Skólablaðið - 01.04.1988, Síða 20

Tveir gamlir menn
sitjandi á bekk
um vorkvöld
Hvers bíðum við, sem bráðum munum kveðja,
er birtir, grasið sveigir vorsins þeyr.
Líkt og gneistar logheitt járn á steðja
er lífið blik, sem út í myrkrið deyr.
Æsku og drauma sálir okkar sakna,
er sumarnóttin verður björt og löng,
og þrár, sem sváfu í kuldans viðjum, vakna,
er vorið krefur fuglana um söng.
Vindar skýjum veita óskabyr.
O, við, sem synir morgunroðans vorum,
á veginn horfum eins og áður fyrr
aldnir menn og enn í sömu sporum.
Kristján Þ. Hrafnsson.
Á ferðalagi í erlendri stórborg
á marmaragólfi einhvers safnsins
fann ég ekki lengur hjá mér þörf
fyrir að yrkja
Ijóðið yfirgaf mig
líkt og söngur sem deyr út.
Mér létti
og aftur vöktu fábreytilegustu hlutir
og atvik
gleði mína.
Jafnvel trúður sem ég sá í skemmtigarði
kom mér til að hlæja heitt og innilega
en eigi leið langur tími
uns það vitjaði mín aftur
ágengara en fyrr
og knúði mig til tjáningar
líkt og þegar harpan er slegin
verður hún að hljóma
og aftur byrgði ég tárvott andlit
á faðmi tómleikans.
Kristján Þ. Hrafnsson.
Urdagbók
skáldkonunnar
20