Organistablaðið - 01.01.1986, Blaðsíða 3

En þú gafst ekki alveg upp?
- Nei, en ég fór heim og tók að smíða fjós og pantaði bækur á ensku og
þýsku og las mér til í þessum fræðum enda er til mikið af bókum um
orgelsmíðalistina. Næst gerist eitthvað í þessum málum árið 1981 þegar
Antonio Corveiras, sem hér var heimagangur og hafði mikil sambönd í
Frakklandi fór að aðstoða mig við að útvega mér pláss. Um það leyti kom
hingað til lands hinn þekkti franski organisti Andre Isoir og Corveiras fékk
hann í lið með okkur. Það reyndist ekkert mál og eftir eitt eða tvö símtöl
hafði hann fundið stað fyrir mig og ég átti bara að koma.
Og var franskan ekkert erfið?
- Ég fór náttúrlega alveg út í óvissuna, kunni enga frönsku og vissi varla
neitt um hvert ég var að fara. En Isoir tók á móti mér og ég komst á leiðarenda,
sem var gamalt þorp suður af París, Angers. Á verkstæðinu sem var í eigu
ungs manns og hafði þrjá menn í vinnu var ég síðan næstu 7 mánuði og
fékk að gera mjög margt. Þeir létu mig nánast í hvað sem var, sáu fljótt að
ég kunni eitt og annað í trésmíði og mér fannst mikill kostur að geta fengið
að kynnast svo mörgum þáttum þarna.
Að hvaða verkefni unnuð þið meðan þú dvaldir þarna?
- Það var 18 radda orgel í frönskum stíl og ég er nú nokkuð viss um að
það myndi ekki þýða að bjóða það hér á landi. Það var tæknilega frábrugðið
því sem menn eru vanir hér og raddir aðrar. Ég komst fljótt að því að frönsk
orgelmenning er allt önnur en sú sem ég hafði kynnst í Þýskalandi og þarna
á milli eru skörp skil. Og einhvern veginn hef ég það á tilfinningunni að
Frakkar séu betur heima í germanskri orgeltónlist en til dæmis margir
Þjóðverjar í þeirri frönsku.
ORGANISTABLAÐIÐ 3