SunnudagsMogginn - 07.02.2010, Qupperneq 51

7. febrúar 2010 51
eftir fimm ára hjónaband. Önnur eiginkona hans var
Erna Sigríður Haraldsdóttir flugfreyja og héldu þau
heimili í Stokkhólmi, en þar segist Jón Páll hafa búið í
um tíu ára skeið, eftir að hafa verið fjögur ár í Dan-
mörku. Hann vann m.a. við að leika inn á poppplötur.
„Einu sinni var ég búinn að velja mér nýjan gítar,
Gibson L5, þann sem ég nota ennþá. Erna var að fljúga
frá Íslandi og kom með gítarinn frá New York. Svo fór
hún aftur að vinna og kom ekki aftur. Hún fórst í flug-
slysinu á Srí Lanka árið 1978. Það var hörmulegt slys …
Þá var ég orðinn ekkill, fertugur að aldri, einn að
þvælast, og datt loks í hug að leita uppruna djassins í
Bandaríkjunum. Ég seldi öll hljóðfærin mín, nema Gib-
soninn, fór að athuga með veðurspána í Bandaríkj-
unum og leist vel á Los Angeles í þeim efnum.
Það er ekki hlaupið að því að flytja til Bandaríkjanna,
það þarf dvalarleyfi og slíkt, þannig að ég byrjaði á að
fara í G.I.T. tónlistarskólann í eitt ár, meðal annars til
að kynnast fólki. Sem ég gerði. Eftir námið ætlaði ég
aftur til Svíþjóðar eða hingað heim – en ástin greip inn í
og ég giftist þarna úti skömmu síðar.
Í Kaliforníu bjó ég í vel á annan áratug en við Roberta
fluttum heim árið 2000. Það var talsvert kúltúrsjokk
fyrir hana að flytja til Akraness enda uppalin í Los Ang-
eles. L.A. og Akranes eru ólíkir heimar.
En hún var rithöfundur þannig að það háði henni
kannski ekki eins mikið og það hefði getað gert.
Roberta dó árið 2005. Fékk krabba og dó …
Nú hef ég fundið ástina að nýju.“
Farinn að ryðga í morsinu
Jón Páll segir að í Kaliforníu sé mikið af frábærum tón-
listarmönnum. „Það var líka fullt af djassgrúppum – en
djass er ekki arðbær atvinna. Þú verður að hafa ástríðu
fyrir tónlistinn en það eru fáir sem gera það gott í
djassi.“
Hann lék víða vestra, allrahanda tónlist. „Ég spilaði í
djassklúbbum en það er svo illa borgað, er rétt fyrir
bensíni. En ég var að spila í allskonar böndum, stund-
um í afleysingum, stundum í einhverjum sýningum.
Þarna eru alltaf einhver flott „show“ og þótt tónlistin
sé „commercial“ þá fær maður gæsahúð við að spila í
flottu sándi. Manni líður alltaf vel inni í flottu bandi og
hefur engar áhyggjur.“
Jón Páll hefur á ferli sínum spilað með fjölda ólíkra
hljóðfæraleikara. Hann segir að í dag séu margir flinkir
spilarar hér á landi og menntunin hafi breyst.
„Gömlu góðu dagarnir voru kannski ekki alltaf svo
voðalega góðir. Þegar ég var að byrja að spila var bara
spilað og lítið verið að diskútera. Það var engin djass-
kennsla eða leiðbeiningar. Hér eru alveg ótrúlega
margir góðir gítarleikarar núna.“
Þrátt fyrir að gítarleikurinn hafi verið ævistarf Jóns
Páls fór hann í Loftskeytaskólann þegar hann var 18 ára
og lauk því námi.
„Pabbi var búinn að sjá að það væri borin von að ég
yrði prófessor en hann sagði að ég yrði að hafa eitthvað
að gera.“
En skyldi hann hafa starfað sem loftskeytamaður?
„Nei, það er ekki komið að því ennþá,“ segir Jón Páll
og glottir. „Ég er farinn að ryðga í morsinu.“ Morgunblaðið/Golli
„Ég var lengi búinn að spá í að
flytja heim, í undirmeðvitundinni
gældi ég allan tímann við það en
lét loks verða af því,“ segir Jón
Páll Bjarnason gítarleikari.