Skólablaðið - 01.10.1962, Blaðsíða 17

- 13 -
gekk upp götuna með
þunga pósttöskuna um
óxl. Það var hellirign-
ing, og ég hafði brett
upp kragann á jakkanum
mínum, til þess að ekki
rigndi niður í hálsmálið.
Það runnu forugir lækir niður eftir göt-
unni ofan í rennusteininn og soguðust nið-
ur um rist við gangstéttarbrúnina með
lágu vatnshljóði.
Gullfoss var nýkominn úr ferð, og það
var þvi mikið að bera út í bæinn. Ég af-
henti eitt eða fleiri bréf í næstum hvert
hús, og auk þess var talsvert um smá-
pakka og tímarit, sem tóku mikið pláss í
töskunni og voru til óhæginda. Þetta
voru verstu dagarnir hjá okkur í póstin-
um, og ég flýtti mér ekki mikið, þar sem
ég yrði lengi að bera þetta út, hvort sem
var. Ég skaut bréfunum inn um bréfa-
rifurnar, þar sem þær voru fyrir hendi,
en hringdi annars dyrabjöllunni. Það var
alls ekki óhætt að skilja neitt eftir á
hurðarhúnunum í svona veðri.
Ég var nýbyrjaður að bera út póst,
hafði aðeins gert það í hálfan mánuð. En
þrátt fyrir það var ég orðinn vel kunnug-
ur í hverfinu og þekkti marga. Eg held
af fenginni reynslu, að maður kynnist því
fólki seint, sem maður kynniöt ekki strax.
Þannig var það með mig. É£ þekkti ekki
fleiri eftir heilan mánuð en ég þekkti
eftir viku.
Ofarlega við götuna var skúr, sem hét
Mundahús og stóð í hvarfi á bak við búð,
sem hét Mundabúð, að minnsta kosti var
hún alltaf nefnd því nafni á bréfum. Það
henti sjaldan, að það bærist bréf í skúr-
inn Mundahús, en í þetta skipti var stíl-
að þangað bréf vestan frá Ameríku. Ég
leit á frímerkið. Myndin var af styttu
með kyndil í hendinni, og í baksýn gnæfðu
stórhýsi. A póststimplinum voru tilmæli
á ensku um að biðja fyrir friðnum.
Það var engin grind í trérimlagirð-
ingunni, sem slagaði í kringum verzlun-
arhúsið og skúrinn, og stígurinn heim að
skúrdyrunum var eins og yfirfullur flór.
Ég sökk í skóvarp, þegar ég gekk hann,
þrátt fyrir að ég rejmdi að fara varlega.
Garðurinn var lfka osköp rytjulegur, o£
inn á milli fölbleikra sinutoppa glytti 1
blautan jarðveginn.
Eg barði á dyr.
Hurðin marraði við hvert högg. Hún
var undin til endanna, og hægt hefði ver-
ið að stinga fingri inn um öll samskeyti.
Konan, sem kom í dyrnar, var um
fertugt að sjá. Hún var fremur lág,
klædd rósóttum léreftskjól og með hvíta
svuntu, sem var sett blúndum.
- Góðan daginn, Þuríður, sagði ég.
Það er bréf til þín. Bréf frá útlöndum.
- ö, já, sagði Þuríður. Hún stakk
bréfinu 1 svuntuvasa sinn og skyggndist
skáhallt upp til bununnar, sem rann ofan
úr þakrennunni. - Það er hálfgerður
rigningarruddi, sagði hún síðan. - Það
er ekki hundi út sigandi.
- Já, hann rignir, sagði ég.
Það var farið að væsa um mig þarna
í nepjunni, og ég ætlaði að halda áfram,
enda bezta raðið gegn kulda að vera á
hreyfingu. En Þuríður kallaði á mig.
- Viltu ekki kaffi, Arni minn. Hinkraðu
við.
’Ég varð dauðfeginn og snaraði af mér
töskunni. Ég henti henni í ganginn, um
leið og ég gekk inn.
Þuríður lagaði alltaf ketilkaffi að
norskum sið. Hún sagðist hafa lært list-
ina af norskum skipstjóra vestur á Fjörð-
um fyrir ævalöngu. Mér þótti það prýð-
isgott.
- Éttu bara eins og þú getur, sagði