Morgunblaðið - 17.02.2010, Blaðsíða 22

22 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 17. FEBRÚAR 2010
Minningar á mbl.is
Ólafur Ágúst
Veturliðason
Höfundur: Þóra frá Stað
Meira: mbl.is/minningar
Við höfum kvatt
hinstu kveðju kæra
systur, mágkonu og
frænku, Erlu Stef-
ánsdóttur.
Fjölskylda okkar hefur alla tíð
verið nátengd Erlu og börnum
hennar, Sigríði Huld og Stefáni
Snæ. Þau systkin hafa nú kvatt
foreldra sína með stuttu millibili
en faðir þeirra, Konráð Pétursson,
lést á sl. ári.
Sterk systratengsl hafa ætíð
verið milli mömmu og Erlu en
Erla var yngst í sex systkina
hópnum á Uppsölum hér í Ólafs-
vík, hjá móðurafa og -ömmu minni,
Stefáni Kristjánssyni og Svan-
borgu Jónsdóttur. Börn Erlu,
Stebbi og Sigga, höfðu ætíð mikil
tengsl við Uppsali öll sín uppvaxt-
arár enda var samgangur minn og
systkina minna meiri við þau og
móður þeirra en ella hefði verið
því Uppsalir og heimili okkar eru
á sama túnfætinum.
Við Stefán Rafn, yngri bróðir
minn, eigum góðar minningar um
samvistarstundir við þau sumrin
löng því þau systkin sóttu ætíð
fast að komast vestur til afa og
ömmu en ekki síst til Siggu
frænku, kennara í Ólafsvík, en hún
bjó mestan hluta ævi sinnar á
Uppsölum. Hún hafði líkt og
mamma mikil og sérstök tengsl
alla sína tíð við Erlu og börn henn-
ar. Erla hafði líka mikil og góð
tengsl við systur okkar, Svanborgu
heitna Elinbergsdóttur. Reyndist
Erla Svönu afar vel í veikindum
Erla Stefánsdóttir
✝ Erla Stefánsdóttirfæddist á Upp-
sölum í Ólafsvík 4.
apríl 1930. Hún lést á
líknardeild Landspít-
alans í Kópavogi 28.
janúar sl.
Útför Erlu fór fram
frá Garðakirkju 11.
febrúar sl.
hennar og mótlæti.
Erla var í raun henn-
ar traustasti vinur,
stoð og stytta, einnig
sonum Svönu, þeim
Bergi Heiðari og
Birgi Erni.
Sjálfur dvaldi ég
oft á heimili Erlu.
Þær stundir eru um
margt eftirminnileg-
ar og dýrmætar í
minningunni. Erla
var afar umhyggju-
söm fyrir velferð
okkar ekki síður en
sinna eigin barna. Hvatti hún mig
í námi mínu og vali á viðfangs-
efnum tengdum þeim markmiðum.
Tók ég mikið mark á heilræðum
Erlu í þessa veru því ég hef ætíð
litið mikið upp til hennar sem
reynslumikils kennara. Oft hef ég
haft á orði að áhugi minn fyrir
kennarastarfinu hlyti að koma úr
móðurgenunum því auk Erlu voru
þau systkinin frá Uppsölum alls
fjögur sem störfuðu sem kennar-
ar; þ.e.a.s. Fríða á Laugarvatni,
síðar Reykjavík, Sigga í Ólafsvík
og Þorgils fyrst í Ólafsvík en
lengst af á Akranesi.
Það var og alltaf tilhlökkunar-
efni að koma til Erlu og krakk-
anna á Digranesveginum. Jafnan
byrjaði Erla á því að tilkynna mér
að nóg væri til af kaffinu og
kringlur væri hún nýbúin að
kaupa enda vissi hún af dálæti
mínu á því veislufangi. Auk með-
lætisins og atlætis alls var það sel-
skapurinn við kaffiborðið sem var
oft æði skemmtilegur. Eftir að
hafa hlýtt mér yfir helstu fréttir
að vestan spurði hún um viðfangs-
efni mín og áform og færði um-
ræðuna að málum líðandi stundar
heima og heiman og síðast en ekki
síst pólitíkinni. Kímni hennar og á
stundum stríðni naut sín á þessum
stundum sem öðrum.
F.h. foreldra minna, Elinbergs
og Gestheiðar Guðrúnar, og
bræðra minna, Sigurðar og Stef-
áns Rafns, og – ég veit fyrir víst –
Svönu systur okkar, þökkum við
og fjölskyldur okkar Erlu Stef-
ánsdóttur samfylgdina.
Við biðjum algóðan Guð að
styrkja Siggu, Stebba og fjöl-
skyldur þeirra í sorg þeirra og
söknuði.
Sveinn Þór Elinbergsson.
✝ Sigurlaug Björns-dóttir fæddist í
Holti á Síðu 17. júlí
1916. Hún lést á
Dvalarheimili aldr-
aðra í Borgarnesi
hinn 3. febrúar síð-
astliðinn. Sigurlaug
var dóttir hjónanna
Marínar Þórarins-
dóttur, f. 8.6. 1874, d.
24.1. 1965, og Björns
Runólfssonar, f. 11.6.
1878, d. 6.5. 1969.
Systkini Sigurlaugar
voru: Jón, f. 12.3.
1907, d. 15.2. 1994, Sigrún, f. 30.11.
1909, d. 16.10. 1984, Runólfur, f.
8.2. 1911, d. 16.12. 1995, og Siggeir
Þórarinn, f. 15.1. 1919, d. 29.1.
2004.
Sigurlaug var til heimilis hjá for-
eldrum sínum í Holti framan af
ævi. Árið 1959 giftist hún Ólafi Vil-
hjálmi Nikulássyni, f. 12.10. 1916,
d. 21.10. 2004, og
hófu þau búskap í
Holti árið 1960 og
bjuggu þar til 1967.
Þá brugðu þau búi og
fluttust til Reykjavík-
ur, í Rauðagerði 72,
þar sem þau bjuggu
til hárrar elli. Ólafur
vann lengst af við
bensínafgreiðslu hjá
Skeljungi og Sig-
urlaug starfaði við
ræstingar. Árum
saman önnuðust þau
hjón einnig hesta, sína eigin og
annarra, í Víðidal. Seinustu árin
dvöldu þau hjón í Borgarfirði, Sig-
urlaug fyrst á Lundum í Stafholt-
stungum hjá systurdætrum sínum
og síðar ásamt Ólafi á Dvalarheim-
ili aldraðra í Borgarnesi.
Sigurlaug var jarðsett í kyrrþey
í Stafholti hinn 10. febrúar sl.
Sigurlaug Björnsdóttir, föðursyst-
ir mín, er fallin frá, síðust systkin-
anna frá Holti. Sigurlaug, eða Ulla
frænka, hefur ávallt verið stór hluti
af minni tilveru. Hún bjó í næsta
húsi fyrstu ár ævi minnar, og að
skreppa yfir til Ullu var daglegur
viðburður.
Ulla frænka kenndi mér að
prjóna, hekla og gimba. Hjá henni
fékk ég að róta í kistlum fullum af
gersemum, glerperlum og fallegum
hnöppum, og hjá henni las ég Guð-
rúnu frá Lundi og Heima er best.
Hún kenndi mér að meta og hafa
gaman af gróðri og að sitja hest.
Seinustu árin hennar í Holti tók hún
mig smástelpuna með sér í nærri
daglega útreiðartúra.
Er ég fór í menntaskóla í Reykja-
vík voru heimsóknir til Ullu og Óla
manns hennar eins og að draga að
sér andrúmsloft heimahaganna. Þar
voru þau hjónin sjálf, hlutir úr búi
ömmu og afa, saga sveitarinnar og
ættarinnar ljóslifandi, og seinni árin
Anna Björg systir mín, sem dvaldist
hjá þeim fyrstu menntaskólaárin.
Þau veittu henni húsaskjól, þótt
íbúðin þeirra væri svo lítil að það var
varla pláss fyrir hana. Þar var lifað
samkvæmt mottóinu þröngt mega
sáttir sitja og hjartarúm var nóg.
Þau urðu því allnokkur kvöldin, er
við systur sátum yfir góðgerðum í
Rauðagerðinu og spjölluðum við
Ullu og Óla.
Ulla hafði gaman af hvers kyns
hannyrðum. Á efri árum dreif hún
sig á myndlistarnámskeið, og eru
margar vatnslitamyndir eftir hana í
eigu okkar systkinabarnanna.
Landslagsmyndir af Holti útsaum-
aðar eftir Ullu eigum við systur báð-
ar. Þá seinni saumaði hún á níræð-
isaldri. Seinni árin dapraðist henni
sjón, en hún heklaði þó heilu rúm-
teppin með tilfinningu fingranna að
leiðarljósi. Hún las mikið, skáldskap
og þjóðlegan fróðleik. Hún gerði þó
upp á milli, bæði á handavinnu og
bókum, henni leiddist að prjóna
sokka og hafði lítið gaman af ljóða-
lestri.
Þau hjónin létu sér nægja litlu
íbúðina í Rauðagerðinu, og vildu
heldur nota aurana sína sér til
ánægju. Þau elskuðu að ferðast,
bæði utanlands og innan, fóru vítt
um landið á Lödunni sinni eða á
hestum. Hestar voru líf Ullu og yndi.
Á yngri árum, meðan hún var í Holti,
reið hún oft út og í Reykjavík snerist
líf þeirra um að sinna eigin og ann-
arra hestum. Lykt af hestum er
samofin minningunni um þau hjón.
Ulla hafði gaman af garðrækt, og
átti lítinn en vel nýttan garð í Rauða-
gerðinu. Þar voru aspir, reynir, rifs-
ber, þyrnirósir og jarðarber, og fleiri
fjölærar jurtir en hægt er að ætlast
til að geti vaxið á svo litlum bletti.
Hún var líka óþreytandi að fegra sitt
litla heimili. Í hverri heimsókn til
hennar mátti finna eitthvað sem þau
Óli höfðu brallað til að bæta heimilið.
Ulla var límið í föðurfjölskyldunni
minni. Bræður hennar höfðu ekki
sérlega mikið samband sín á milli, en
í gegnum Ullu héldu þeir tengslun-
um. Hún var náin systur sinni, og
eftir fráfall hennar hélt hún góðu
sambandi við systurdætur sínar og í
Borgarfirðinum hjá þeim naut hún
skjóls seinustu árin.
Við Anna Björg samgleðjumst
minni góðu frænku að hafa nú loks
fengið hvíld, og biðjum fyrir bestu
kveðju til Óla.
Kristín Marín Siggeirsdóttir.
Sigurlaug Björnsdóttir
Elsku amma mín
hefur nú yfirgefið
okkur. Gangur lífsins
segja sumir og Andr-
ea litla dóttir mín
sagði „pabbi, það deyja allir“ en þó
blossa upp ýmsar tilfinningar,
sumar ókunnar en margar góðar.
Ég veit að amma er komin á góðan
stað, röltir um án aðstoðar, raular
ljóðlínur og brosir með augunum
sínum eins og ég sá hana svo oft
gera.
Amma var mér kær og endur-
minningar fljúga í gegnum hug-
ann. Kyrrðinni í Ægisgötunni hjá
ömmu og afa mun ég aldrei
gleyma. Þangað kom ég oft sem
barn og leið yndislega við hlið
ömmu í sófanum þar sem ekkert
var sagt, ég kastaði teningum,
rýndi í myndir eða bækur með
Birna Björnsdóttir
✝ Birna Björns-dóttir fæddist á
Skjaldþingsstöðum í
Vopnafirði 22. maí
1922. Hún lést á dval-
arheimilinu Hlíð 31.
janúar 2010.
Útför Birnu var
gerð frá Akureyr-
arkirkju 11. febrúar
2010.
geislandi augu ömmu
að baki mér, hljóðið
úr veggklukkunni og
afa í stólnum sínum
fyrir framan mig.
Þessara stunda
sakna ég oft. Stund-
um læddist ég upp í
rúm til hennar þegar
ekki lá vel á henni og
þar var sama hlýjan
sem veitti litlum
dreng öryggi.
Á meðan afi smíð-
aði bíla, yatzy-ten-
inga eða annað að
minni beiðni á verk-
stæðinu spiluðum við amma yatzy
eða á spil og var hún mikill refur.
Hún lét mér í hendur að reikna út
öll stig og var dugleg að láta mig
reikna út hitt og þetta með til-
heyrandi hvatningu sem hefur síð-
ar gagnast mér vel. Þakka ég
henni og afa það reglulega. Eitt-
hvað reyndi hún að kenna mér að
syngja þótt það hafi nú að lokum
reynst ómögulegt. Ég fékk þá
bara ísblóm í staðinn einu sinni
sem oftar. Þegar sólin skein sett-
umst við út í garð. Ég rólaði, tíndi
ber eða lék mér í fótbolta meðan
hún horfði á með ánægjuglampann
í augunum. Henni leið vel að hafa
barnabörnin hjá sér og mér leið
vel í návist hennar.
Ferðum mínum til Akureyrar
hefur því miður fækkað mikið í
seinni tíð og hafa Borgþór og
Andrea því ekki fengið að njóta
nærveru langömmu sinnar eins
og ég hefði kosið. Hryggð Borg-
þórs eftir að honum varð ljóst að
hann fengi ekki að sjá hana aftur
er vitnisburður um þá gjöf sem
amma gaf honum með hlýju sinni
á stuttum tíma. Fyrir það er ég
þakklátur.
Nægjusemi er orð sem lýsir
henni hvað best. Hún fór ekki
fram á mikið og þakkaði lengi og
vel fyrir þær fáu heimsóknir sem
ég átti til þeirra í seinni tíð. Pen-
ingaseðlar handa börnunum
fylgdu oft þessum heimsóknum
og hugsaði maður oft að nú væri
maður búinn að rýja þau inn að
skinni því lífsstíll þeirra bar ekki
merki um ríkidæmi. Amma vildi
bara að aðrir nytu góðs af því
litla sem hún átti í skápnum sín-
um, peningar gerðu hana ekki
hamingjusamari. Ég veit hins
vegar að afi gerði hana hamingju-
sama enda er hann stærsti lottó-
vinningur sem hún gat hugsað
sér.
Ég kveð þig með söknuði elsku
amma mín og bið góðan Guð að
vaka yfir afa sem þrátt fyrir
æðruleysi sitt á um sárt að binda.
Arnsteinn.
Morgunblaðið birtir minningar-
greinar endurgjaldslaust alla út-
gáfudaga.
Skil | Greinarnar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgunblaðsins.
Smellt á reitinn Senda inn efni á for-
síðu mbl.is og viðeigandi efnisliður
valinn.
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi
tveimur virkum dögum fyrr (á föstu-
degi ef útför er á mánudegi eða
þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur
birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Minningargreinar
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
SIGURLAUG GÍSLADÓTTIR,
Hofslundi 4,
Garðabæ,
lést fimmtudaginn 28. janúar.
Útför hennar fer fram frá Garðakirkju föstudaginn
19. febrúar kl. 13.00.
Gísli Ólafsson, Katrín G. Sigurðardóttir,
Stefán S. Kristmannsson, Johanna Engelbrecht,
Sigurjón Kristmannsson,
Sigrún H. Kristmannsdóttir, Peter Landvall,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
samhug, vináttu og hlýhug við andlát og útför
ástkærs eiginmanns míns, föður okkar, sonar,
tengdaföður og afa,
ÁGÚSTS HILMARS ÞORBJÖRNSSONAR
fyrrv. útgerðarmanns og skipstjóra.
Halldóra Bergljót Jónsdóttir,
Jón Þorbjörn Ágústsson, Ingibjörg Guðmundsdóttir,
Gísli Karl Ágústsson, Þóra Björg Gísladóttir,
Ólafur Pétur Ágústsson,
Bergþóra Ólafía Ágústsdóttir, Halldór Halldórsson,
Ágústa Margrét Vignisdóttir
og afabörn.
✝
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
samúð, vináttu og hlýhug við andlát og útför
ástkærs sonar okkar, bróður, barnabarns og
frænda,
BIRGIS ELÍSAR BIRGISSONAR,
Logafold 117,
Reykjavík.
Birgir Guðmundsson, Guðrún Elísdóttir,
Andri Steinn Birgisson,
Birna Kolbrún Birgisdóttir,
Guðmundur Óskarsson, Sjöfn Kjartansdóttir,
Birna Júlíusdóttir
og aðrir aðstandendur.