SunnudagsMogginn - 13.06.2010, Síða 28

28 13. júní 2010
H
ann stóð þarna hreyfingarlaus, álútur og dapur
við eina bakaríið í litlu þorpi í Síberíu. Eigandi
hestsins hafði skroppið inn í bakaríið að kaupa
brauð, það var bara til ein tegund af brauði og
hafði verið í mörg ár. Þegar eigandinn kom út úr bakaríinu
horfði hann á mig og var ekkert sérstaklega hrifinn af því
að ég væri að taka myndir af honum, eigandinn var aðeins
við skál. Hann losaði hestinn, dröslaðist á bak og barði
hann áfram. Það var ekki góð meðferð á hestinum, vel sást
hvað honum leið illa.
Kannski smitast framkoma fólks við annað fólk yfir í
dýr, það er svo margt til sem maður veit ekki. Það töluðu
ekki margir ensku í þorpinu en það var samt skiljanlegt
þegar fólk lýsti raunum sínum frá hendi kvalaranna sem
höfðu stjórnað í Síberíu á árum áður, áþján og kvöl í mörg
ár. En tímarnir hafa breyst, kúgun minnkað og fólk er
frjálsara. Þetta situr samt illa í sumum af eldri kynslóðinni
því góðu árin hjá þeim eru farin og koma ekki aftur. Það er
biturleiki í rödd gamals manns, samt skildi ég ekki orð af
því sem hann sagði.
Íslenski hesturinn er einhvern veginn glaðværari, alla-
vega á myndinni, hlær og skemmtir sér. Við eigum líka
fullt af bakaríum með mörgum tegundum af brauði og höf-
um flest haft það þokkalegt miðað við flestar aðrar þjóðir.
Við verðum að vona að þannig verði það áfram, svo ís-
lenski hesturinn verði ekki eins og Síberíuhesturinn, álút-
ur og dapur. Að ég tali nú ekki um fólkið í landinu, því
verður að líða vel. Það getur enginn leyft sér að draga
lappirnar í mörg ár við það að snúa við þeirri þróun sem
átt hefur sér stað eftir hamfarirnar sem Íslensk heimili
lentu í. Það getur verið of seint fyrir fjölskyldurnar í land-
inu – lífið er núna. Lítil börn verða allt í einu stór og það
gleymist stundum í áhyggjum dagsins að deila tíma með
þeim meðan þau eru lítil. Áhyggjurnar sem fylgja því að
reyna að ná endum saman geta smitast áfram til barnanna
og komið fram síðar.
Sumir hugsa á þennan veg: Hvers vegna að hafa eitthvað
skemmtilegt í lífinu þegar hægt er að hafa það leiðinlegt!
Þannig kom maðurinn fram við hestinn sinn í Síberíu,
hann var ekki gamall en biturleikinn skein úr augum hans
– biturleiki fortíðar.
Annars hef ég ekki hundsvit á hestum. Menn eru alltaf
að spyrja mig hvort ég sé hestamaður, ég taki svo mikið af
hestamyndum. Mér þykja hestar bara fallegir og oftar en
ekki eru þeir líf í landslaginu á ferð um landið. Ég veit
heldur ekki mikið um hestamenn, nema að flestir þeirra
eru litblindir, brúnn hestur er jarpur, hvítur hestur grár,
svartur hestur brúnn o.s.frv. Þetta finnst mér skemmtilegt,
það getur enginn gert að því þótt hann sé litblindur. En
það er hægt að stjórna því hvernig komið er fram við aðra
og hvernig þeim líður.
Margar leiðir eru til að fá hest til að hlæja á mynd, ein er
að gefa honum smásítrónuvatn á flipann, þá fettir hann sig
og brettir í smástund. Á meðan tekur maður myndir og
það lítur út eins og hlátur. Ég reyndi að láta hestinn í Síb-
eríu hlæja, það gekk ekki. Ég held að hann hafi misskilið
mig eitthvað. Hann sýndi allt önnur viðbrögð. Ég kitlaði
greinilega ranga taug.
Kitlaði
ranga
taug
Sagan bak
við myndina
Ragnar Axelsson
rax@mbl.is