Organistablaðið - 01.01.1986, Qupperneq 1

ORGANISTABLADIÐ
Organistablaðið og sálmasöngur
„Ég þoli ekki þennan einradda söng.“ „Þaö er enginn friöur fyrir
hávaðanum i næsta manni“. „Fjögurra radda sálmasöngur er svo miklu
fallegri"! Álíka staöhæfingar eru ekki óþekktar meöal kirkjufólks, þar sem
brugðið hefur verið frá þeirri séríslensku aldamótahefö, aö syngja alla
sálma í fjórum röddum af söngpalli og í staðinn aö syngja þá einraddaða
til að örva þátttöku safnaðanna.
Á forsíðu Organistablaðsins, 17. árg. 2. tbl., birtist grein, sem áður hafði
sést í lesendadálki víðlesins dagblaðs. Þar hljómar kraftmikill söngur hins
vonsvikna kirkjugests, sem harmar öfugþróun, einradda sálmasöng og
messuform handbókarinnar frá 1981. Þessi grein vakti mig til umhugsunar
um stöðu Organistablaðsins, að þurfa að nota slíkt efni sem aðfararorð í
fagtímariti, sem einkennast ætti af málefnalegri umræðu um þá hluti, er á
einn eða annan hátt snerta starf organistans. Staðhæfingar um hvort réttar
sé að syngja sálma einradda eða 4ra radda eru marklausar, nema til
grundvallar liggi rök, en ekki tilfinningasemi byggð á staðbundnum hefðum
sprottnum úr jarðvegi takmarkaðs tímabils í íslenskri kirkjusöngsögu. Öll
umfjöllun, sem upplýsir og leitast við að grafast fyrir rætur viðfangsefnis, í
þessu tilfelli eðli sálms og messugjörðar, er góð og samboðin fagtímariti á
borð við Organistablaðið. Þess vegna hefur orðið samkomulag í ritstjórn
Organistablaðsins að beina athyglinni í næstu tölublöðum meira að þessum
þáttum, sálminum og notkun hans í helgihaldinu og hinu „nýja" messuformi
frá 1981. Sú von vaknar að blaðið megi þannig leggja sitt af mörkum að
opna hugi lesenda sinna, organista og kirkjufólks, til frjórrar umræðu um
lifandi helgihald og virka þátttöku safnaðanna í því. Þannig þjónar málgagn
organista best þeim málstað, sem ætti að vera fullkomin samstaða um
þeirra á meðal og greiðir götu nýjum og lifandi söng í kirkjunni.
f.h. ritnefndar H.Á.