SunnudagsMogginn - 05.09.2010, Blaðsíða 43

5. september 2010 43
Þ
að er ekkert launungarmál, ég iða í skinninu af til-
hlökkun.
Framundan eru fjárréttir, hestaréttir, þúsund
radda jarmkór, hrossastóð sem flæðir niður fjöll,
söngur tárhreinna tenóra og byljandi bassa, harðsperrur um
allan skrokk eftir fjárdrátt og ótal marblettir á lærum eftir
gimbrahorn.
Djöfull sem það er hressandi að verða drulluskítug og
graðga í sig kjötsúpu eða heimareyktan sauð.
Það er eitthvað við þessa hátíð
haustsins sem losar duglega um
gleðiefni í heilanum.
Fólk vaknar til náttúru sinnar,
krækir saman höndum í söng-
hringnum og hendur eiga það til
að renna aðeins niður á lend þar
sem mýktin tekur við.
Þegar sungið er saman í réttum
eða inni á eldhúsgólfi hjá góðum
grönnum gerist eitthvað sem
engin orð fá lýst.
En hvað sem það er þá bærir
það strenginn í brjóstinu.
Og hömluleysið losnar líka úr
læðingi við öll þessi átök. Klof-
vega draga hetjurnar hverja
kindina á fætur annarri í sinn
rétta dilk.
Þeir allra hraustustu taka tvær í einu.
Rok í hárinu, blossi í kinnum, tóbak í nefinu og ullarlykt af
höndunum.
Hvílík dásemdardýrð.
Og þær eru svo ótal margar aðrar dásemdirnar sem haustið
býður upp á.
Berin, þetta gómgælandi hnossgæti, þau bíða þess óþreyju-
full að lenda í munni og maga.
Full ástæða er til að minna fólk á þá blússandi rómantík
sem fá má út úr því að bjóða þeim sem hjartað þráir í berja-
mó.
Allsberjalyng kemur fyrir í gömlum góðum söng.
Það er ekkert því til fyrirstöðu að fækka fötum í berjalaut-
um og kyssast berjabláum kossum.
Ber eru tákn frjóseminnar, þrungin af lífi og þokkafull fyr-
irbæri.
Það er ekki að ástæðulausu sem Rómverjar úðuðu í sig
heilu berjaklösunum í sínum alræmdu svallveislum.
Þessi ávali ávöxtur sem minnir á brjóst og rasskinnar, hann
vill láta gæla við sig.
Held það gæti meira að segja verið gaman að fara saman í
baðkar fullt af berjum … ef fólk hefur nennu til að tína svo
mikið af berjum.
Hjartans
yndissöngur
Stigið í
vænginn
Kristín Heiða
khk@mbl.is
Þeir taka duglega á í söngnum þessir sveinar.
Morgunblaðið/RAX
’
Og hömlu-
leysið
losnar líka
úr læðingi við öll
þessi átök. Klof-
vega draga hetj-
urnar hverja
kindina á fætur
annarri í sinn
rétta dilk. Þeir
allra hraustustu
taka tvær í einu.
Gatan mín
Ú
tsýnið héðan úr Engihlíðinni er ein-
stakt. Á veturna þegar birtu er
brugðið er gaman að sitja við eldhús-
gluggann og fylgjast með bátunum,
stórum jafnt sem smáum, þegar þeir koma
drekkhlaðnir af miðunum inn til hafnar. Flesta
þekki ég af ljósunum en birtist mér einhver bátur
ókunnur rölti ég gjarnan niður að bryggju og at-
huga málið. Við höfnina má taka púlsinn á bæj-
arlífinu enda er Ólafsvík einn af fáum stöðum á
landinu þar sem enn er stunduð bátaútgerð og
hér er ríkjandi vertíðarstemning eins og hún var
forðum daga. Eðlilega fylgist maður því með og
eftir því sem meiri afli berst á land þeim mun
meira fær bæjarsjóður í kassann. Ég get því sagt
eins og stundum var haft á orði vestur á fjörðum
að hér sé fallegt þegar vel veiðist,“ segir Kristinn
Jónasson, bæjarstjóri í Snæfellsbæ.
Í Snæfellsbæ, sem nær yfir allt utanvert nesið,
eru þrír þéttbýliskjarnar; Hellissandur, Rif og
Ólafsvík, sem er sýnu stærsta byggðarlagið. Íbúar
eru rétt í kringum þúsund talsins. Engihlíð er
gata vestarlega í bænum og er uppi í brekkunum
sem byggðin stendur undir.
„Ég hef stundum sagt að í Engihlíð sé allt til
alls. Hér er til dæmis heilsugæslustöðin, leikskóli,
grunnskóli, íþróttahús, fótboltavöllur, íbúðir
aldraðra og kirkjan okkar sem er áberandi kenni-
leiti. Hún stendur beint fyrir framan húsið hjá
mér og mér er næst að halda að flestir þeir ferða-
menn sem hér fara um og skoða kirkjuna taki af
henni ljósmyndir. Sjálfur er ég þannig gerður að
hafi ég tök á fer ég gjarnan út á hlað og rabba við
ljósmyndarana sem koma víða frá. Í sumar hitti
ég þarna til dæmis hóp af þýskum arkitektum á
eftirlaunum sem dáðust mjög að kirkjunni og
þríhyrndum formum hennar enda þótt þeim
þætti gróður í umhverfinu, sem Íslendingar vilja
víðast sjá, vera algjört stílbrot,“ segir Kristinn
sem býr í Engihlíð 16b ásamt Helgu Guðjóns-
dóttur, eiginkonu sinni, og tveimur börnum
þeirra.
„Flest húsin við Engihlíðina eru einbýlishús. En
hér höfum við líka fjölbýlishús og þjónustuíbúðir
eldri borgara og að öllu samanlögðu lætur nærri
að um 100 manns búi hér við götuna,“ segir
Kristinn sem telur þessa sterku nálægð við nátt-
úruna ótvíræðan kost þegar fólk á sinn samastað í
tilverunni á þessum slóðum.
„Þegar ég var strákur að alast upp vestur á
fjörðum hélt faðir minn, Jónas Ólafsson, sveit-
arstjóri á Þingeyri, nokkrar kindur og af því
vandist ég því að bera virðingu fyrir öllu því sem
lifir. Hver einasta skepna hefur ákveðinn per-
sónuleika til að bera. Það getur líka verið gaman
að fylgjast með dýralífinu hér í grenndinni. Í jan-
úar og febrúar þegar tunglið er bjart get ég út um
gluggana á sjónvarpsholinu fylgst með rebba hvar
hann er í tilhugalífinu hér í brekkunni fyrir ofan
og gaggar í grenjum. Þegar kemur fram á vorið er
hér iðandi fuglalíf úti í Enni og múkkinn afar áber-
andi. Og svo eru líka mikil hlunnindi fólgin í því
að hafa hér þetta frábæra útsýni yfir Breiðafjörð-
inn. Geta fylgst með bátum stórum og smáum og
séð síðan til Vestfjarðafjalla í fjarska. Hér blasir við
Látrabjarg, Keflavíkin, Stálfjallið og Barðaströndin
– og svo hver fjörðurinn á fætur öðrum sem þar
ganga inn í landið. Að hafa þetta fyrir augum alla
daga eru ekki lítil hlunnindi,“ segir bæjarstjórinn
Kristinn að síðustu.
sbs@mbl.is
Gaggar í grenjum
2
Ólafsvík
Engihlíð
Ennisbraut
No
rðu
rta
ngi
Ólafsbraut
Gilsbakki
Kirkju
tún
Grundarbraut
1
Sandholt
BrautarholtVallholtSkipholt
1. Héðan heiman frá mér er örstutt ganga upp á fjalls-
brúnina þar sem Bæjarfoss fellur fram. Þetta er svip-
mikið náttúruvætti sem enginn sem hér fer um kemst
hjá að taka eftir og fyrir okkur sem búum í nálægð
hans er þægilegt að heyra dyn hans. Alla daga. Svo er
líka gaman að ganga upp á brúnina við fossinn; óvíða
er betra útsýni yfir Ólafsvíkina en hér hefur fjölskyldan
búið frá 1998. Mikið óskaplega líður tíminn annars
hratt.
2. Íþróttavöllur okkar Ólafsvíkinga er hér við Engi-
hlíðina og það er gaman að fylgjast með því þróttmikla
starfi sem þar fer fram. Þarna er líf allan daginn yfir
sumarið og krakkarnir una sér hvergi betur. Að und-
anförnu hefur verið sérstaklega gaman að fylgjast
með gengi Ólafsvíkurliðsins Víkings í fótboltanum
sem nú er að komast aftur upp í 1. deildina eftir eitt ár
í 2. deild.
Uppáhaldsstaðir
Sterk nálægð við náttúruna er ótvíræður kostur búsetu hér um slóðir, segir Kristinn Jónasson.
Ljósmynd/Sigurjón Bjarnason