SunnudagsMogginn - 05.09.2010, Blaðsíða 21

H
ljóðfæraleikararnir hafa lagt frá sér hljóð-
færin. Heil sinfóníuhljómsveit fylgist með
fingrum Víkings Heiðars Ólafssonar dansa á
nótnaborði píanósins.
Í kröftugum lokahljómi kastast líkaminn aftur, stóllinn
fylgir með og svo þögn eitt andartak. Þar til hljóðfæra-
leikararnir klappa fyrir þessum unga og hæfileikaríka
einleikara á sinn hátt, með fiðlubogum, kjuðum og skó-
sólum.
Menningarhús mæta alltaf andstöðu
Það liggur vel á Víkingi Heiðari Ólafssyni þegar hann sest
á stól á Kaffi tári í Þjóðminjasafninu, þar sem við höfum
mælt okkur mót. Kannski liggur alltaf vel á honum.
Blaðamaður hefur ekki orðið var við annað í gegnum tíð-
ina. Að minnsta kosti í félagi við annað fólk. Eða flygil.
„Ég var að æfa í Háskólabíói, einn í stóra salnum, svo-
lítið eins og Palli var einn í heiminum,“ segir hann í
óspurðum fréttum. „Það rann upp fyrir mér um daginn
að þetta yrðu síðustu tónleikar mínir í þessu húsi og ég er
strax farinn að sakna þess. Ég veit að þetta eru fáránlegar
aðstæður, að spila sinfóníutónlist í kvikmyndahúsi er eins
og að spila fótbolta í tónlistarhúsi, en húsið á sér ríka sögu
og því fylgja margar minningar.“
Ekki það, að hann kvíði því að flytja niður á hafnar-
bakka.
„Ég verð fljótur að yfirstíga það þegar komið verður í
Hörpu. Það á auðvitað eftir að koma í ljós hvernig hljóm-
burðurinn verður, fyrsta hljómnum fylgir óhjákvæmilega
hjartsláttur, og Harpa er ekki allra núna. En ég er viss um
að hún verður það. Menningarhús mæta alltaf andstöðu,
þannig er það alltaf þegar peningar fara ekki í eitthvað
praktískt, eins og framkvæmdir á vegum gatnamála-
stjóra.“
– Þú spilaðir einmitt í Hofi, nýju menningarhúsi á Ak-
ureyri, um síðustu helgi?
„Já, það er ekki aðeins tónlistarhús, aðstaðan er góð
fyrir ráðstefnur, ferðamenn munu venja þangað komur
sínar og þar er veitingastaður og fleira. Ég sá að fyrsta frétt
í sjónvarpinu var að skíðaskáli eða snekkja Jóns Ásgeirs
[Jóhannessonar] kostaði 3,5 milljarða, en þriðja fréttin að
menningarhúsið á Akureyri kostaði 3,5 milljarða. Það er
fáránlegt í samhengi, plebbalegur skíðaskáli eða fullbúið
menningarmannvirki sem á eftir að lyfta menningu
Norðurlands á hærra plan að minnsta kosti næstu hundr-
að árin.
Uppselt var á alla viðburði um helgina, allt bæjarfélagið
kom í húsið og það er strax farið að fenna yfir forsöguna.
Nú er Hof í hjarta bæjarins og ég vona að það eigi einnig
eftir að gilda um Hörpu. En það er mikilvægt að keyra upp
sem allra fjölbreyttasta dagskrá fyrir þjóðina, ekki aðeins
þá 1.000 til 1.500 manns sem mæta á sinfóníutónleika, að
það verði myndlistarsýningar í anddyrinu, popp- og
djasstónleikar, gjörningar, söngleikir og allur andskotinn!
Fyrst við erum búin að reisa þetta rosalega hús, á sama
tíma og efnahagskerfið hrundi, skulum við fylla það af
tónlist og fá sem mest út úr því. Ég held að það gerist mjög
fljótt.“
– Það hefur hjartsláttur fylgt fyrsta hljómnum í Hofi?
„Það var mikil spenna fyrir fyrstu æfinguna, en sem
betur fer olli hún ekki vonbrigðum. Harpa er hús á miklu
stærri skala en Hof, en hljómburður í nútímatónlist-
arhúsum er stillanlegur og yfirleitt þarf að nostra áfram
við fínstillingar eftir formlega vígslu. En það var inspírer-
andi að upplifa hversu fólk fyrir norðan er ánægt og stolt
yfir Hofi.“
– Það styttist í upphafstónleika Sinfóníuhljómsveitar
Íslands fyrir veturinn. Þar spilar þú!
„Tónleikarnir eru helgaðir djöflinum.“
Víkingur Heiðar færist allur í aukana við tilhugsunina,
þessi ungi og geðþekki maður.
„Ég er að velta fyrir mér hvernig ég get klætt mig upp
til að vera sem djöfullegastur, kannski í svörtum kjólföt-
um og með rautt bindi? Ég veit það ekki...“
– Er ekkert djöfullegt að klæðast sauðkindinni?
„Nei, þetta verður ekki lopapeysa,“ segir hann og lítur
á peysuna sem hann smeygði sér í áður en hann hljóp á
milli húsa.
„Ég spila tvö verk á tónleikunum, annað nefnist
Dauðadans og er eftir Frans Liszt og svo er það Paganini
rapsódían eftir Rachmaninoff. Þetta eru tveir stórir og
rómantískir konsertar, báðir fingurmölbrjótar. Ég veit
ekki hvað ég var að spá, að spila þá báða á þessum tón-
leikum, ekki síst af því að ég hef hvorugan spilað áður
með hljómsveit. Rachmaninoff leikur sér með einfalt stef
Paganinis, sem er afar grípandi, mikið kvikmyndastef og
hefur veitt ófáum tónskáldum innblástur. Það var meira
að segja notað í ekki ómerkari þáttum en morgunleikfimi
Halldóru Björns á gufunni þar til fyrir skemmstu. Það er
spenna og seiður í þessu stefi.
Ég hef oft spilað þriðja píanókonsert Rachmaninoffs,
sem nefndur hefur verið Everest konsertanna – já, ég veit
það er klisja. Það er stærsti konsertinn, en mér finnst Pag-
anini hinsvegar skemmtilegastur. Þar gætir áhrifa af
djassinum, sem Rachmaninoff hreifst svo mikið af, en
hann samdi verkið fjórða áratug síðustu aldar. Það er allt-