn hefði mikil
áhrif á minni þitt virtust allar gömlu
sögurnar og gömlu eyjalögin lifa og
kunnir þú hvert lag orðrétt!
Þú varst mjög söngelsk og áttir það
til að syngja fyrir alla á Eir og þótti
starfsfólkinu alltaf jafn gaman að
hlusta á þig. Þú hafðir ennþá góðan
húmor og sagðir oft brandara.
Ég er mjög þakklát fyrir að hafa
fengið að kynnast þér, amma mín, og
þér mun ég aldrei gleyma.
Ég þakka þér innilega fyrir allar
yndislegu og ógleymanlegu samveru-
stundirnar okkar.
Hvíldu í friði, elsku amma mín, ég
enda þetta á bæninni sem þú kenndir
mér.
Vertu, Guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
(Hallgrímur Pétursson.)
Þín
Anna Sesselja Marteinsdóttir.
Mig langar að minnast elskulegrar
móðursystur minnar Sesselju Einars-
dóttur nokkrum orðum. Sella, eins og
hún var alltaf kölluð, var ein af þrem-
ur systrum frá London í Vestmanna-
eyjum. Elst var móðir mín, Þuríður,
Anna var í miðið og Sella var yngst.
Móðir mín og Anna eru báðar látnar
fyrir meira en 20 árum.
Í minningunni, alveg frá því ég var
krakki, var alltaf talað um Sellu sem
mikinn fjörkálf og var hún hvers
manns hugljúfi og það eltist ekkert af
henni, enda var hún í miklu uppáhaldi
hjá systrum sínum. Hún fór ung að
heiman, lærði hárgreiðslu í Reykja-
vík, giftist Gunnari sínum, en missti
hann eftir margra áratuga hjóna-
band. Þau eignuðust þrjú börn, Eddu
Sigrúnu, Guðrúnu og Martein og síð-
an komu barnabörnin.
Alltaf var gaman og gott að heim-
sækja hana, hvort sem var í Miðtúnið
eða eftir að hún flutti í Garðabæinn,
þá orðin ekkja. Hún tók á móti manni
með faðminn opinn, gestrisnin var
henni í blóð borin. Fyrir utan okkar
hlýju samskipti miðlaði hún mér jafn-
an minningum um móðurfjölskyld-
una, sem hefur verið mér mikils virði.
Það er margs að sakna þegar Sella
er horfin af sjónarsviðinu.
Heimili hennar var einstaklega
glæsilegt. Sella var fagurkeri, allt í
kringum hana bar vott um mikla
smekkvísi, hvert sem litið var.
Sella var lífsglöð manneskja og eftir
að hún varð ein og flutt í Garðabæinn
tók hún mikinn þátt í félagsstarfi aldr-
aðra svo sem tungumálanámi, fimleik-
um og hannyrðum og þar liggur ým-
islegt fallegt eftir hana. Nokkrum
sinnum fór hún til útlanda með fim-
leikahópnum í sýningarferðir og
sómdi sér þar heldur betur vel.
Síðastliðið ár hefur verið fjölskyld-
unni erfitt að horfa upp á þessa glæsi-
legu konu verða smám saman að fórn-
arlambi minnisleysis.
Ég votta fjölskyldunni samúð mína
og kveð frænku mína með miklum
söknuði.
Sigríður Guðjónsdóttir.
Í dag kveð ég Sellu móðursystur
mína. Þegar ég hugsa til æskuáranna,
þá er Sella frænka mér ofarlega í
huga. Ég minnist þess að hún passaði
mig, þegar ég var lítil stúlka, er
mamma dvaldi í langan tíma á spítala.
Það var alltaf gott að koma í Miðtúnið,
á fallega, hlýlega heimili þeirra hjóna,
Sellu og Gunnars. Þegar foreldrar
mínir byggðu sér hús og við fjölskyld-
an vorum í húsnæðisvandræðum þá
var ekki lengi verið að útbúa okkur
dvalarstað í kjallaranum hjá Sellu og
fjölskyldu. Þar leið okkur vel.
Sella var fjölhæf kona og mikill fag-
urkeri. Hún var lærð hárgreiðslukona
og starfaði um tíma við þá iðju. Einnig
vann hún til fjölda ára við verslunar-
störf í snyrtivöruverslun og var þar
fjölhæfur starfskraftur og ráðgjafi.
Sella var glæsileg, glaðleg, hlý kona,
sem laðaði alla að sér. Ég votta fjöl-
skyldu Sellu frænku innilega samúð
mína. Blessuð sé minning hennar.
Við sjáum að dýrð á djúpið slær,
þó degi sé tekið að halla.
Það er eins og festingin færist nær,
og faðmi jörðina alla.
Svo djúp er þögnin við þína sæng,
að þar heyrast englar tala,
og einn þeirra blakar bleikum væng,
svo brjóst þitt fái svala.
Nú strýkur hann barm þinn blítt og
hljótt,
svo blaktir síðasti loginn.
En svo kemur dagur og sumarnótt,
og svanur á bláan voginn.
(Davíð Stefánsson.)
Sigríður Kristinsdóttir.
Sesselja Einarsdóttir var móður-
systir konu minnar, fædd og uppalin í
Vestmannaeyjum, yngsta dóttir
hjónanna Sigríðar Einarsdóttur og
Einars Símonarsonar, sem kennd
voru við húsið London.
Vestmannaeyjar voru alla tíð systr-
unum Þuríði, Önnu og Sesselju upp-
spretta endalausra frásagna og sam-
ræðna, enda fylgdust þær vel með
mönnum og málefnum í Eyjum og
héldu órofa tryggð við sína gömlu
heimabyggð. Svo lifandi voru lýsingar
þeirra og frásagnir, að ég, alls ókunn-
ur mönnum og mannlífi í Eyjum, var
farinn að þekkja vel til fólks, sem ég
hafði aldrei séð og atburða, sem ég
hafði aldrei áður heyrt af.
Sú fegurð, sem allstaðar blasir við í
Vestmannaeyjum, þar sem útsýnið,
hvert sem litið er, er fegurra en víðast
annars staðar, hlýtur að setja ævar-
andi mark á þá, sem fá að vaxa upp í
svo stórbrotinni náttúru og mannlífi,
sem óvíða er tengdara náttúru lands-
ins.
Þegar ég nú kalla fram myndir frá
samverustundum stórfjölskyldunnar,
standa mér skýrt fyrir hugskotssjón-
um hugljúfar og stundum gáskafullar
minningar af kynnum mínum af Sellu
og Gunnari Marteinssyni og þeirra
fjölskyldu.
Ég man vel þegar tengdaforeldra
mína vantaði húsnæði meðan nýbygg-
ing þeirra var á lokastigi. Þá kynntist
ég af eigin raun þeirri samkennd og
hjálpsemi, sem eru svo ríkulegir
þættir í huga og eðli Vestmannaey-
inga, því hjónin í Miðtúni 56 tóku ekki
annað í mál en að fjölskyldan, eins og
hún legði sig, flytti inn á heimili
þeirra, og ég fylgdi með.
Í þessu sambýli kynntist ég Sellu
og hennar fjölskyldu náið.
Heimili Sellu og Gunnars var róm-
að fyrir fegurð, bæði hvað snerti hús-
búnað og litasmekk. Snyrtimennska
var allstaðar í fyrirrúmi, enda var hún
aðall þeirra beggja.
Í bakgarðinum voru kynstur af
gróskumiklum rósum, glitfíflum, lit-
skrúðugum skógarsóleyjum auk
óteljandi fjölærra jurta og sumar-
blóma í beðum, innrömmuðum af
djúpt skornum og þráðbeinum könt-
um, þar sem frjó gróðurmoldin hafði
verið mulin og jöfnuð með höndunum
og hvergi sást arfakló né spíra af
grasi.
Hvar sem Sella fór, vakti hún verð-
skuldaða athygli sakir glæsileika og
einstaklega hlýlegs viðmóts. Það var
ætíð tilhlökkunarefni að eiga í vænd-
um fjölskyldufund með Sellu. Hún
laðaði að sér fólk af öllum aldri og var
ávallt hrókur alls fagnaðar í þeim
hópi, sem safnaðist um hana. Hún var
glaðlynd og grínfull á eigin kostnað og
átti auðvelt með að halda uppi lífleg-
um samræðum.
Sellu er sárt saknað. Ég þakka
henni samfylgdina og fyrir þá traustu
vináttu, sem hún sýndi fjölskyldu
okkar alla tíð. Megi himnafaðirinn
varðveita með okkur öllum minn-
inguna um Sesselju Einarsdóttur.
Guðlaugur Helgason.
Góða Sella. Ennþá hverfur ein úr
saumaklúbbnum okkar og nú erum
við aðeins fjórar eftir. Mikið saknar
maður þessara yndislegu kvenna því
við höfum verið saman allt frá því vor-
um litlar stelpur, eignuðumst svo eig-
in börn og auðvitað var mikið talað
um barnauppeldi á þeim tíma í okkar
hópi. Sella kom alltaf kát og fyllti okk-
ur gleði með sínum léttleika og ekki
skemmdi það fyrir þegar vel lá á
henni að hún söng Vestmannaeyja-
lögin sem við allar dáðum og hún
hafði svo ljúfa rödd.
Heimili hennar og manns hennar,
Gunnars Marteinssonar, var hlýlegt
og fallegt og ekki óprýddi fallegi
garðurinn þeirra þar sem þau bjuggu
í Miðtúni. Gunnar dó allt of snemma
og eins urðum við hinar fyrir ástvina-
missi. Eftir að Sella missti mann sinn
flutti hún í íbúð í Löngumýri í Garða-
bæ. Hún var hlýleg eins og hennar
var von og vísa. Við áttum þar ynd-
islegar stundir saman. Börnin hennar
sýndu henni mikla umhyggju þegar
heilsa hennar fór að bila.
Oft var það áður fyrr að sauma-
klúbbar voru kannski ekki hátt skrif-
aðir en ég held að við höfum átt góðar
og yndislegar stundir. Við minnumst
Sellu sem elskulegrar konu sem alltaf
var smekkleg með sjálfa sig og heimili
sitt. Hún var hárgreiðslukona að
mennt og það eru víst nokkrar konur
sem minnast hennar að góðu einu.
Elsku Sella, við þökkum þér fyrir
þitt góða og elskulega viðmót. Við
vorum stoltar af þér. Það verður ekki
langt að bíða að við hittumst á ný því
allar erum við orðnar háaldraðar. En
það er eins og gömul kona sagði:
Mennirnir ákveða en Guð ræður.
Farðu í friði, góða vinkona.
Gunnþóra.
Látin er kær vinkona okkar Sess-
elja Einarsdóttir.
Sesselja var ávallt gleðigjafi þeirra
sem henni kynntust. Hún tók virkan
þátt í félagsstarfi aldraðra í Garðabæ.
Hún var í handavinnuhóp og í leikfimi
og fór meðal annars á Evrópumót 50
ára og eldri, „Gullnu árin“, sem haldið
var á Kanaríeyjum árið 2005. Það
voru æfingar, sýningar og ferðalög.
Sýningahópurinn heitir „Neisti“.
Sesselja var mjög ánægð með ferðina
og talaði mikið um að fara aftur árið
2008 en vegna veikinda sinna komst
hún ekki. Við söknum Sesselju sem
alltaf var syngjandi glöð og kát. Við
sendum fjölskyldu hennar innilegar
samúðarkveðjur.
F.h. leikfimishópsins Neista og fé-
laga úr Félagi eldri borgara í Garða-
bæ,
Guðbjörg Jónsdóttir.
Við fregnir af láti
Jónínu Jónsdóttur
verða ljóslifandi
minningar okkar
systranna frá bernsku- og æskuár-
unum. Í 20 ár bjuggu fjölskyldur
okkar í sama húsi á Ránargötu 14 í
Reykjavík. Þrjár fjölskyldur í
þriggja hæða húsi bjuggu í sambúð,
sem aldrei bar skugga á. Samheldn-
in var slík. Börnin átta í húsinu
hlupu milli hæða og voru alls staðar
eins og heima hjá sér. Meira en 65
ár eru liðin. Þetta er „veröld sem
var“. Í dag væri erfitt fyrir fimm
manna fölskyldu ásamt ömmunni að
búa í tveggja herbergja íbúð, eins
og Guðmundur og Jónína gerðu. Í
þá daga kom auk þess skyldfólk og
vinir úr sveitunum og allir fengu að
gista. Næstum er óskiljanlegt
hvernig hægt var að hýsa heilu
gestkomandi fjölskyldurnar í
tveggja herbergja íbúð. En þannig
kynntumst við fjölskyldurnar í hús-
inu skyldfólki og vinum hinna víðs
vegar að af landinu. Og þegar Grét-
ar, sonur Guðmundar og Jónínu, og
við systurnar fermdumst var þess
vegna eðlilegt að halda sameigin-
lega fermingarveislu. Efnin voru
ekkert mikil, en veislan var flott,
fannst okkur, haldin í Aðalstræti 12
með mat, dansi og harmonikuleik.
Allir í veislunni þekktu alla, þótt
fjölskyldurnar væru algjörlega
óskyldar.
Það var ekki ónýtt að eiga afa og
ömmur á hverri hæð. Amma Sal-
óme og Jónína bökuðu ástarpunga,
kleinur og parta fyrir allt húsið og
Salóme prjónaði nærföt á alla. Í
kjallaranum voru amma Matthildur
og afi Jón Halldórsson frá Hólma-
vík. Hann hjálpaði við heimadæmin
og hún við að sauma leikfimisbún-
inginn. Á afa, sr. Jón, treysti maður
í tungumálunum. Allar voru mæð-
Jónína Steinunn
Jónsdóttir
✝ Jónína SteinunnJónsdóttir
(Junna) fæddist á
Söndum í Miðfirði 19.
ágúst 1910. Hún lést á
Hjúkrunarheimilinu
Skjóli í Reykjavík 21.
október síðastliðinn
og fór útför hennar
fram frá Dómkirkj-
unni 30. október.
urnar húsmæðra-
skólagengnar og
heimavinnandi eins og
þá tíðkaðist. Vissu-
lega þurfti að hafa
fyrir lífínu og lifa
sparlega, fötum var
vent og þau voru
margnýtt. Fyrir jól
var útbúinn snjóbing-
ur úti í garði til að
frysta jólaísinn. Eng-
inn var ísskápurinn,
en fiskurinn og mjólk-
in geymd á tröppun-
um eða hengd á krók
út um eldhúsgluggann. Húsmæð-
urnar komu við hver hjá annarri á
morgnana á leiðinni með mjólkur-
brúsann úr mjólkurbúðinni og fisk-
inn úr fiskbúðinni. Þá var gleði og
sorgum deilt og allir tilbúnir að að-
stoða og hjálpa skilyrðislaust. Fólk
hafði nógan tíma. Enginn metingur,
allir höfðu það álíka. Ekkert sjón-
varp, en mikið lesið, spilað og sagð-
ar sögur. Fáir áttu bíla á þessum
árum, en Guðmundur Albertsson,
eiginmaður Jónínu, átti grænan
sendiferðabíl sem við krakkarnir
nutum góðs af. Öllum var troðið í
skottið með skíði og sleða og keyrð
upp í Ártúnsbrekku, sem var langt,
langt fyrir utan bæinn, skilin þar
eftir og síðan sótt eftir vinnu Guð-
mundar í pósthúsinu á kvöldin.
Björn Jónsson á neðstu hæðinni fór
líka í strætó með allan skarann í
sundlaugarnar gömlu. Að fá að
dvelja í sumarbústaðnum hjá Jón-
ínu og Guðmundi í Presthúsum á
Kjalarnesi og busla þar í sjónum
var algjör sæla.
Jónína heitin kveður nú síðust af
elstu kynslóðinni sem tengist þess-
um bernsku- og æskuminningum
okkar. Hún var stórmyndarleg
kona til orðs og æðis, vel gefin, afar
ritfær og mun líka hafa fengist við
að yrkja. Aldrei hallaði hún orði á
nokkurn mann. Alltaf jákvæð,
minnug og einstaklega trygg og
frændrækin. Slíkir kostir skila sér
til afkomendanna. Við systurnar er-
um þakklátar fyrir samfylgdina og
ljúfar minningar. Grétari, Lóu,
Ödda og fjölskyldum sendum við
hugheilar samúðarkveðjur.
Þuríður og Helga
Guðjónsdætur.
✝
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát eiginmanns míns,
föður, tengdaföður, afa og langafa,
BJARNA BREIÐFJÖRÐ SVEINBJÖRNSSONAR,
Skólastíg 16,
Stykkishólmi.
Guð blessi ykkur öll.
Anna Kristjánsdóttir,
Jóhanna Bjarnadóttir, Ellert Kristinsson,
Birna Bjarnadóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
ÞÓRMUNDUR ÞÓRMUNDSSON,
Fossvegi 10,
Selfossi,
lést á Sjúkrahúsi Suðurlands miðvikudaginn
4. nóvember.
Jarðarförin fer fram frá Selfosskirkju laugardaginn
14. nóvember kl. 13.30.
Unnur Jónsdóttir,
Vilborg Þórmundsdóttir, Benedikt Benediktsson,
Margrét Þórmundsdóttir, Sveinn Guðmundsson,
Þórunn Þórmundsdóttir, Gísli Steindórsson,
Jóhann Þórmundsson, Sigríður Möller,
barnabörn og barnabarnabörn.