Skólablaðið - 01.12.1963, Blaðsíða 18

- 78 -
DAG þennan gerði mikið frost á ís-
landi. Öll vötn lágu bundin ísi, og
hestar á skaflajárnum hlupu út bakkana
f átt til þorpsins við ströndina. Þar
skyldu knapar þeirra kjósa prest og um
kvöldið sitja veizlu sóknarnefndar.
Arni Stefánsson, kotbóndi, lagði á mó-
álótta meri sína. Hann taldi sér skylt
að greiða atkvæði, bæði vegna trúarinnar
og eins vegna þess, að frambjóðandinn
var ættbugur hans. Konu sína lét Arni
Stefánsson eftir í bænum ásamt gamal-
menni, sem þau ólu önn fyrir til að end-
urgjalda syndir hvors annars við drottinn
allsherjar. Um nónbil lagði hann upp í
kaupstaðinn og lýsti yfir, að þar myndi
hann verða næturgestur. Samkvæmt boð-
un kristinnar trúar áminnti hann konuna
vim gott hugarfar. Þá steig hann bak
merinni og reið mikinn.
A vetrum ganga Tslendingar yfir fjöll,
einir saman og matarlausir. Þegar mátt
þverr, biðja þeir Faðir vor, signa sig og
ákalla konung himna. Einvaldur sá tekur
bænir sem góða og gilda vöru, en gleym-
ir stuttum umhugsunarfresti og kemur
því að litlum notum. Ferðamenn sökkva
djúpt í fönn. Þeir eru hungraðir og kald-
ir. Skór þeirra rifnir. Þroti í hvörmum/
Sprungnar og blóðugar varir eftir veður-'
hörku T óbyggðum.
Þarna skauzt rjúpa milli steina. Hér
hallar undan fæti. Fylgdarlaus göngu-
maður sér heimkynni sín og skyggir hönd
fyrir augu. ösjálfrátt minnist hann móð-
ur sinnar í kotinu, sem kúrir við fjalls-
ræturnar, og heldur hita á miðaldra konu
og gamalmenni. Hann greikkar sporið
og bráðum mun barið að dyrum.
Þeir koma aftur, sem fara.
Konan sat við ofninn og las Vfdalfns-
postillu upphátt, sér og hundinum til
dægradvalar. Hún skildi guðsorð og rakk-