SunnudagsMogginn - 05.09.2010, Blaðsíða 44

44 5. september 2010
Snoop Doggy Doog.
Reuters
Snoop Dogg, eða Snoop Doggy Dogg eins
hann var einu sinni þekktur verður alltaf
minnst fyrir glæstan frumburð sinn, Doggy-
style, ef hans verður minnst fyrir eitthvað.
Plötur og bíómyndir síðan þá hafa verið í
kauðskara lagi. Það ætti því ekki að koma á
óvart að Snoop er að leggja í framhald af
nefndri gullnámu, sem heitir hinu frumlega
nafni Doggystyle II: The Doggymentury. Plöt-
una vinnur hann með hinum sjóðandi heita
Swizz Beatz. Átján lög verða á gripnum eða
„átján skott í andlitið“ eins og Snoop gamli
orðar það.
Snoop Dogg gerir
Doggystyle II
Kings of Leon: 13 lög verða á nýju plötunni.
Næsta Kings Of Leon plata er líklega sú
rokkplata sem fólk hefur beðið hvað spenn-
tast eftir í ár. Platan kemur út 18. október
næstkomandi og kallast Come Around Sun-
down. Fyrsta smáskífan, „Radioactive“ kem-
ur hins vegar út viku fyrr en lagið fer í út-
varpsspilun eftir viku. Platan mun bera með
sér 13 lög og sérstök viðhafnarútgáfa mun
innihalda tónleikaupptökur frá Hyde Park,
en sveitin lék þar í júní í sumar. Platan var
tekin upp í New York og voru það þeir Angelo
Petraglia og Jacquire King sem upptök-
ustýrðu. Af lagatitlum má nefna „The End“,
„Pyro“, „Mary“, „The Face“ og „The Immor-
tals“.
Nýtt með Kings of
Leon í október
Made in Japan er ein af þessum
sjaldgæfu tónleikaplötum sem
ekkert er átt við. Engar lagfær-
ingar – tónleikarnir eru einfald-
lega settir hráir á band og hljóð-
blandaðir. Þrennir tónleikar í
Tókýó og Osaka í Japan 15.-17.
ágúst 1972 sköpuðu sarpinn sem
lögin voru valin úr. Þrátt fyrir allt þetta og
að Ian Gillan, þá ennþá búinn leð-
urlungum og látúnsbarka, væri að ná sér
af slæmum bronkítis er platan hreint
stórkostleg. Ritchie Blackmore er nánast
óaðfinnanlegur þótt tæknileg færni hans
sé áberandi minni en hún varð síðar.
Ruddalegir gítarfrasar og taktar, sem síðar
viku fyrir fágaðari tónum, eru hér í aðal-
hlutverki og þeir svínvirka. Blúsinn er í
fingrum hetjunnar og skilar sér
alla leið til hlustanda – Ritchie
er ekki bara að tæta, hann er að
tjá sig. Það er unun að hlusta á
Hammond-leik Jons Lords,
hvort sem er melódískt upphaf
„Child in Time“ eða hávaða-
bramlið í „Space Trucking“.
Hann leikur á orgelið á svipaðan hátt og
sannur rokkgítarleikari; af taumlausri
greddu og sprengikrafti en þegar það á við
af varfærni og hlýju. Hann tekur þátt í
tónlistinni, teppaleggur hana ekki bara
eins flestir hljómborðsleikarar gera. Gillan
gargar sig upp í hæstu hæðir og er hreint
stórkostlegur, hæstu nóturnar í „Child in
Time“ (þessar ómannlegu) eru svo tærar
að hrollur hríslast niður hrygg hlustand-
ans og röddin er full af karakter frá upp-
hafi til enda. Roger Glover og Ian Paice
spila eins og einn maður og það sem þeir
hafa á síðari árum áunnið sér í færni bæta
þeir hér upp með ungæðislegum ofsa,
spilagleði og spennu. Made in Japan er
ein besta tónleikaplata fyrr og síðar, ef
ekki sú besta, og að vissu leyti í sérflokki
þar sem fáar tónleikaupptökur rata á vínil
eða plast án þess að átt sé við þær. Hér er
ekkert svindlað; þessi er alvöru. Hljóm-
sveitin skapar nánast fullkomna heild-
armynd, jafnvægið milli tónlistarmann-
anna er frábært og allir fá tækifæri til að
standa í sviðsljósinu en aldrei á kostnað
félaga sinna; Deep Purple er hér ein fimm
arma stjarna. Og skín skært.
skulias@mbl.is
Poppklassík: Deep Purple – Made in Japan
Skær fimm arma stjarna
S
íðasta plata Eels, sem í raun er eins
manns síbreytileg hljómsveit Everetts,
End Times, þótti heldur sorgleg. Þar
var dapur Everett enda nýskilinn við
eiginkonu sína. Tónlist Everett, eða E, þykir
dansa skemmtilega á línu popps í markaðs-
vænni kantinum og tilraunamennsku, ekki
ósvipað kollega sínum Beck. Og poppaður er E
og hress á nýjustu plötunni, Tomorrow Morn-
ing, nú er rís sól upp úr sæ, ekkert myrkur á
ferðinni. Og lýkur þar með tilfinningaþrungn-
um platnaþríleik sem hófst með Hombre Lobo:
12 Songs of Desire, en helsta viðfangsefni þeirr-
ar skífu var þráin og það ólgandi þrá. En nú er
bara fjör og skemmtilegheit, meira að segja
gospelstemning með tilheyrandi gleðiópum,
klappi og stappi.
Everett, eða E, skaust fram á tónlistarsviðið
árið 1992 þegar útgáfan Polydor gaf út plötuna
A Man Called E, eða Maður að nafni E og varð
lag af þeirri plötu, „Hello Cruel World“ minni-
háttar smellur í Bandaríkjunum. Í kjölfarið
lagði E í tónleikaferð til að fylgja plötunni eftir
og hitaði upp fyrir Tori Amos. Ári síðar, 1993,
kom út önnur plata hans, Broken Toy Shop og
hóf hann sama ár að starfa með trommaranum
Jonathan „Butch“ Norton. E og Butch kynntust
svo bassaleikaranum Tommy Walter og stofn-
uðu sveitina Eels. Sagan á bak við nafnið er
einföld og skemmtileg, Eels vildi vera sem næst
E í rekkum hljómplötuverslana. Þó varð
hljómsveitin að bíta í það súra epli að vera á
eftir hljómsveitunum Eagles og Earth, Wind
and Fire. Eels varð svo ein fyrsta hljómsveitin
sem komst á mála hjá DreamWorks Records.
Árið 1996 kom út fyrsta plata Eels, Beautiful
Freak, heldur þunglyndisleg poppplata og
mátti greina ýmis áhrif á henni, m.a. af gruggi
og hipphoppi. Platan naut almennrar hylli og
Eels hlaut viðurkenningu á Brit-verðlaunahá-
tíðinni sem besta alþjóðlega hljómsveitin sem
væri að stíga sín fyrstu spor, árið 1998.
Erfiðir tímar tóku við hjá E í kjölfar vel-
gengni Beautiful Freak. Nokkrir vina hans lét-
ust, systir hans svipti sig lífi og móðir hans
greindist með krabbamein. Þessar hörmungar
urðu E innblástur að plötunni Electro-Shock
Blues sem kom út 1998 og er önnur plata Eels.
Umfjöllunarefnin á þeirri plötu eru óhugn-
anleg; m.a. sjálfsvíg, dauði og krabbamein,
ekkert léttmeti sú skífa. Og nú lýkur glæsi-
legum þríleik Eels þar sem kafað var í þrá, missi
og iðrun mannsins. Þrátt fyrir öll áföllin, sorg-
ina og missinn, er bjart yfir E.
Álar vonarinnar
Mark Oliver Everett, E, er léttleikandi og fullur vonar
á nýjustu plötu hinnar síbreytilegu hljómsveitar Eels,
Tomorrow Morning, þeirri síðustu í þríleik sem hófst
með Hombre Lobo.
Helgi Snær Sigurðsson helgisnaer@mbl.is
Mark Oliver Everett, E, er í fullu fjöri á nýjustu plötu Eels, Tomorrow Morning.
Mark Oliver Everett, E, lenti í
undarlegri uppákomu í Lund-
únum í sumar. Hann var á
göngu um Hyde Park í róleg-
heitum en þá stöðvuðu lög-
regluþjónar hann. Ástæðan var
sú að þeir töldu hann vera
hryðjuverkamann en leit stóð
yfir að honum í borginni. E
þurfti að sannfæra laganna verði
um að hann væri enginn
hryðjuverkamaður, bara E í
göngutúr. Fór svo að lög-
reglumennirnir leyfðu honum
að ganga sinn veg. E greindi frá
þessu í samtali við tónlist-
arblaðið NME og benti í því á að
síðskeggjaðir menn væru ekki
endilega hryðjuverkamenn.
Osama bin Laden er síðskeggj-
aður hryðjuverkaleiðtogi.
Reuters
Stöðvaður
af lögreglu
Tónlist
Cosby, Stills & Nash eru að vinna að plötu
með Rick Rubin, töfralækninum sem getur
tekið hvaða úr sér gengna tónlistarmann
sem er og breytt honum í skapandi lista-
mann. Nash lét hafa það eftir sér í Billboard
að það væri „athyglisvert“ að vinna með
Rubin, og það væri sannanlega erfitt að taka
við skipunum frá sér yngri manni eftir öll
þessi ár. Um tökulagaplötu er að ræða þar
sem lög Stones, Bítlanna, Allman Brothers,
Bob Dylan og fleiri samtíðarmanna.
Síungir: Crosby, Stills & Nash.
Crosby Stills og
Nash tækla Bítla