Skólablaðið - 01.12.1963, Blaðsíða 20

- 80 -
var í burtu. Undir kvöldið kom ókunnur
ferðalangur á hvítum hesti. Istöðin glömr-
uðu, þegar hann spennti af. Daginn eftir
lagði hann á. Þá var rigning og þoka,enda
liðið að hausti. Hann kvaddi konuna með
kossi og þakkaði fyrir sig. Þegar hún,
ung stúlka, gekk inn í bæinn, nam hún
staðar hjá rumi undir súð og horfði lengi
á bældan koddan, eins og enn þá hvíldi þar
höfuð ókunnugs manns. Almættið sá svo
um, að súðin gæti ekki opinberað leyndar-
dóm næturinnar. Arni Stefánsson ávítaði
konu sína seinna meir, en lengra fór það
ekki.
Viktor Geníus "Arnason" tók báðum
höndum um diskinn, sem móðir hans rétti
að honum. Hann borðaði hægt og þurrkaði
hnífsblaðið oft með peysuerminni. Því
næst ýtti hann diskinum tómum frá sér og
leit til konunnar.
- Mamma, núna ætla ég að segja þér
allt saman.
Konan hló glettnislega og tyllti sér á
rúmstokkinn hjá gamlingjanum. Kvenfólk
hefur ánægju af sögum.
- Og hvað ætlarðu þá að segja mér.
Viktor Geníus hrukkaði ennið og hleypti
brúnum. Hann talaði eins og klerkur, sem
er x þann veginn að kasta rekunum á eitt
sóknarbarna sinna.
- Ég er hættur við að verða eins og
Jesú Kristur.
Konunni féllust hendur.
- Hættur við hvað?
- Að verða eins og Jesú Kristur.
Móðirin gaut augunum til postillunnar,
sem lá blettótt og slitin á borðinu og virt-
ist glápa út í loftið, eins og hlutlaus áheyr-
andi. Nú kraumaði og vall í miðstöðvar-
kötlum helvítis.
- Hvenær ætlaðir þú að verða likur
frelsaranum, guðlastarinn þinn?
- Þegar ég fór.
- Þú ættir þegja og skammast þín.
- En ég fór burtu vegna þess. Viktor
Geníus reyndi að verjast ásökunum móður
sinnar, sem horfði hvasseygð á hann.
- Guði sé þökk, að syndarar fá náð í
andlátið. Ég hugga mig þó við það, að þú
ert hættur við þetta.
- Viltu ekki fá að vita, hvers vegna
ég hætti.
Forvitnin rekur okkur títt í ógöngur,og
hún lék einnig hina guðhræddu húsfreyju
grátt. Maðurinn hefur þá náttúru, að vilja
ólmur komast eftir því, sem hann veit
ekki, og fátæk móðir hlustar á sögu um
Viktor Geníus "Arnason" og Makkabeus
Haldorsen. Rakkinn svaf, þar eð hundar
hlýða sjaldnast á mál ókunnugs fólks.
- Þú manst, þegar ég lagði af stað.
Þið kvödduð mig að hætti foreldra með
guðsblessun og gráti. Hvað það er annars
hjákátlegt, er fólk biður guð að blessa
hinn og þennan, og svo efast það um nær-
veru hans. Slíkt fær mig til að' hugsa um
tómt peningaveski. Annars þáði ég kveðj-
ur ykkar með þökkum. Pabbi var órak-
aður og ég kyssti hann ekki.
Ég klifraði ákafur upp hlíðarnar og þá
datt mér í hug þessi spurning: Hvers
vegna ferðu? Ef til vill reikaði ég aðeins
áttavilltur um stóra og eyðilega sanda.
Ösköp þægilegt ferðalag, þar sem fyrsti
áfanginn er sá síðasti. En mér skjátlaðist,
eins og bóndanum forðum, þegar hann
sagði við vinnumann sinn: Kona mín daðr-
ar ekki og sefur ekki hjá vinnumönnum.
En bóndinn fékk aldrei vitneskju um mis-
tökin. Aftur á móti komst ég að hinu
sanna. Ég ætlaði að verða algóður maður.
Maður, sem elskar náungann eins og sjálf-
an sig. Maður, sem lætur lífið vegna
systkina sinna. Maður, sem að. . . . já,
maður, sem að líkist Jesú Kristi og seg-
ir: Damerne f^rst, herrerne bagefter og
jeg til sidst. Þannig vildi ég verða.
En sama kvöldið hitti ég Makkabeus
Haldorsen í þorpinu hérna hinum megin
við heiðina. Ég þykist vita, að þú kannast
ekkert við hann. Það skiptir engu.
Fundum okkar bar saman fyrir utan
skotfæraverzlun, þar sem ég hafði sezt á
tröppurnar og gæddi mér á lundabagga,
sem þú lézt fylgja með í fataskjóðunni.
Mér leið vel, ég starði upp í næturhimin-
inn og velti fyrir mér ráðgátum lífsins.
Þá kom Makkabeus Haldorsen,lágvaxinn
og feitur maður um miðjan aldur. Andlitið
var einkar frítt, hörundið slétt og fölt.
Hann rétti mér granna fingur sína, - það
liktist engu handtaki, heldur snertingu.
- Hver ert þú, spurði hann.
- Ég, - ég heiti Viktor Geníus "Arna-
son", svaraði ég forviða.
- Jæja, góurinn. Sérkennilegt nafn.
Þú ert kominn af gáfufólki.
- Nei, - ég; pabbi er bóndi.