Skólablaðið - 20.12.1966, Qupperneq 5

115 -
Maríu frá Magdölum og lifa eins og hver
annar, eÖa deyja fyrir heiminn. Kasan-
aaki lætur Krist ákveða sig í Getsemane-
garöinum og hann velur fyrri kostinn. En
þá er það, sem einn iærisveina hans kem-
ur að honum, og orsakar það með kossi,
að Jesus Kristur deyr á krossi fyrir mann-
folkið allt.
Þetta er merk bok og góð, enda er ekk-
ert það í kristinni tru, sem meinar ein-
staklingnum að álykta sitt. Og vísindi og
siðfræði eru ágæt í sitt hvoru lagi, en á
stundum er lítt viðeigandi að tengja þau
hvort öðru um of.
Serhver einstaklingur hefur skapað sér
sínar ákveðnu hugmyndir um einstaka at-
burði kristinnar sögu. Til dæmis það,
hvernig Judasarkossinn sögulegi hafi verið
framkvæmdur, Sumir telja, að Judas hafi
kysst Jesum á ennið, aðrir á vangann,
enn aðrir á fæturna..
En við nánari athugun kemur í ljós, að
ekkert guðspjallanna kveður skýrt á um
þetta, heldur segja þau eingöngu, að júdas
hafi gengið fram og kysst Jesúm. En hins
vegar er sú skoðun víðast hvar ofan á
meðal fræðimanna 1 þessari grein, að júd-
as hafi kysst a vangann.
En hvers vegna þarf jpað að vera ákveð-
ið? Jú, 1 kristnu samfelagi á að hafa ríkt
fullkomið jafnrétti meðal þegnanna. Jesús
er jú leiðtoginn, júdas lærisveinn. Koss
á fæturna merkir undirgefni, jafningjar
heilsast með kossi a kinn. Seinnitíma-
menn hafa þess vegna slegið þvi föstu, að
Júdasarkossinn hafi verið slíkur. En er
nokkuð við þetta að athuga? Er eitthvað
athugavert við það, þótt trúarbragðasagan
sé lagfærð eilítið. Vissulega skiptir það
engu máli, ef að hugurinn, sem að baki
liggur, er réttur.
IV.
íslenzk þjóð hefur ekki haft gagn af ver-
aldlegum hliðum trúarinnar. Kaþólsku
biskuparnir voru helzti yfirgangssamir, og
siðan runnu allar jarðir þeirra úr landi
um eða eftir siðaskiptin. Þar fór sem fór.
Og x dag er vart hægt að segja, að það
sé neitt blómaskeið hjá kristinni kirkju á
Tslandi, siður en svo. En líklega er meira
hugsað um ytri glæsileik en þann innri.
Kirkjuna á íslandi ætti að vera hæ^t að
reka með fjórum sinnum minna fjarmagni
engeít er, án þess að nokkur afkristnist
eða-verði verri maður fyrir vikið. óhóf
það, sem borið er 1 kirkjuna, er orðið
slíkt, að ekki nær nokkurri átt. Fjölgun
presta og allur íburður vex 1 ofugu hlut-
falli við það hugarfar, sem hinn almenni
borgari hefur gagnvart kirkjunni. Og til
mála hefur komið að fjölga biskupum.
Hlægilegt.
Hitt er annað mál, að nauðsyn þjóð-
kirkjunnar er óumdeilanleg. Þvú ef henn-
ar nyti ekki við, myndu vaða hér upp alls
kyns sértrúarflokkar, en bandarúskt þjóð-
félag hefur sannað umheiminum, að slíkt
er alls ekki öfundsvert,
"Gætið þess að varast alla ágirnd,
því að þótt einhver hafi allsnægt-
ir, þá er lif hans ekki tryggt
með eigum hans. "
Lúk. 12. 15.
V.
En, - jólin nálgast óðfluga. Sitthvað
kemur í huga minn af þvú tilefni, og
ekki allt jafn fallegt. En til hvers er
að vera að hengja sig í það, sem af-
vega hefur farið. jólin hafa jú ein'-
hverja vissa stemningu, sem gera hvern
mann glaðan í hjarta.
Og með það x huga, að kristin trú er
siðfræði og eingöngu siðfræði, sem mót-
ar hugarfar okkar í ríkum mæli, eða
að minnsta kosti það, sem þar er x lagi,
þá ber okkur að virða það og meta.
"Leyfið börnunum að koma til
mín, og bannið þeim það ekki,-
þvi að slíkra er guðs ríkið. "
Matt. 18, 3.
Gleðileg j ó1 !
Rétt fyrir
hátíðahöldin 1966
Yilmundur Gylfason