Skólablaðið - 01.10.1962, Blaðsíða 10

Kæru lesendur :
ÞROTTASÍÐAN hefur nú sitt
annað ár með kynningu ís-
lenzkra íþrótta. A siðustu
íþróttasíðu birtist greinar-
korn um hinn göfuga og
langfræga íþróttamann Jesse
Owens. Þótti mörgum þá
miður, að eigi fékkst inn-
lent efni til sfðunnar og höf-
um vér því ákveðið að birta nú einungis
íslenzkt efni. Megi það verða hvöt
hverjum sönnum og heiðarlegum íþrótta-
manni og jafnframt minna oss á þá gagn-
semd og hollustu, sem af fþróttum
hlýzt og halda mun nafni þeirra á lofti
um aldur alda .
Þá er fyrst að geta knattleika:
Knöttur hefur jafnan þótt hið þarf-
asta áhald til íþrótta. Gjöra menn sér
gaman af því að varpa honum og spyrna
sfn á milli. Má af þessu sjá, hvílfkt
þarfaþing knöttur hefur þótt, ef menn
náðu að halda honum : "Þá vill Gísli
taka knöttinn, en Þorgrímur heldur hon-
um og lætur hann eigi ná. Þá fellir
Gísli svo hart Þorgrfm, svo að hann
hafði ekki við og af gekk skinnið af knú-
unum, en blóð stökk úr nösunum og af
gekk og kjötið af knjánum. "
Hinn tilþrifarfki leikur á hug vorn allan,
göfgi leikmanna hrífur oss og hjarta
vort gleðst yfir þvf, að nú skuli íslend-
ingar hyggja á knattleika sem atvinnu-
grein.
Löngum hafa menn stundað aflraunir,
enda mun vart fara á milli mála, að
styrkleiki er einn aðalþáttur hinna ágæt-
ustu íþrótta. Aflraunirnar hvessa vilja
og styðja orku jafnt til lfkama sem sál-
ar. Fátt mun því meira uppbyggjandi
og hollt, svo sem hér segir :
"Hann gekk til með mönnum að bera
langskipsrá. En með þvf, að þeir vissu,
að Ari var sterkari en aðrir menn, þá
hljópu þeir undan ránni, en Ari lét eigi
niður falla að heldur. Eftir það tók
hann sótt og andaðist. "
Mjög þætti oss óskandi að fleiri
menn iðkuðu aflraunir en nú er, þvf með
þvf öðlast menn ekki einungis krafta-