Morgunblaðið - 17.02.2010, Blaðsíða 19

Minningar 19
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 17. FEBRÚAR 2010
✝ Sigrún Ármanns-dóttir fæddist á
Myrká í Hörgárdal 1.
maí 1930. Hún lést á
heimili sínu 5. febr-
úar 2010.
Foreldrar hennar
voru Ármann Hans-
son, f. 22.12. 1888, d.
9.01. 1986, og Þóra
Júníusdóttir, f. 26.3.
1902, d. 21.10. 1981.
Systkini Sigrúnar
eru: Árdís, f. 12.10.
1919, d. 18.9. 1994,
Álfheiður, f. 26.11.
1922, Guðríður, f. 19.2. 1924, Rann-
veig, f. 22.7. 1925, Bryndís, f. 25.3.
1927, d. 19.11. 1940, Þórólfur, f.
30.10. 1928, Unnur, f. 10.2. 1930,
Þórunn, f. 16.10. 1937, Bryndís, f.
28.2. 1941.
Árið 1956 giftist Sigrún Jónasi
Kr. Jónssyni, f. 21.7. 1926, bifreiða-
stjóra frá Valadal í Skagafirði.
Foreldrar hans voru Jón Aðalberg
Árnason, f. 23.7. 1885, d. 12.10.
1938, og Dýrborg Daníelsdóttir, f.
1.10. 1879, d. 29.1. 1970. Sigrún og
Jónas eignuðust fimm börn 1)
Þóra, maki Sverrir Karlsson, börn:
a. Hrund, maki Burkni, þeirra
börn: Bjarmar Ernir, Birnir Breki
og Emilía Ína; b. Sig-
urgarður, maki
Tukta, þeirra börn:
Nongc og Daisy; c.
Þórólfur Skólm. 2)
Daníel, sambýliskona
Henný Gústafsdóttir,
börn a. Sigrún Lind
hennar, barn Björg-
vin; b. Pálmi, maki
Tinna, þeirra börn:
Thelma og Viktor; c.
Anna Þóra; d. Hafdís.
3) Ármann. 4) Borg-
þór, börn: Ísabella
Ruth og Styrmir
Bjarki. 5) Jón Berg, maki Helena
Melax, börn: Benedikt og Eydís.
Sigrún lauk prófi frá Húsmæðra-
skóla Suðurlands á Laugarvatni
1950.
Sigrún og Jónas hófu búskap
sinn í Reykjavík. Árið 1964 fluttu
þau í Kópavoginn þar sem þau hafa
búið síðan. Ásamt uppeldi barna
sinna og húsmóðurstörfum vann
Sigrún meðal annars á leikskól-
anum Kópasteini, Landspítalanum
við Kleppsveg og Landspítalanum í
Kópavogi.
Útför Sigrúnar fer fram frá
Digraneskirkju í dag, 17. febrúar
2010, og hefst athöfnin kl. 13.
Elsku mamma.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífs þíns nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði nú sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Takk fyrir okkur,
Þóra, Daníel, Ármann,
Borgþór og Jón Berg.
Minning um hlýju, kærleik og um-
hyggju fer um huga minn þegar ég
hugsa um þig. Alltaf var gott að
koma til þín og alltaf fór ég sáttur,
sæll og saddur frá þér.
Í Borgarfirðinum áttuð þið afi
ykkar sumarsæluhús, þar áttum við
margar góðar stundir saman. Nú bý
ég þar og hef margs að minnast.
Þakka þér fyrir mig, amma mín.
Þinn
Þórólfur Skólm.
En nú liggja leiðir sundur,
ljósin blika köld,
aldrei verður okkar fundur
eftir þetta kvöld.
Þegar brátt þín mynd og minning
máist föl og hljóð,
er til marks um okkar kynning
aðeins þetta ljóð.
(Jón Helgason.)
Elsku amma, mikið er gott að
skyldum ná að kynnast.
Eydís.
Þegar pabbi hringdi og sagði mér
að baráttu þinni væri lokið mynd-
aðist tómarúm innra með mér sem
ég reyni að fylla upp í með góðu
minningunum um þig.
Þau voru ófá skiptin sem ég skott-
aðist yfir til ykkar afa og alltaf jafn
gott að gista hjá ykkur. Þú varst
alltaf til staðar og tilbúin til að
hlusta þegar eitthvað bjátaði á, ég
veit þú gerir það enn.
Þú kenndir mér svo margt og
varst alltaf svo góð og traust. Þú
leyfðir mér að baka með þér og ég
fékk alltaf að taka þátt í elda-
mennskunni. Öll ferðalögin með
ykkur afa í Klambrakot eru mér
minnisstæð og einnig blómið sem þú
hjálpaðir mér að gróðursetja þar.
Ég er svo þakklát fyrir stundirnar
sem ég átti með þér og ráðin sem þú
gafst mér. Undir lokin í veikindum
þínum er mér minnisstætt þegar þú
sagðir við mig að ég væri baráttu-
kona, eins og þú.
Ég mun aldrei gleyma kvöldunum
sem þú last fyrir mig, fórst með
bænirnar okkar og hélst í höndina á
mér þangað til ég sofnaði.
Mig langar að kveðja þig með bæn
sem þú kenndir mér:
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum)
Þín verður sárt saknað elsku
amma mín.
Sigrún Lind.
Elsku amma nú ertu komin á
betri stað þar sem þér líður vel. Sú
vissa hjálpar okkur að takast á við
söknuðinn og sársaukann. Nú lifir
þú í minningum okkar og draumum
þar sem þú ert hraust og glöð og
færir okkur ómælda ást og ham-
ingju. Elsku amma við munum alltaf
muna þær góðu stundir sem við átt-
um saman í gegnum tíðina. Við mun-
um alltaf muna eftir kærleikanum
og ástinni sem þú sýndir okkur. Þú
kenndir okkur að vera betri mann-
eskjur og varst alltaf til staðar þeg-
ar við þurftum á þér að halda. Það
sem kemur fyrst upp í hugann þegar
við hugsum til þín elsku amma er
umhyggjusemi og góðvild. Alltaf
mátti maður búast við því að það
væri vel tekið á móti manni í Bröt-
tutungunni. Minningin um ömmu
mun lifa í hjörtum okkar.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson)
Vertu sæl elsku amma,
Ísabella og Styrmir Bjarki.
Í dag kveðjum við yndislega
tengdamóður okkar. Hún tók okkur
opnum örmum og átti okkur með
húð og hári frá fyrsta degi. Hlýja
hennar og væntumþykja umvafði
okkur og börn okkar. Rúna hugsaði
um allt og alla, kaffi og eitthvað
gómsætt með var alltaf tekið fram
þegar við kíktum í Bröttutunguna
og enginn fór þaðan svangur. Aldrei
féll henni verk úr hendi og allt sem
hún gerði gerði hún vel, það sást vel
á heimili þeirra Jónasar og öllu um-
hverfi þeirra.
Margar góðar minningar eigum
við frá fjölskylduferðum upp í
Klambrakot. Notalegt var að hlusta
á Rúnu raula lagstúf á meðan hún
gekk frá í eldhúsinu, að því loknu
arkaði hún út að grisja birkið, huga
að græðlingum eða annað að sýsla. Í
einni slíkri fjölskylduferð hvarf
hafnaboltakylfa. Eftir mikla en
árangurslausa leit komumst við að
þeirri niðurstöðu að Rúna hlyti að
hafa gefið henni nýtt hlutverk sem
hrísluprik. Málið er þó enn óleyst.
Eitt sinn fengum við þá snilld-
arhugmynd að merkja okkur kaffi-
bollana til að minnka uppvaskið,
trúlega hefur þetta verið þýðingar-
lausasta hugmynd sem upp hefur
komið í Klambrakoti því auðvitað
máttum við vita það að óhreinir boll-
ar voru óhreinir bollar hjá Rúnu
hvort sem þeir voru merktir eða
ekki.
Rúna var alltaf til staðar fyrir
okkur og yndislegri eða þægilegri
konu er vart hægt að finna. Vonandi
vissi hún hvað við mátum hana mik-
ils. Það gleður okkur ósegjanlega að
hún fékk að sofna örugg á heimili
sínu í faðmi fjölskyldunnar sem hún
ól af sér.
Brynja og Helena.
Fyrir hönd fjölskyldunnar langar
mig í nokkrum orðum að minnast
Rúnu frænku minnar, sem nú hefur
lokið baráttu þeirri sem enginn nær
að sigra, eftir löng og erfið veikindi.
Það var alltaf svo gott að leita til
Rúnu. Það var alveg sama hvernig
maður þurfti að kvabba á henni, hún
tók því alltaf vel og leysti úr öllum
málum sem upp voru borin. Ef
þurfti að koma drengjunum í pössun
þá var ekkert sjálfsagðara og það
var ekki bara að hún hugsaði um þá
vel og vandlega, heldur bakaði hún
ofan í þá pönnukökur, vöfflur,
lummur eða annað álíka góðgæti og
sinnti þeim af sérstakri nærgætni.
Það var alltaf gaman að heim-
sækja þau hjónin, Rúnu og Jónas.
Þau voru alltaf sannir vinir sem
hollt var að ræða við og þaðan fóru
allir andlega ríkari en þegar þeir
komu. Ég minnist þess sem drengur
úr sveitinni hjá afa og ömmu að það
voru sérstök tímamót þegar Rúna,
Jónas og börnin komu norður á
sumrin og dvöldu þar kannski í
nokkrar vikur. Þá var eins og nafli
alheimsins hefði dottið þar niður,
það var svo mikið um að vera. Jónas
kom á þessari líka drossíunni að
sunnan, leigubíl með stórum tikk-
andi gjaldmæli, og við sveitastrák-
arnir, sem sáum þessi ósköp, höfð-
um aldrei fengið að líta neitt þessu
líkt. Þessar heimsóknir þeirra norð-
ur á bernskuárunum líða ekki úr
minni.
Nú er sólin hennar Rúnu hnigin
til viðar í hinsta sinn. Ég varð aldrei
var við að á hana bæri nokkurn
skugga. Rúna hefði t.d. aldrei getað
orðið útrásarvíkingur, til þess var
umhyggja hennar fyrir náunganum
of rík. Hún var vakin og sofin yfir
öllum sem til hennar leituðu og átti
alltaf eitthvað til að gefa öðrum af
visku sinni og skynsemi. Heimurinn
væri betri ef allir væru eins og Rúna
frænka.
Við viljum þakka Rúnu fyrir allt
sem hún hefur fyrir okkur gert.
Hún lætur eftir sig minningu sem
mun lifa. Það er aðdáunarverð sú al-
úð og umhyggja sem Jónas og börn-
in sýndu Rúnu í veikindum hennar.
Við sem hnípin stöndum eftir vott-
um Jónasi, Þóru, Danna, Ármanni,
Bogga, Jonna og fjölskyldum þeirra
okkar dýpstu samúð og biðjum al-
mættið að leiða þau í gegnum sorg-
ina.
Aðalsteinn Hákonarson
og fjölskylda.
Látin er í Kópavogi Sigrún Ár-
mannsdóttir móðursystir okkar,
Rúna frænka. Fyrir nokkru var
ljóst hvert stefndi en mikið skarð er
höggvið í frændgarðinn við fráfall
hennar. Rúna fæddist á þeim sögu-
fræga stað Myrká í Hörgárdal á
verkalýðsdaginn 1930. Hún var sjö-
unda barn afa okkar og ömmu, sú
þriðja yngsta af systkinunum frá
Myrká en móðir okkar, Bryndís,
yngst. Þótt ellefu ár hafa verið á
milli þeirra systra var mikill sam-
gangur á milli heimilanna. Rúna var
sú eina þeirra systkina sem flutti
ung suður fyrir fjöll og heiðar en
hún og Jónas maður hennar byggðu
sér heimili í Kópavogi þegar upp-
bygging var þar sem mest. Á þess-
um árum var ekki skotist í bæinn
eins og nú tíðkast, hvað þá að rennt
væri fram og aftur á einum degi.
Ferðin að norðan tók marga klukku-
tíma og sjaldan farið nema stoppað
væri í einhverja daga. Þá var jafnan
gist hjá Rúnu og Jónasi. Þangað var
alltaf gaman að koma, þau hjónin af-
burða gestrisin og skemmtileg.
Rúna og Jónas voru og oft fyrir
norðan í sumarfríum og gistu þá
jafnan hjá foreldrum okkar á
Blönduósi á leið sinni í Myrká. Það
var alltaf tilhlökkun í kringum þær
heimsóknir. Oft hittust líka á heim-
sóknir í sveitina og var þá mikið fjör,
þar sem kynslóðirnar komu saman.
Þar naut Rúna sín enda átti hún ein-
staklega auðvelt með að ná til bæði
barna og fullorðinna.
Rúna bar sérstaka umhyggju fyr-
ir öllu sínu fólki. Það var okkar lán
að vera í þeim hópi. Hún kom norður
að hjálpa til við undirbúning þegar
við systkinin vorum fermd og sá þó
fyrir stóru heimili sjálf. Einu sinni
var eitt okkar á sjúkrahúsi í Reykja-
vík. Á hverjum degi kom Rúna eða
einhver af hennar fólki í heimsókn
að stytta sjúklingnum stundir. Þeg-
ar læknarnir höfðu gert sínar rann-
sóknir þótti sjúklingurinn þó ekki
nógu hress að óhætt væri að senda
hann norður. Þá tóku Rúna og Jónas
hann að sér í nokkrar vikur. Fyr-
irlagðar föstur, rannsóknir og spít-
alamatur urðu til þess að sjúkling-
urinn gat orðið ekki borðað nokkurn
skapaðan hlut. Þótti stefna í óefni
þangað til hangikjötið og uppstúf-
urinn hennar Rúnu komu sjúklingn-
um svo aftur á bragðið og varð til
þess að hann fór að hressast. Á með-
an stappaði Jónas stálinu í sjúkling-
inn með því að lesa skemmtilegustu
kaflana úr Njálu. Það fór vel saman
að borða hangiket og heyra sögur af
Lamba. Þegar foreldrar okkar fluttu
svo suður var einstaklega gott að
eiga Rúnu og Jónas að, bæði fyrir
okkur sem fluttum með og hin sem
urðu eftir fyrir norðan. Sérstaklega
var móður okkar mikil stoð í systur
sinni. Fyrir það verðum við ævin-
lega þakklát.
Við sendum Jónasi og börnum
þeirra Rúnu, Þóru, Daníel, Ár-
manni, Borgþóri og Jóni og fjöl-
skyldum þeirra okkar innilegustu
samúðarkveðjur. Blessuð sé minn-
ing Rúnu.
Lilja, Árný, Arnar, Ómar
og Unnar Árnabörn.
Með þessum orðum vil ég kveðja
kæra frænku mína og þakka sam-
fylgdina. Sigrún eða Rúna eins og
flestir kölluðu hana var yndisleg
kona, hjálpsöm og hjartahlý. Rúna
var alin upp í stórum systkinahópi á
Myrká í Hörgárdal og áttu heima-
hagarnir fyrir norðan alltaf ríkan
sess í huga hennar. Alla tíð hafa ver-
ið góð tengsl og miklir kærleikar á
milli Myrkársystkinanna sem kveðja
nú þriðju systurina. Eftir að Rúna
settist að í Bröttubrekkunni í Kópa-
vogi með Jónasi manni sínum átti
fólkið að norðan alltaf skjól á heimili
þeirra sem oft var mannmargt. Það
var því engin tilviljun þegar fjöl-
skylda mín flutti suður árið 1972 að
leitað var til Rúnu og Jónasar eftir
húsnæði. Bjuggum við fjölskyldan í
kjallaranum í Bröttubrekkunni í tvö
ár og kynntust því fjölskyldurnar
vel. Samskipti okkar voru afar
ánægjuleg þann tíma og ætíð síðan.
Þótt verkefnin væru mörg á stóru
heimili heyrðist frænka mín aldrei
kvarta heldur leysti hlutina vel af
hendi á sinn vandvirka og hljóðláta
hátt. Það var gaman að koma í heim-
sókn í Bröttubrekkuna og alltaf var
eitthvað gott drifið á borðið til að
gefa gestum og svo var spjallað og
hlegið. Síðustu misserin átti Rúna
við veikindi að stríða, en fyrir tilstilli
fjölskyldunnar gat hún verið heima
til hinstu stundar eins og hún sjálf
vildi helst.
Ég kveð þig elsku Rúna mín og
þakka af heilum hug samfylgdina.
Við hjónin sendum Jónasi og fjöl-
skyldunni allri samúðarkveðjur.
Heiðrún Sverrisdóttir.
Mig langar með nokkrum orðum
að minnast þín elsku besta Rúna
mín. Ég hugsa að ég hafi nú alveg
sagt þér það hversu mikið mér þykir
vænt um þig og hversu mikið ég lít
og hef litið upp til þín en maður seg-
ir það víst aldrei of oft. Það var alltaf
svo yndislegt að koma í heimsókn til
ykkar Jónasar í Bröttutunguna, að
keyra upp brekkuna hvort sem var í
sólinni að sumri eða í hálkunni að
vetri og leggja í brattanum í þeirri
von að bíllinn myndi ekki renna neitt
svakalega langt. Stóri stofuglugg-
inn, sem við stóðum oft við og dáð-
umst að útsýninu sem þið höfðuð og
þegar maður keyrði brott eftir góða
heimsókn þá var eitthvað svo ynd-
islegt að sjá þig eða ykkur hjóna-
kornin bæði standa og veifa í glugg-
anum í kveðjuskyni. Tíminn sem ég
bjó hjá ykkur þegar ég ákvað að
flytjast úr sveitinni á mölina verður
mér alltaf einstaklega minnisstæður
því þá fyrst fékk ég í raun að kynn-
ast ykkur Jónasi almennilega og
hefur tengingin við ykkur verið
ótrúlega sterk síðan þrátt fyrir að
heimsóknirnar hefðu mátt vera fleiri
nú hin síðari ár. Ég mun seint
gleyma því þegar mér tókst að
brjóta opnarann á þvottavélinni
ykkar og leið mjög illa yfir því en
Jónas náði með einskærri snilld
sinni að föndra einhverja töfralausn.
Þið kipptuð ykkur ekki mikið upp
við þessa óþarfa hörku mína við
þvottavélina. Ég verð ykkur ætíð
þakklát fyrir að hafa tekið svona vel
á móti mér þegar ég var að stíga mín
fyrstu skref í stórborginni fjarri
mínum allra nánustu. Eins verða
stundirnar með ykkur í sveitinni
þegar þið komuð í heimsókn á
Myrká mér mjög minnisstæðar.
Þegar við fjölskyldan á Myrkár-
bakka sáum mann með ljá á lofti og
konu með hrífu gangandi á eftir hon-
um þegar við horfðum heim að
Myrká þá vissum við að þið Jónas
voruð mætt á svæðið og gátum farið
að hlakka til að hitta ykkur enda
alltaf svo skemmtilegt að vera í
kringum ykkur.
Það var svo gott að sjá þig og Jón-
as og Þóru í sumar og lituð þið öll
svo vel út og báruð ykkur vel þrátt
fyrir erfiða tíma. Þú varst svo sæt
og góð og yndisleg rétt eins og þú
hefur alltaf verið. Það var svo gott
að fá að faðma þig og spjalla við þig
en einhvern veginn grunaði mig
innst inni að þetta yrði í síðasta
skiptið sem ég fengi að sjá þig.
Myndin af þessari stundu mun ætíð
lifa í brjósti mér ásamt öllum hinum
yndislegu minningunum sem ég á
um þig. Ég á eftir að sakna þín elsku
frænka.
Elsku Jónas, Þóra, Danni, Manni,
Boggi og Jonni og allir ykkar góðu
afkomendur, ég sendi ykkur mínar
innilegustu samúðarkveðjur héðan
frá Danmörku. Hugur minn er hjá
ykkur.
Ykkar,
Árdís Ármannsdóttir.
Sigrún
Ármannsdóttir
MOSAIK Hamarshöfða 4 - 110 Reykjavík
sími 587 1960 - www.mosaik.is
TILBOÐSDAGAR
20-50% afsláttur
af völdum legsteinum með áletrun
á meðan birgðir endast
10% afsláttur af öðrum vörum